Υπάρχουν κάποιες ομοιότητες, όπως ότι η σύγκληση των μετόχων αντί ετησίως γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια, ότι αντί για προεδρείο ψηφίζεται κυβέρνηση, αλλά και βασικές διαφορές. Οπως για παράδειγμα ότι πρέπει να διατηρεί υπηρεσίες παράλληλα με τον ιδιωτικό τομέα, όπως τα δημόσια νοσοκομεία, αφού έχει την υποχρέωση να προστατεύει τους πιο αδύναμους πολίτες. Εχει την υποχρέωση να τα διατηρεί ακόμα και αν οι δημόσιες υπηρεσίες δεν λειτουργούν σωστά ή κάποιοι εκμεταλλεύονται το σύστημα. Από την άλλη, η υποχρέωση να διατηρεί τις υπηρεσίες εν λειτουργία δεν του δίνει το ελεύθερο να τις φορτώνει με υπαλλήλους ή να διατηρεί γραφεία και υπηρεσίες εκεί που δεν υπάρχει πλέον νόημα.

Τα προηγούμενα σαν θεωρητικό υπόβαθρο για το κλείσιμο των ταχυδρομικών καταστημάτων των ΕΛΤΑ που προκάλεσε σάλο την προηγούμενη εβδομάδα. Οχι μόνο στην αντιπολίτευση αλλά και σε ένα κομμάτι της Ν.Δ. Του ευρύτερου φιλελευθεράτου που θέλει να κλείσει κάθε κρατική υπηρεσία. Συνήθως ψάχνοντας παραδείγματα στο εξωτερικό που το βολεύουν ή προσπαθώντας να περάσει τους αντιπάλους του σαν οπισθοδρομικούς μπούμερς. Ενώ τώρα όλα γίνονται ηλεκτρονικά και κανένας δεν πατάει το πόδι του σε ταχυδρομείο. Και όλα δεν γίνονται ηλεκτρονικά αφού και πολλοί πατάνε το πόδι τους στα ταχυδρομεία, αφού συνήθως για να εξυπηρετηθείς χρειάζεται μίνιμουμ ένα τέταρτο.

Η μεγαλύτερη αντίδραση στο κλείσιμο των καταστημάτων των ΕΛΤΑ ήρθε από τους βουλευτές της Ν.Δ. Από δύο μεριές. Από αυτούς που σωστά αντιλαμβάνονται ότι στο κοινοβούλιο εκτός από το κόμμα εκπροσωπούν και τις περιοχές τους και από αυτούς που όπως στα παλιά μελό του ελληνικού κινηματογράφου η πρωταγωνίστρια έλεγε «Εγώ πότε θα γίνω μανούλα;», αυτοί λένε «Εγώ πότε θα γίνω υπουργός;». Εδώ έχουν έναν πόντο.

Παλιά, όταν οι υπουργοί και υφυπουργοί ήταν 20-30, ο βουλευτής έλεγε «Πού να βγω εγώ μπροστά σε αυτούς τους γίγαντες;». Σήμερα που υπάρχουν 62 υπουργοί, υφυπουργοί και αναπληρωτές, ο άλλος λέει: «Τόσο πια άχρηστος είμαι που δεν μπορώ να γίνω υπουργός; Εστω υφυπουργός στο Μετανάστευσης. Αναπληρωτής στο υπουργείο Συνοχής και Οικογένειας. Κάπου που θα μπορώ να γυρνάω στο σπίτι και θα κοιτάζω κατάματα τα παιδιά μου και θα τους λέω ήρθε ο μπαμπάς σας, ο υφυπουργός Χειμερινής Ακτοπλοΐας». Παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα: «Ενα, δύο, τρία, χιλιάδες υπουργεία». Και περιμένω να δω ποιος υπουργός θα την πέσει στην κυβέρνηση γιατί έκλεισε το κατάστημα των ΕΛΤΑ.

ΣΙΓΑ ΤΟΝ… ΑΝΤΙΠΑΛΟ

Μπορεί κάποιος να είναι αντίθετος με την πολιτική του Τραμπ. Μπορεί να απεχθάνεται τον τρόπο που συμπεριφέρεται. Αν όμως νομίζει ότι το αντίπαλο δέος του Τραμπ είναι ο Ζοχράν Μαμντανί, είναι βαθιά νυχτωμένος.

Πρώτον, η Νέα Υόρκη δεν είναι Αμερική. Πολιτιστικά ούτε καν Ανατολική Ακτή. Είναι η Νέα Υόρκη, το Μεγάλο Μήλο, η πόλη που πριν από 100+ χρόνια αναλάμβανε να εκπαιδεύσει τους μετανάστες να γίνουν Αμερικανοί, αλλά σήμερα δεν ασχολείται με την ένταξή τους στον αμερικανικό τρόπο ζωής. Δεύτερον, η Νέα Υόρκη στις προεδρικές εκλογές ψήφισε 55% Καμάλα Χάρις και 43% Ντόναλντ Τραμπ. Οπότε το 50,6% του Μαμντανί δεν είναι κάποιο συγκλονιστικό ποσοστό.

Τρίτον, ο Μαμντανί δεν είναι κάποιος μετανάστης που οι γονείς του κατέβηκαν από τη βάρκα για να αγωνιστούν για την επιβίωση. Ο πατέρας του είναι ακαδημαϊκός, η μητέρα του κινηματογραφίστρια, αμφότεροι Ινδοί που μετανάστευσαν νόμιμα στην Αμερική και ο ίδιος φοίτησε στο Κολέγιο του Μπόουντεν που ανήκει στην κατηγορία των κολεγίων μετά τις Ivy League του Χάρβαρντ, Γέιλ και των σχετικών.

Ο Τραμπ δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει κάτι καινούργιο. Θα αντιμετωπίσει έναν νεαρό, όχι ιδιαίτερα φανατικό μουσουλμάνο, κλασικό εκπρόσωπο της ελίτ της Ανατολικής Ακτής που από την αρχή της πολιτικής του καριέρας συνήθισε να αντιμετωπίζει.

Η πιο περιζήτητη σέλφι έχει έρθει με σοβαρή ατζέντα

Η Κίμπερλι Γκιλφόιλ είναι ό,τι θεαματικότερο επισκέφτηκε την Ελλάδα από την Αμερική από την εποχή που οι Χάρλεμ Γκλομπρότερς αγωνίστηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η γκαρνταρόμπα της είναι μεγαλύτερη από της Γιάννας Αγγελοπούλου και της Κατερίνας Π. Παναγοπούλου μαζί. Μπορεί να χαμογελάει ακόμα και όταν ο Κώστας Τασούλας αποπειράται να κάνει χιούμορ. Κυρίως είναι η πιο περιζήτητη σέλφι στην ελληνική πολιτική.

Δεν υπάρχει Ελληνας πολιτικός που να σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει μία σέλφι στο κινητό του με την Κίμπερλι. Με μια σέλφι με την Κίμπερλι έχεις από τον Μελχισεδέκ φίλο μέχρι να μπαίνεις τζάμπα στα λεωφορεία. Εκτός από κορίτσι του μήνα, η Κίμπερλι έχει οικονομική ατζέντα.

Φάνηκε την περασμένη Τετάρτη στο Μαξίμου, όταν με την Γκιλφόιλ, τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών Μάικλ Ρήγας και τον υφυπουργό Εξωτερικών Τζέικομπ Χέλμπεργκ συζητήθηκε η μετατροπή της Ελλάδας σε κόμβο μεταφοράς υγρού φυσικού αερίου και η σημασία της στην ενεργειακή ασφάλεια της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.

Πριν από κάποια χρόνια ένας πρωθυπουργός ήταν υποχρεωμένος να δείχνει πόσο έτοιμος ήταν να πάει κόντρα στους Αμερικανούς. Καμένοι από τις πολιτικές της κρίσης, σήμερα οι Ελληνες δεν θέλουν τζάμπα μαγκιές αλλά συνεργασίες με όφελος.