Αντί να «κρυφτεί» πίσω από την αποχή, μαζί με άλλα 25 κράτη (μόνο 9 ψήφισαν «όχι», πρωτοστατούντων του Ισραήλ και των ΗΠΑ), η χώρα μας προτίμησε να τιμήσει την προσήλωσή της στο Διεθνές Δίκαιο, το οποίο συνεχώς και αδιαλείπτως επικαλείται στις αντιπαραθέσεις της με την Τουρκία.

Να υπενθυμίσουμε ότι η παλαιστινιακή σημαία μπήκε επίσημα στο κτίριο του ΟΗΕ, στη Νέα Υόρκη, το 2012, όταν απονεμήθηκε στην Παλαιστίνη η ιδιότητα του «κράτους παρατηρητή-μη μέλους».

Τώρα, οι δραματικές εξελίξεις στη Γάζα, σε συνδυασμό με την παράλληλη εκκαθάριση της Δυτικής Οχθης από το παλαιστινιακό στοιχείο -δηλαδή από τα εδάφη που, σύμφωνα με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, μετά το 1967, προορίζονται να φιλοξενήσουν το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος-, άγουν ολόκληρη την ανθρωπότητα -και ειδικά τη Δύση- ενώπιον των τεράστιων ευθυνών της.

Λίγοι θα βρουν το σθένος να αμφισβητήσουν ότι η γαλλική πρόταση για αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, από ηθική και νομική σκοπιά. Αν, όμως, ο Νετανιάχου αφεθεί να συνεχίσει την πολιτική του με την αμέριστη στήριξη των ΗΠΑ (τόσο ο Μπάιντεν όσο και ο Τραμπ έχουν δηλώσει ότι θα μπορούσαν να δεχθούν ένα παλαιστινιακό κράτος… χωρίς στρατό), σύντομα αυτό το -ήδη αναγνωρισμένο από 148 χώρες- υποκείμενο του Διεθνούς Δικαίου θα βρίσκεται μόνο στο… υπερπέραν, αφού δεν θα διαθέτει ούτε παλαιστινιακό λαό ούτε έδαφος!

Οπως και να έχει, αν η Γαλλία αναγνωρίσει την Παλαιστίνη, τον Σεπτέμβριο, θα είναι η πρώτη από τις χώρες του G7. Στο G20 αρνούνται ακόμη να το κάνουν οκτώ κράτη-μέλη του δυτικού στρατοπέδου: ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ν. Κορέα, Ιταλία, Αυστραλία και Καναδάς – αν και οι δύο τελευταίες το σκέφτονται.