ΤΑ φετινά μέτρα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εμβληματικά, καθώς ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια δραστική αλλαγή στη μείωση της επιβάρυνσης από τη φορολογία εισοδήματος. Ναι, αν και άργησε, έφτασε η ώρα της μεσαίας τάξης. Και η μεσαία τάξη αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας.

ΑΥΤΟ ισχύει, άλλωστε, σε όλες τις χώρες. Γι’ αυτό και η μεσαία τάξη στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Βρετανία επιδοκιμάζει τον αντισυστημισμό. Γιατί, πολύ απλά, το σύστημα την έχει γράψει στα παλιά του τα παπούτσια. Εδώ, στην Ελλάδα, βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Υπάρχει ακόμα χρόνος, αλλά και χρήμα, χάρη στην επιτυχημένη δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ώστε να στηριχθούν τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και το 50% των πολιτών βρίσκεται απέναντι στην κυβέρνηση και κραυγάζει για τα πάντα. Αλλά αυτό το 50% βρίσκεται απέναντι στην κυβέρνηση εδώ και έξι χρόνια. Προφανώς και έχουν υπάρξει αρκετά λάθη και σημαντικές αστοχίες σε υποθέσεις που έχουν πληγώσει την κοινωνία. Το στοίχημα, όμως, για την κυβέρνηση είναι να μπορέσει να πείσει το άλλο 50%, που τη στηρίζει ή την ακούει από το 2019 έως σήμερα, ότι έχει ακόμα πολλά καύσιμα στο ρεζερβουάρ για να κάνει μια τρίτη θητεία.

ΚΑΙ, καθώς οι εθνικές εκλογές απέχουν το πολύ 600 ημέρες, έχει έρθει η ώρα να μπουν στο τραπέζι τα διακυβεύματα της κάλπης του 2027. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, υπάρχουν τα ουτοπικά και τα φαντασιακά, υπάρχει όμως και η πραγματικότητα. Και η ψήφος του κάθε πολίτη αποτελεί την επιλογή διακυβέρνησης ανάμεσα στις επιλογές που διαθέτει.

ΑΣ αρχίσουμε, λοιπόν, με τα νούμερα. Η Ελλάδα τρέχει με διπλάσιο ρυθμό ανάπτυξης από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, πετυχαίνει υπερπλεονάσματα με μειώσεις φόρων και όχι με λιτότητα, δανείζεται φθηνότερα από τη Γαλλία και την Ιταλία, μειώνει σταθερά το δημόσιο χρέος, αυξάνει εντυπωσιακά τις ξένες επενδύσεις, ρίχνει την ανεργία κάτω από το 8%. Μπορεί κάποιος άλλος πολιτικός αρχηγός να εγγυηθεί αυτή τη δημοσιονομική ασφάλεια, που έχει πετύχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

ΟΙ μισθοί και οι συντάξεις ενισχύονται είτε μέσω αυξήσεων είτε μέσω μειώσεων σε φόρους και εισφορές. Ναι, υπάρχει το κορυφαίο πρόβλημα της ακρίβειας, ιδιαίτερα στη στέγαση. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η πρώτη στα χρονικά, που αναγνωρίζει ότι η μεσαία τάξη είναι τα νοικοκυριά που έχουν εισόδημα πάνω από 30.000 ευρώ, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα θεωρούν τους πολίτες με αυτά τα εισοδήματα ως… πλούσιους. Μπορεί κάποιος άλλος πολιτικός αρχηγός να δεσμευτεί πως δεν θα αυξήσει τους φόρους στη μεσαία τάξη -όπως έχει γίνει στο παρελθόν-, τους οποίους έχει μειώσει και θα συνεχίσει να μειώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

ΚΑΙ πάμε τώρα στην πιο ταλαιπωρημένη -από τους πολιτικούς- λέξη της ελληνικής γλώσσας, τις μεταρρυθμίσεις. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει προχωρήσει εντυπωσιακά στην ψηφιοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών μέσω της επανάστασης Πιερρακάκη με το Gov.gr. Επιχειρεί να υλοποιήσει μια πραγματική αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και τολμά να θέτει θέμα για την άρση της μονιμότητας. Γκρεμίζει παθογένειες με ένα νέο πλαίσιο λειτουργίας στις πολεοδομίες, τον ΟΠΕΚΕΠΕ και σε άλλους διεφθαρμένους φορείς του κράτους. Χτίζει εκατοντάδες μεγάλα και μικρά έργα υποδομών σε κάθε γωνιά της χώρας. Δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο στη δικαιοσύνη, ώστε να μπει τέλος στις χρονοκαθυστερήσεις εκδίκασης και αποφάσεων. Τολμά να τα βάλει με τους μπαχαλάκηδες που έκαναν ό,τι γούσταραν στο κέντρο της Αθήνας και στα πανεπιστήμια. Τα βάζει και με βολεμένες μικροσυντεχνίες, που φρέναραν την πρόοδο της χώρας. Προχώρησε στην εμβληματική θεσμοθέτηση μη κρατικών ΑΕΙ, ύστερα από δεκαετίες απραγίας. Αντιμετωπίζει αυστηρά το μεταναστευτικό και ενισχύει εντυπωσιακά τις Ενοπλες Δυνάμεις. Μπορεί κάποιος άλλος πολιτικός αρχηγός να συνεχίσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη ή η χώρα θα οπισθοδρομήσει;

ΤΑ έχουμε πει πολλές φορές. Η Ελλάδα δεν έγινε Ελβετία μέσα σε έξι χρόνια. Και, προφανώς, δεν θα γίνει ποτέ. Αλλά η Ελλάδα του 2025 απέχει έτη φωτός από την Ελλάδα του 2019. Οσα έγιναν δεν ήταν ούτε εύκολα ούτε αυτονόητα. Γι’ αυτό και η σύγκριση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον Αλέξη Τσίπρα ή άλλους πολιτικούς αρχηγούς δείχνει την τεράστια διαφορά ικανότητας και ποιότητας, με φόντο τα σοβαρά διακυβεύματα του 2027.