Επειδή τα νούμερα δεν λένε όλη την αλήθεια, οι περισσότεροι από τους υποψηφίους στα Νότια είναι από αυτούς που δύσκολα θα μείνουν στην απέξω. Δεν μιλάω μόνο για τον Δένδια και τον Κυρανάκη, που έχουν κλειδωμένη την εκλογή, αλλά για τον Θεοδωρικάκο και τον Θεοχάρη, την Καραμανλή και τη Βούλτεψη και τον Σπανάκη, που έχει φέουδο την περιοχή από Καλλιθέα μέχρι Ηλιούπολη. Σε αυτούς ας προστεθούν ο Σταύρος Παπασταύρου, που έχει βγει από το Επικρατείας και ανέβηκε σαν υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, και ο Νίκος Ρωμανός, που εκτός του ότι του χρεώνεται η επιτυχημένη παρουσία της Ν.Δ. στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κάνει γκελ στις μικρές ηλικίες της Ν.Δ.

«Why?», λοιπόν, που έγραφε και η αφίσα με τον στρατιώτη στο Βιετνάμ. Γιατί ο Λοβέρδος να κατέβει στην περιοχή με τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό; Υπάρχουν οι εξής απαντήσεις: Η μία ότι την εποχή της ενωμένης Β’ Αθήνας ήταν δυνατός στα Νότια, η δεύτερη ότι δεν θέλει να φέρει σε δύσκολη θέση τον μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ που την προηγούμενη φορά τον είχε στηρίξει στα Βόρεια και η τρίτη ότι δεν το φοβάται. Πώς να το πούμε, ρε παιδί μου… Αν είναι να βγει, θέλει να βγει σε δύσκολη περιοχή και όπως είπαμε, στον Νότιο Τομέα Αθήνας θα πέσουν κορμιά.

Κορμιά επίσης θα πέσουν για την αρχηγία στο κόμμα της αντιπολίτευσης. Το κόμμα που κανένας δεν ξέρει το όνομά του. Μπορεί να λέγεται Ριμπραντικό Κόμμα Ελλάδας και αρχηγό να έχει τον Αλέξη Τσίπρα. Μπορεί να λέγεται Δεν Εχω Οξυγόνο και επικεφαλής να έχει τη Μαρία Καρυστιανού. Μπορεί να λέγεται κάτι άλλο, αλλά δεν προβλέπεται να είναι ένα από τα κόμματα που είναι αντιπολίτευση στη Βουλή.

Το καταλαβαίνει όποιος βλέπει τα γκάλοπ. Το καταλαβαίνουν και οι υποψήφιοι χορηγοί του Αλέξη Τσίπρα που έχουν αρχίσει να καλοβλέπουν τη Μαρία Καρυστιανού. Η οποία έχει ένα έμφυτο ταλέντο να λέει κάτι πιασάρικο που μπορεί να χρησιμεύσει αργότερα. Αυτή την εβδομάδα είχαμε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο που είναι το μόνο αξιόπιστο για να κρίνει την υπόθεση των Τεμπών. Ετσι ακόμα και αν έχουμε απόφαση ελληνικών δικαστηρίων για τα Τέμπη, η Καρυστιανού θα μπορεί να λέει ότι το αξιόπιστο δικαστήριο είναι το ευρωπαϊκό.

ΑΝΟΙΚΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Ενα από τα συνηθισμένα επιχειρήματα αυτών που θέλουν τα σύνορα ανοικτά είναι ότι αν τα είχαμε ερμητικά κλειστά, δεν θα είχαμε και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ισχύει. Οπως στην ίδια λογική ισχύει ότι δεν θα είχαμε τον Σύρο, που αφού δοκίμασε να βάλει φωτιά στον Υμηττό, έκανε δύο απόπειρες βιασμού σε βάρος γυναικών στο Αιγάλεω. Το θέμα δεν είναι αν σου τύχει το ένα ή το άλλο. Το θέμα είναι να μην τυχαίνει, αλλά η μετανάστευση να βασίζεται στον έλεγχο των συνόρων.

Αυτά που έχουν πετύχει οι οπαδοί των ελεύθερων συνόρων είναι δύο πράγματα. Το πρώτο, να περάσει ο όρος της παράτυπης μετανάστευσης σαν ο παράνομος μετανάστης να έχει ξεχάσει να κολλήσει το κατάλληλο χαρτόσημο αντί να έχει παραβιάσει τα σύνορα της χώρας. Τα δεύτερο, να μην εξετάζεται η νομιμοφροσύνη των μεταναστών σύμφωνα με τη χώρα προέλευσής τους. Ομως είναι το σημαντικότερο.

Ο κλασικός μετανάστης από την Αφρική στην Ελλάδα ήταν αυτός που δούλευε στις λαϊκές, όπως οι γονείς του Αντετοκούνμπο, ή αν έκανε κάτι παράνομο, πούλαγε CD στις καφετέριες. Είναι και ο λόγος που ο μαύρος μετανάστης ήταν το πατρόν για διάφορους συμπαθητικούς χαρακτήρες σε διαφημιστικά. Κάτι που δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ για μετανάστες από το Μαγκρέμπ ή το Αφγανιστάν.

Σενάρια στο μενού της «πολιτικής κουζίνας»

Τα echo chambers είναι ένας όρος που έγινε γνωστός με το Ιντερνετ. Αναφέρεται σε ομάδες ανθρώπων που επικοινωνούν συνεχώς με αποτέλεσμα να νομίζουν ότι ακούν τις γνώμες άλλων όταν το μόνο που ακούν είναι η ηχώ από τη φωνή τους. Οι έξυπνοι αρχηγοί το αντιλαμβάνονται, όμως είναι δύσκολο να το αποφύγουν.

Η φράση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου: «Ξέρετε, διασκεδάζω μερικές φορές διότι βλέπω την “πολιτική κουζίνα”, στην οποία όλοι μας, και εσείς και εγώ, με τον τρόπο μας συμμετέχουμε, χίλιοι άνθρωποι πέριξ της πλατείας Κολωνακίου που συζητούν διάφορα σενάρια», αφορά αυτό το φαινόμενο. Είναι αυτό που έγραφα την προηγούμενη Κυριακή στον «Ε.Τ.» της Κυριακής για τους σουλτάνους στις ιστορίες της Ανατολής, που τα βράδια έβγαιναν στο παζάρι για να ακούσουν πρώτο χέρι τον λαό.

Οτι ο λαός δεν πιστεύει ότι όλοι μαζί τα φάγαμε και τιμωρηθήκαμε και πάει και τελείωσε. Πιστεύει ότι είτε με τις τιμές των τροφίμων είτε με τα τραπεζικά τέλη είτε με τις τιμές της ενέργειας κάποιοι άρχισαν να τα τρώνε ξανά. Στα echo chambers της πλατείας που το φιλελευθεράτο έχει κάνει σημαία τη φράση του Πάγκαλου, τέτοιες ανησυχίες δεν πρόκειται να εκφραστούν.