Για την Ελλάδα η αναφορά στην επέτειο γίνεται προνόμιο προσφοράς για ελάχιστους γιατί, όπως και να το κάνουμε, η «παρουσία» της εξακολουθεί να κινείται σε κύκλους των λίγων που κουβαλούν τον ήχο της μοναδικότητας της φωνής της και της σκηνικής της παρουσίας λόγω της μουσικής τους καλλιέργειας. Αντιθέτως τα εκατοντάχρονα από τη γέννησή της, το 2023, εκτός από παγκόσμιο γεγονός, έγινε η αφορμή να δημιουργηθούν νέες καριέρες «φίλων», λεσχών, σωματείων, όπου όχι μόνο δεν υπάρχει καμία σφραγίδα παρουσίας της ελληνικής Πολιτείας ή μυστών της τέχνης, αλλά μιας αναδυόμενης κοσμικής και καλοντυμένης ομάδας, που συνθέτουν διαφορετικές ομάδες και οι οποίες κινούνται μεταξύ βορείων και νοτίων προαστίων ή και εκδηλώσεων επιπέδου Μονακό.

Μάλιστα, σε μία εκδήλωση για την Κάλλας στην Παλαιά Βουλή  προσφέρθηκε συσκευασία ελληνικής κατασκευής… σοκολάτας τύπου Pistachio & Pink Pepper, λευκή, με ονομασία DIVINA Maria Callas, με ενέργεια -ανά 100 γραμμάρια- 2.134, λιπαρά 38,8g, αλλά αλάτι μόλις 0,18 g!

Για την Ελλάδα, που η Κάλλας ήταν η «χοντρή», η «ξένη», που ο καλλιτεχνικός χώρος ήταν ο φθονερός κύκλος της μιζέριας των μετρίων, της εμφυλιακής κουλτούρας, που τον αντίπαλο, λόγω προσόντων και αξίας, τον έστελναν ως και στον ομαδικό τάφο της Ούλεν -βλέπε Ελένη Παπαδάκη-η Μαρία Καλογεροπούλου ήταν το εύκολο προϊόν για «εξαγωγή». Είναι γνωστά στους μύστες αυτά, αλλά άγνωστη και αξιομνημόνευτη η σπαρακτική δήλωση του Γιάννη Τσαρούχη, όταν παρουσιάζοντας τις Τρωάδες του Ευριπίδη σε ένα θεατράκι στην οδό Καπλανών, πληροφορούμενος τον θάνατό της, είπε: «Με συντριβή σάς αναγγέλλω τον θάνατο της Μαρίας Κάλλας. Ηταν μία θεά και θα μείνει αιώνιο σύμβολο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ πως η Λυρική Σκηνή των Αθηνών τη βρήκε ανεπαρκή και την έδιωξε»!

Το 2013, όταν δεν υπήρχε σχεδόν κανένα ίχνος τιμής της στην Ελλάδα, είχα τολμήσει να διεκδικήσω από την τότε κυβέρνηση το αυτονόητο.

Ως βουλευτής της Α’ Αθηνών Ν.Δ., σε συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου για τη δημιουργία νέων σταθμών του μετρό ανέφερα πως θα μπορούσε η διοίκηση να «σπάσει» το γνωστόν της ονομασίας των σταθμών αποκλειστικά από τοποθεσίες και εκκλησίες της κάθε περιοχής και να ονομάσει έναν σταθμό «Μαρία Κάλλας». Το μόνο αποτέλεσμα έως και σήμερα που «κρεμιέται» στο Διαδίκτυο είναι πως με παρέλαβαν οι Ταλιμπάν τύπου Χρυσής Αυγής που τόλμησα, ως άθεη, να θέλω να καταργήσω τις εκκλησίες! Αυτό κατάλαβαν οι λογής Ταλιμπάν, αλλά τίποτε δεν κατάλαβε και η διοίκηση της Αττικό Μετρό, αν και τόνισα πόσο απήχηση θα είχε η υπενθύμιση στα εκατομμύρια τουριστών.

Πιστή στο δόγμα «Ποτέ δεν είναι αργά» επανέρχομαι. Με έκκληση στην υπουργό Πολιτισμού. Την τολμηρή και αποτελεσματική Λίνα Μενδώνη.10 νέοι σταθμοί ετοιμάζονται με τη γραμμή 4. Ενας σταθμός του μετρό, αυτή τη φορά, της αξίζει. Γιατί δεν μας αρκεί η μνήμη της μόνο σε σοκολάτα ή soiree. Και η Μενδώνη μπορεί να το πετύχει. Να ακούγεται, επιτέλους: Επόμενος σταθμός «Μαρία Κάλλας». Οταν, από το 1911, στο Παρίσι, στο 19^ο διαμέρισμα, ακούγεται: Eπόμενος σταθμός «Μάρκος Μπότσαρης»!