Η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα καθόλου στην ερευνά μου αυτή, από τη στιγμή που η πρώτη αναφορά στο πρόσωπό του, λόγω της εκλογής του, φέρει την κοκκινόχρωμη σφραγίδα του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Η συνέχεια του βιογραφικού του μοιάζει μικρογραφία των σελίδων του «Ριζοσπάστη», με ζωηρό φωτογραφικό και βιντεοληπτικό υλικό από διάφορες, ηχηρές με τις ντουντούκες και τα γνωστά συνθήματα μεταπτυχιακές και διδακτορικές περγαμηνές σε συγκεντρώσεις πλατειών, πεζοδρομίων, οδοστρωμάτων.

Ως εκ τούτου, δικαίως κατά τον ίδιο -αδίκως, πολύ αδίκως, για τους ανύποπτους γονείς και τα μικρά παιδιά τους-, αποδεικνύεται πως τελικά ο δάσκαλος Σπύρος Μαρίνης έχει αξιολογηθεί πολλές φορές πριν πάει στο σχολείο από… την ΚΝΕ και τους κηδεμόνες της.

Η μετατροπή της σχολικής αίθουσας των δημοτικών σχολείων σε γιάφκες είχε επισημανθεί -ουδέποτε ερευνηθεί- από την τραγική εκείνη περίοδο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όταν ξεχύθηκαν, καθοδηγούμενα αλλά και συνοδευόμενα από τους δασκάλους τους, μικρά παιδιά με παράφωνα και ασυντόνιστα λόγω της ηλικίας των «χορωδών» συνθήματα του τύπου «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι», πετροβολώντας και αυτά τα αστυνομικά τμήματα. Ακόμη και μαθητές των πρώτων τάξεων του Δημοτικού είχαν αποτυπωθεί από τα τηλεοπτικά συνεργεία να συμμετέχουν με την καθοδήγηση δασκάλων τους σε εκείνες τις ημέρες της οργής για το στυγερό έγκλημα και της εγκατάλειψης της Αθήνας στα χέρια των βανδάλων, ριγμένα στην αρένα του οργανωμένου, άρα συστημικού, κομματικού μηχανισμού, ενώ πολλά χρόνια αργότερα ίδιες σκηνές με μικρά παιδιά «εν εξάλλω», στη μεγαλειώδη συγκέντρωση για την τραγωδία της 28ης Φεβρουαρίου.

Η ευαισθητοποίηση γύρω από τα κοινωνικά θέματα των μικρών παιδιών είναι ζωοδότης υπό την προϋπόθεση της απαραίτητης συμμετοχής στα πρώτα στάδια των ίδιων των γονέων, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη τη συνθηματολογία για να διαμορφώσουν συνειδήσεις, παρά μόνο συζητήσεις, εξηγήσεις, απαντήσεις σε αυτές τις χιλιάδες ερωτήσεις, που συχνά είναι επίμονες, απίθανες, αλλά πάντα αυθόρμητες και τελικά λογικές.

Η υποδόρια, οργανωμένη, στοχευμένη καθοδήγηση που οργανώνεται με «πελατεία» τα παιδιά που ανακαλύπτουν τον παράδεισο της κοινωνικοποίησης στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα που δεν διαφαίνεται από την αρχή, γιατί δεν υπάρχει ουδείς έλεγχος και ως εκ τούτου καμία βαθμίδα αξιολόγησης. Αλλωστε, είναι πλέον γνωστό πως για αρκετούς από τους υπεύθυνους για την εξέλιξη της ουσιαστικής μαθητικής γνώσης και κατάρτισης η «προκατασκευασμένη» αξιολόγηση δεν γίνεται δεκτή γιατί θα αποκαλύψει βασικές ελλείψεις των δασκάλων ως προς την ικανότητα μετάδοσης της γνώσης, ακατάλληλο ψυχικό υπόβαθρο, ανεπάρκεια στο γνωστικό αντικείμενο, αντικοινωνική συμπεριφορά, αδιαφορία για την ύψιστη σημασία της ιδιότητας.

Με δυο λόγια, επισημοποίηση της αυτονόητης ρήτρας για τη συμμετοχή στο πρωτοβάθμιο εκπαιδευτικό σύστημα πως δεν γίνονται αποδεκτά τα «πτυχία» του πεζοδρομίου, τύπου «εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι», γιατί σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να είναι πιο αποδεκτά τα πτυχία του πανεπιστημίου της ζωής, στα οποία είναι καθηγητές πολλοί από τους ταξιτζήδες!