Ποια θα είναι η απάντηση του Ιράν; Τι θα συμβεί να κλείσουν τα στενά του Ορμούζ; Πώς θα εμπλακούν στο παιχνίδι οι Ρώβοι; Μπορέι να ανατραπεί ο Χαμενεί; Τα παραπάνω είναι πολύ λίγα από τα ερωτήματα που προκύπτουν και οι απαντήσεις δεν είναι τόσο εύκολο να δοθούν.

Το σίγουρο είναι ότι για ακόμη μία φορά η Ευρώπη παρακολουθεί τις εξελίξεις από μακριά μη μπορώντας να αποτινάξει από πάνω της τον ρόλο του κομπάρσου ππυ της έχει αποδοθεί. Λίγες ώρες πριν από την αμερικανική επίθεση στο Ιράν και μετά την πρωτοβουλία της ΕΕ να διαπραγματευτεί με το Ιράν ο Ντόναλντ Τραμπ είχε πει: «Σε αυτή τη φάση η Ευρώπη δεν μπορεί να βοηθήσει στη Μέση Ανατολή».

Με λίγα λόγια είχε προαναγγείλει τις κινήσεις του έστω και αν δεν είχε διάθεση να τις κάνει τόσο λιανά για να μπορέσουν να αντιληφθούν στις Βρυξέλλες ότι σε ακόμη μία υπόθεση ακολουθούν ασθμαίνοντας. Η επίθεση, λοιπόν, έγινε και οι Ευρωπαίοι δεν είχαν πάρει χαμπάρι το τι σχεδιάζονταν.  Ούτε λογαριασμό της έδωσαν οι Αμερικανοί, ούτε τους μηχανισμούς έχει για να μπορέσει να μαθαίνει πράγματα πριν αυτά συμβούν.

Μετά τα παραπάνω στην ΕΕ θα γίνει ακόμη μία Σύνοδος! Οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ θα συναντηθούν τη Δευτέρα για να συζητήσουν τις αμερικανικές επιθέσεις στο Ιράν. Η επικεφαλής εξωτερικών υποθέσεων της ΕΕ, Κάγια Κάλας, δημοσίευσε στο X ότι δεν πρέπει να επιτραπεί στο Ιράν να αναπτύξει πυρηνική βόμβα και προέτρεψε για ηρεμία, σε μια πρώτη αντίδραση της Ευρώπης, σε όσα έχουν εξελιχθεί από τα ξημερώματα. Κάτι μισόλογα είπε και η Φον ντερ Λάιεν και κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν είχε ελπίδες ότι η Ευρώπη μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στην υπόθεση.

Και αυτό είναι τραγικό για τους πολίτες της που βλέπουν να γίνονται καθημερινά κοσμοϊστορικά πράγματα στον κόσμο τα οποία  απειλούν την καθημερινότητα τους και η ηγεσία αδυνατεί να δώσει απαντήσεις και να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο.

Βέβαια για να μπορέσει να διαδραματίσει σοβαρό ρόλο θα πρέπει να είναι σίγουρη για τις θέσεις της και δυστυχώς για ακόμη μία φορά η Ευρώπη παρουσιάζει πολυφωνία στα όρια της Βαβέλ. Αλλοι είναι με την Παλαιστίνη, άλλοι με το Ισραήλ, άλλοι με τις ΗΠΑ, άλλοι φοβούνται το Ιράν και θέλουν να το αφήσουν στην ησυχία τους. Και οι αντιθέσεις διογκώνονται σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως το, έτσι και αλλιώς, αργοκίνητο καράβι της ΕΕ θα χαράξει μια σαφή και γρήγορη ρότα αντίδρασης.

Ετσι την ώρα που όλα γύρω μας  αλλάζουν με κινηματογραφική ταχύτητα οι Ευρωπαίοι πολίτες ζουν με την ελπίδα ότι έστω και την ύστατη στιγμή θα υπάρξει ευρωπαϊκή αντίδραση. Μόνο, που με τις ευχές τίποτα δεν έχει κερδιθεί και πολύ περισσότερο ένας πόλεμος!