ΘΑ πει κανείς, μετά από έξι χρόνια διακυβέρνησης θυμήθηκε το κράτος; Οχι, δεν το θυμήθηκε μετά από έξι χρόνια. Εχουν ήδη γίνει σημαντικά βήματα. Από την ψηφιακή επανάσταση του Gov.gr του Κυριάκου Πιερρακάκη μέχρι τη δημιουργία μιας αξιόπιστης Πολιτικής Προστασίας και από τις μεταρρυθμίσεις στη Δικαιοσύνη μέχρι την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια και τη θεσμοθέτηση των μη κρατικών ΑΕΙ. Και πολλά ακόμα.

ΑΛΛΑ το κράτος δεν θα μπορούσε να είναι το διακύβευμα ούτε το 2019 ούτε το 2023. Πριν από έξι χρόνια το διακύβευμα ήταν να φύγει η αποτυχημένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και να επιστρέψει η χώρα στην κανονικότητα. Πριν από δυο χρόνια το διακύβευμα ήταν να συνεχιστεί η επιτυχημένη πορεία στα δημοσιονομικά και να μην επιστρέψει η αβεβαιότητα. Οι παραπάνω στόχοι επετεύχθησαν.

ΝΑΙ, τα έχουμε πει και ξαναπεί πολλές φορές. Δεν γίναμε Ελβετία. Η οικονομία, όμως, είναι θωρακισμένη. Βρίσκεται σε αναπτυξιακή τροχιά, υπάρχει διαρκής υπέρβαση στόχων, το δημόσιο χρέος μειώνεται. Το κρίσιμο στοίχημα πλέον είναι πώς θα υπάρξει μετασχηματισμός στο παραγωγικό μοντέλο, ώστε η ανάπτυξη να ανεβάσει στροφές από το 2% στο 5% και πώς θα προχωρήσει πιο γρήγορα η σύγκλιση των αποδοχών των πολιτών με την Ευρώπη.

ΤΩΡΑ, λοιπόν, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, για να τεθεί στο τραπέζι η μεγάλη πληγή της χώρας, το κράτος, εκεί όπου οι διαχρονικές παθογένειες φρενάρουν την πρόοδο.

ΑΥΤΟ απαιτεί ένα ισχυρό πολιτικό κοκτέιλ, με δυο συστατικά. Την αυστηρή αξιολόγηση και την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Ναι, το στηρίζει πάνω από το 70% των πολιτών, είναι ένα οριζόντιο πλειοψηφικό ρεύμα, ανεξάρτητα από την κομματική επιλογή στην κάλπη.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για κάτι εύκολο; Οχι. Αλλά δεν μπορούμε ως χώρα να ανέβουμε στο επόμενο επίπεδο, αν δεν γκρεμίσουμε μια νοοτροπία, που κυριαρχεί εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες. Να το πούμε πιο απλά και λαϊκά; Μια σημαντική μερίδα δημοσίων υπαλλήλων εκτελεί άριστα το λειτούργημα. Μια άλλη μερίδα κάνει τα απολύτως απαραίτητα. Και μια μερίδα δεν κάνει τίποτα είτε γιατί δεν μπορεί είτε γιατί δεν θέλει. Το πρόβλημα είναι πώς η τελευταία «ομάδα» τραβάει προς τα κάτω και τις δυο άλλες. Και όλοι μαζί βυθιζόμαστε σε ένα κράτος όπου κυριαρχούν η ανευθυνοϋπευθυνότητα, η χρονοκαθυστέρηση και ο ωχαδερφισμός. Το πρόβλημα γίνεται περισσότερο αντιληπτό σε δυο κρίσιμους τομείς, στην Παιδεία και την Υγεία, αλλά υπάρχει σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες.

ΑΝ δεν υπάρξει πραγματική αξιολόγηση και αν δεν απολυθούν όσοι δεν κάνουν τη δουλειά τους, τότε δεν πρόκειται να αλλάξει το κράτος. Οσες μεταρρυθμίσεις κι αν υλοποιηθούν, όσοι νόμοι κι αν ψηφιστούν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε το διακύβευμα. Είναι βέβαιο πως σύσσωμη η αντιπολίτευση, οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές και όσοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν δουλεύουν θα ξεσηκωθούν και θα αντιδράσουν κραυγάζοντας. Αυτό είναι και το φυσιολογικό. Γιατί, επιτέλους, πρέπει να χαραχθεί μια γραμμή, που να χωρίζει τη μεταρρυθμιστική Ν.Δ. και τους πολίτες του μετώπου της λογικής από τις οπισθοδρομικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις. Και αυτό θα αποτυπωθεί στις κάλπες του 2027.