ΤΗΝ ΩΡΑ που ο άνθρωπος που έχει υποκινήσει τον μεγαλύτερο πόλεμο μετά το ’45 στον πλανήτη, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, δηλώνει ότι «αν η Ουκρανία δεν θέλει ειρήνη, η Ρωσία θα πετύχει τους σκοπούς της διά της βίας», την ίδια ώρα εξαπολύει μία από τις μεγαλύτερες επιθέσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα με drones-βόμβες, στοχεύοντας σπίτια ανθρώπων που κοιμούνται κάτω από τις κουβέρτες τους με τον τρόμο ότι μπορεί να μην ξυπνήσουν ποτέ ξανά.

ΤΗΝ ΩΡΑ που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο Ντόναλντ Τραμπ, ο «άνθρωπος του 2025», ανοίγει νέα μέτωπα βομβαρδίζοντας από Βενεζουέλα μέχρι Νιγηρία με την επίσημη δικαιολογία του ναρκοπολέμου, της αντιτρομοκρατίας, της προστασίας των χριστιανών της Αφρικής, την ίδια ώρα παραχαράσσει τις πλακέτες με τα πορτρέτα των προκατόχων του στον Λευκό Οίκο με λέξεις όπως «ο τοξικότερος από όλους», «ο κοιμισμένος» και διάφορα άλλα, δοξάζοντας τον εαυτό του με δάφνινα στεφάνια για την ειρήνη που φέρνει στον κόσμο.

ΤΗΝ ΩΡΑ που η Ευρώπη βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος, χάνοντας κάθε μέρα όλο και περισσότερη από την αίσθηση της ασφάλειας και της θεσμικής σιγουριάς που εξέπεμπε, την ίδια ώρα προσπαθεί να αποφεύγει τις ύπουλες λακκούβες που της ανοίγουν εκλεγμένοι ηγέτες χωρών (βλ. Βίκτορ Ορμπαν) που η ίδια ενέταξε στις δυνάμεις της ελπίζοντας στην ισχυροποίησή της. Η Ευρώπη, μέρα με την ημέρα, είναι όλο και περισσότερο μόνη της σε έναν κόσμο που –για μία ακόμα φορά– γυρίζει ανάποδα. Με μαριονέτες ολοκληρωτισμών και απολυταρχικών καθεστώτων να διεκδικούν ρόλους κυρίαρχους ακόμα και στα εσωτερικά άλλων χωρών.

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ που εντείνεται –ουδείς γνωρίζει τα όρια– η παγκόσμια αβεβαιότητα, η Ελλάδα μοιάζει να απολαμβάνει την αναγνώριση από τον έξω κόσμο που όμοιά της ίσως και να μην έχει καταγραφεί στη μεταπολεμική Ιστορία. Την ίδια ώρα, λοιπόν, το εσωτερικό σκηνικό διατηρεί για τον εαυτό του την πολυτέλεια να γελοιοποιεί ακόμα και τις εθνικές τραγωδίες, όπως η παρακμιακή πολιτική περσόνα που παραδέχθηκε ότι έστειλε mail στον Πούτιν να ενεργοποιήσει τους ρωσικούς δορυφόρους για να εντοπίσουν τις ποσότητες ξυλολίου. Πολλές φορές το μέγεθος της γελοιότητας προδίδει και το μέγεθος του σοβαρότατου κινδύνου να παρασυρθεί κανείς από αυτήν.

ΑΛΛΑ δεν είναι κάτι που απλώς συμβαίνει χωρίς να είναι κάποια θεωρία συνωμοσίας. Η κατάρρευση των θεσμικών βεβαιοτήτων στον κόσμο είναι συντονισμένη ακόμα και μέσα στη χαοτική της αταξία. Η Διεθνής του Ανορθολογισμού έχει πάρει τα ηνία. Η φράση «ουδείς γνωρίζει τι μας ξημερώνει» μοιάζει απλοϊκή. Και καθώς φεύγει το 2025 ας κρατήσουμε αυτό που γράφει ο Τίμοθι Σνάιντερ στο καινούργιο του βιβλίο «Περί ελευθερίας»: «Η ελευθερία δεν είναι απλώς η απουσία του κακού, αλλά η παρουσία του καλού…»