Ομως, ας σταθούμε λίγο στα καλά νέα: Οι άνθρωποι σήμερα ζούμε όλο και περισσότερο, με το προσδόκιμο ζωής να αυξάνεται θεαματικά. Ισχύει για τους σημερινούς ηλικιωμένους, με το μέσο προσδόκιμο να φθάνει τα 82 έτη (στις γυναίκες ξεπερνά τα 84), ισχύει για τη σημερινή Gen Z, που εκτιμάται ότι θα φτάνει τα 100 έτη, αλλά και για τους ακόμα νεότερους, την Gen A, δηλαδή τα παιδιά που γεννήθηκαν μεταξύ του 2010 και του 2024, που θα έχουν μέσο όρο ζωής τα 104 χρόνια!

Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να βλέπουμε τις μεγαλύτερες ηλικίες ως πρόβλημα, αλλά ως μία θαυμάσια νέα πραγματικότητα. Βέβαια, πρέπει να κερδίσουμε το στοίχημα της σωστής διαχείρισης της μακροζωίας, δηλαδή της υγιούς γήρανσης. Εως το 2050 περίπου ο ένας στους 4 πολίτες στις προηγμένες οικονομίες θα είναι ηλικίας 65 ετών και άνω, που σε συνδυασμό με τη μείωση των γεννήσεων στρέφει τους περισσότερους ερευνητές στην ανίχνευση των επιπτώσεων στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα. Ομως, μήπως βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος; Μήπως αυτή η ισχυρή δημογραφική ομάδα αποτελεί μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος;

Οι επιχειρήσεις, πάντως, το βλέπουν ήδη. Πάρτε για παράδειγμα ασφαλιστικούς κολοσσούς που έχουν ήδη αρχίσει να τροποποιούν τα παραδοσιακά συνταξιοδοτικά προγράμματα αναπλήρωσης εισοδήματος που παρέχουν σήμερα σε προϊόντα διαχείρισης συσσωρευμένων αποταμιεύσεων για προσωπική φροντίδα, ταξίδια, υγειονομικές ανάγκες, κατανάλωση. Σε αντίστοιχες προσαρμογές των χαρτοφυλακίων τους προχωρούν και μεγάλες επιχειρήσεις, αυξάνοντας τα προϊόντα και τις υπηρεσίες για την τρίτη ηλικία.

Ομως, καμία εμπορική πολιτική για την «ασημένια οικονομία» δεν έχει νόημα, αν δεν αντιμετωπίσουμε τη μακροζωία στη μοναδική διάσταση που έχει πραγματική αξία: την ανθρώπινη. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση έχει εντάξει στην Εθνική Στρατηγική για το Δημογραφικό την προώθηση της υγιούς και ασφαλούς γήρανσης. Πρόκειται για μια τεράστια πρόκληση, αφού απαιτεί πολλές και διαφορετικές παρεμβάσεις. Από προσβάσιμα κτίρια και μεταφορές φιλικές στους ηλικιωμένους, μέχρι θεσμοθέτηση της γηριατρικής και δράσεις που να καταπολεμούν τη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση. Μέρος της πολιτικής αυτής είναι και τα κίνητρα για την εργασία των συνταξιούχων χωρίς περικοπή συντάξεων, που οδήγησαν περισσότερους από 200.000 συνταξιούχους στην ενεργό δράση.