Από την Ελληνική Λύση μέχρι την Πλεύση Ελευθερίας και από το ΠΑΣΟΚ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν βαλθεί να απαξιώσουν τη Δικαιοσύνη κάνοντας επανειλημμένως δηλώσεις ότι δεν μπορούν να την εμπιστευτούν και ότι αμφισβητούν την ανεξαρτησία της. Αρα, όπως λέμε απλά, προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα, το οποίο έρχονται εκ των υστέρων να παρουσιάσουν ως επικίνδυνο για τον τόπο. Στο δήθεν παρακμιακό τοπίο που φαντάζονται, στο οποίο η κυβέρνηση και οι θεσμοί καταρρέουν, με αποτέλεσμα να ελλοχεύουν κίνδυνοι, ακόμα και εθνικοί, παρουσιάζουν εαυτούς ως σωτήρες. Μάλιστα.

Ομως, υπάρχει και κάτι άλλο, που είναι εξίσου υποκριτικό. Ολοι εκείνοι που επικαλούνται δημοσκοπήσεις και έρευνες που δείχνουν χαμηλό βαθμό εμπιστοσύνης της κοινωνίας προς τη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς, θα έπρεπε να τις επικαλούνταν και όλα τα προηγούμενα χρόνια, που κατέληγαν στα ίδια ακριβώς συμπεράσματα! Διότι πρόκειται για μια σχεδόν παγιωμένη αντίληψη, που δείχνει μια διαχρονική δυσπιστία των Ελλήνων, όποτε και αν ερωτώνται σε σχετικές δημοσκοπήσεις. Προφανώς είναι κάτι που χρήζει κοινωνιολογικής ανάλυσης, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Τελευταίο και εξίσου σημαντικό. Η Ελλάδα έζησε τη μεγαλύτερη πολιτική σκευωρία που στήθηκε τα τελευταία χρόνια: τη σκευωρία Νοβάρτις. Για όσους δεν θυμούνται, επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κρεμάστηκαν στα μανταλάκια 10 πολιτικά πρόσωπα, ανάμεσά τους δύο πρώην πρωθυπουργοί, στήθηκαν κάλπες στη Βουλή για την παραπομπή τους, προσέβαλαν την τιμή και την υπόληψή τους. Αθωώθηκαν όλοι, εκτός από τους πρώην προστατευόμενους μάρτυρες, που καταδικάστηκαν για τα αδικήματα της ψευδούς κατάθεσης και ψευδούς καταμήνυσης. Πού ήταν τότε αυτοί που σήμερα ανησυχούν για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα; Δεν ανησυχούσαν τότε, αλλά φοβούνται σήμερα;

Ηθικό δίδαγμα: Ας ηρεμήσουν. Ούτε η Δημοκρατία κινδυνεύει στην Ελλάδα ούτε οι θεσμοί καταρρέουν ούτε η κυβέρνηση, η οποία παραμένει ισχυρή εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Οσο για τις δημοσκοπήσεις που επικαλούνται, δεν δείχνουν πρόβλημα κυβερνησιμότητας, αφού η Ν.Δ παραμένει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Αυτό που δείχνουν ξεκάθαρα είναι το ποιοτικό και ποσοτικό έλλειμμα της αντιπολίτευσης.