Οι πλούσιες χώρες του Βορρά ήταν πολύ μακριά, ενώ τα κεντρικά των Βρυξελλών ήταν πολύ «ψηλά» για να φθάσουν μέχρι εκεί οι ήχοι και οι εικόνες των εκατομμυρίων προσφύγων που έφθαναν στην Ελλάδα και την Ιταλία. Μέχρι που οι ανθρώπινες ροές άρχισαν να εμφανίζονται και να πιέζουν την Κεντρική Ευρώπη και να φθάνουν μέχρι τη Σκανδιναβία. Τότε άρχισαν πια να παραδέχονται πως το Προσφυγικό είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα, κάτι που η Ελλάδα τόνιζε από την πρώτη στιγμή προς όλες τις πλευρές και με όλους τους τρόπους που υπήρχαν.

Το νέο προσφυγικό κύμα από τη Λιβύη είναι μία «μικρογραφία» των παιχνιδιών του Ερντογάν. Οχι με τη δύναμη και την ισχύ που έχει η Τουρκία, αλλά με τη δυναμική που δίνει στη Λιβύη η συγκεκριμένη χρονική στιγμή, με τα πολεμικά μέτωπα σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία ανοιχτά, με τις ΗΠΑ να ακολουθούν αλλοπρόσαλλη πολιτική και με την Ε.Ε να προσπαθεί να βρει τη θέση της στην παγκόσμια σκακιέρα. Ομως, το διπλωματικό επεισόδιο που προκάλεσε ο Χαφτάρ δεν ήταν μία κίνηση που στρεφόταν κατά της Ελλάδας, αλλά κατά της Ε.Ε.

Και επειδή σπεύδουν κάποιοι στο εσωτερικό της χώρας να «χρεώσουν» στην κυβέρνηση την ακύρωση της προγραμματισμένης επίσκεψης στην Ανατολική Λιβύη, στην οποία θα μετείχε και ο Ελληνας υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Θάνος Πλεύρης, καλό θα ήταν να θυμίσουμε ότι το ταξίδι αυτό οργανώθηκε από την Ε.Ε. Επίσης, η διπλωματική εμπλοκή αφορά εξίσου και την Ιταλία, η οποία δέχεται επίσης αυξημένες προσφυγικές πιέσεις από τη Λιβύη. Οπως μεταδίδει ο Θεόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελάκης στην Deutsche Welle, το πρώτο επτάμηνο του έτους η Ιταλία δέχθηκε 27.000 αφίξεις από τη Λιβύη, όταν στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα πέρσι ήταν 14.684. Αρα, όσοι από αντιπολιτευτικό μένος προσπαθούν να βάλουν στο κάδρο μόνο την Ελλάδα, εκτός από το εθνικό ατόπημα που διαπράττουν, δείχνουν και την άγνοιά τους.