Κακά τα ψέματα, το ΡΚΚ οδηγήθηκε στην ιστορική απόφαση ως η ηττημένη πλευρά του «εμφυλίου της Ανατολίας» 1984-2025. Η σύλληψη του Οτσαλάν ήταν τεράστιο πλήγμα, όπως και η μετατροπή του σε άβουλο ενεργούμενο της Αγκυρας. Ο Ερντογάν φυλάκισε και τον άτυπο πολιτικό του διάδοχο, Σελαχατίν Ντεμιρτάς, που θεωρητικά θα μπορούσε να εκλεγεί ως και πρόεδρος της χώρας, ενώ το υποκριτικό άνοιγμα στους Κούρδους το 2013, μετά τα γεγονότα του Γκεζί, κατέληξε το 2015 σε επιθέσεις του στρατού κατά κουρδικών πόλεων. Ακόμα χάσκουν ερείπια στο Ντιγιαρμπακίρ.

Οι Κούρδοι κατάλαβαν οριστικά τη ματαιότητα του ένοπλου αγώνα όταν έχασαν τα ερείσματά τους στη Συρία (Ασαντ) στο Βόρειο Ιράκ, όπου η διοίκηση Μπαρζανί τα έχει βρει εδώ και χρόνια με την Τουρκία και είδαν ότι το Ισραήλ δεν είναι σε θέση να τους βοηθήσει. Ο Ερντογάν πέτυχε μία μεγάλη νίκη, αλλά είναι αρκετά πεπειραμένος ώστε να γνωρίζει πόσο εύθραυστη είναι. Τουρκικά ΜΜΕ έγραψαν ότι αύριο κιόλας αρχίζει η διαδικασία αφοπλισμού των μονάδων του ΡΚΚ στο Ερμπίλ, με συμμετοχή αξιωματούχων της ΜΙΤ, του τουρκικού στρατού και παρατηρητών του ΟΗΕ.

Τουλάχιστον ως τη συνταγματική αναθεώρηση που θα του επιτρέψει να διεκδικήσει κι άλλη θητεία, ο Ερντογάν δεν θα πειράξει τους Κούρδους. Ποιος, όμως, έχει εμπιστοσύνη στις δημοκρατικές του ευαισθησίες, βλέποντας τι έκανε στον Ιμάμογλου και σε χιλιάδες ακόμη πολιτικούς του αντιπάλους;