Και αν ήθελε να το τραβήξει ακόμα παρακάτω, ακόμα ένα, σκληρότερο αυτή τη φορά, ερώτημα: «Είναι άσχετες και οι νέες σφοδρές δηλώσεις της Μαρίας Καρυστιανού κατά των χειρισμών του εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, Λάμπρου Τσόγκα, ή οι εξώδικες διαμαρτυρίες προς τη Ν.Δ., με τις ολοένα και περισσότερες φήμες ότι σκοπεύει να ιδρύσει κόμμα, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι,  χωρίς καμία πολιτική ιδιότητα, συμπεριλαμβάνεται ήδη σε δημοσκοπικά ερωτήματα;».

Αυτά θα ήταν ερωτήματα που θα έκανε κανείς αν συμμετείχε με τα ίδια ακριβώς κίνητρα και την ύπουλη μέθοδο στη νέα επιχείρηση εις βάρος της Δικαιοσύνης, με σκοπό την αποκόμιση πολιτικού οφέλους από τη μία εκ των μεγαλύτερων εθνικών τραγωδιών με τους 57 νεκρούς συνανθρώπους μας. Ενας τρόπος σκέψης και μία μέθοδος πολιτικοποίησης του πόνου, του πένθους και της ανάγκης για Δικαιοσύνη που -για μία ακόμα φορά- βαδίζει σε επικίνδυνα, αντιδημοκρατικά μονοπάτια.

Αυτή τη φορά η κριτική στη Δικαιοσύνη και τους θεσμούς της δεν εστιάζει στο γεγονός ότι «καθυστερεί στην ολοκλήρωση των διαδικασιών για την έναρξη της δίκης», αλλά στο γεγονός ότι… κάνει γρήγορα. Είναι καταφανές ότι δεν πρόκειται για έναν ιδιότροπο παραλογισμό, μόνο και μόνο για να γίνει κριτική. Η εισαγγελική πρόταση, έπειτα από τη μελέτη του προανακριτικού υλικού το οποίο προέκυψε μετά από διαδικασίες που διήρκεσαν περισσότερoυς από έξι μήνες, παραπέμπει 36 ανθρώπους σε δίκη. Ανάμεσά τους και άνθρωποι που είχαν εμφανέστατη εμπλοκή στις συνθήκες που οδήγησαν στην τραγωδία, όπως ο σταθμάρχης, στελέχη της εταιρίας κ.ά.

Με βάση αυτή την εξέλιξη, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι η δίκη πρόκειται να ξεκινήσει, επιτέλους, σύντομα. Και, ξαφνικά, όλο αυτό αρχίζει να προβάλλεται ως «προσπάθεια συγκάλυψης». Αυτό που συνιστά τη μεγάλη απορία είναι ότι ενώ στην αρχή -μαζί με τις θεωρίες για τα ξυλόλια, τους κρυμμένους επιβάτες, τα δοχεία με τα λαθρεμπόρια των ανθρώπων της κυβέρνησης και όλα τα άλλα- η κυβέρνηση κατηγορείτο ότι συγκάλυπτε με την καθυστέρηση στην έρευνα, τώρα κατηγορείται ότι συγκαλύπτει διά της επιτάχυνσης των διαδικασιών.

Το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο όπως και πριν καταρρεύσουν οι θεωρίες συνωμοσίας που κορύφωσαν τον πόνο των οικογενειών που καταδικάστηκαν σε ισόβιο θρήνο για τα παιδιά τους: Οτι η αμφισβήτηση των θεσμών που εξασφαλίζουν τη δημοκρατική λειτουργία μιας κοινωνίας, όπως η Δικαιοσύνη -έστω και με τα όποια προβλήματά της- είναι πάντα πρώτη σε κάθε αντιδημοκρατική επίθεση. Και όπως λέει η ίδια η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων: «Η γενικευμένη και άκριτη συκοφαντία ανθρώπων αποτελεί παρακμιακό φαινόμενο που καταστρέφει προσωπικότητες χωρίς να μπορεί να βελτιώσει τους θεσμούς».