Χωρίς υπερβολές και βαρύγδουπες δηλώσεις, με αυτοπεποίθηση, αλλά χωρίς αλαζονεία και με ένα τεράστιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Το αποτέλεσμα τη δικαίωσε δύο φορές. Πρώτα όταν κέρδισε τον εθνικό διαγωνισμό που την έστειλε στην Ελβετία –μπράβο στην ΕΡΤ για την εμπιστοσύνη στον κόσμο– και στη συνέχεια όταν κατέκτησε στον τελικό την 6η θέση.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για το τελικό αποτέλεσμα. Αλλωστε η μοναδική πρόβλεψη που μπορεί να κάνει κάποιος για τη Γιουροβίζιον είναι πως παραμένει απρόβλεπτη. Δεν υπάρχει ούτε μία χρονιά σε αυτόν τον διαγωνισμό που να μην υπήρξαν ανατροπές, ευχάριστες και δυσάρεστες, που να μην υπερτιμήθηκαν ή να υποτιμήθηκαν τραγούδια. Δεν υπάρχει ούτε μία χρόνια που η πολιτική να μην επηρέασε το αποτέλεσμα, όμως ποτέ δεν το καθόρισε. Στο τέλος, επικρατεί το τραγούδι που ο κόσμος θεωρεί πως είναι το καλύτερο, ακόμα και αν δεν είναι. Και η πρώτη δεκάδα στον πίνακα σχηματίζεται πάντα από τις πιο δυνατές συμμετοχές, ανεξαρτήτως συμμαχιών, οικονομικής στήριξης και γεωπολιτικών εντάσεων.

Το ιδιαίτερο στην περίπτωση της Κλαυδίας είναι ότι ακόμα και όσοι είχαν ενδοιασμούς για το αν ένα τόσο καλό αλλά και «δύσκολο» τραγούδι θα μπορούσε να ξεχωρίσει σε έναν διαγωνισμό που είναι ταυτόχρονα και τηλεοπτικό θέαμα, δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό για την ίδια την τραγουδίστρια και την ομάδα της.

Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε αρκετούς λόγους για τους οποίους η Κλαυδία είχε κερδίσει την καρδιά της Ελλάδας πριν καν ανέβει στη σκηνή του St. Jakobshalle. Εν συντομία να πούμε πως ήταν ένας συνδυασμός εξαιρετικής φωνής, αυθεντικής παρουσίας και μεταδοτικού ενθουσιασμού. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα ταλαντούχο κορίτσι; Ο 69ος διαγωνισμός της Γιουροβίζιον πέρασε στην Ιστορία, αλλά η Κλαυδία μόλις αρχίζει.