Είναι ένα βιβλίο που μάς καλεί να ζήσουμε τη ζωή σαν να είναι μοναδική, να ανακαλύψουμε την ομορφιά σε κάθε λεπτό, χωρίς να ψάχνουμε για ουτοπίες. Και μέσα από αυτή τη φιλοσοφία, ξετυλίγεται η ιστορία που κρατάτε στα χέρια σας – μια ιστορία για τη ζωή, τον χρόνο και τη δύναμη των ανθρώπινων στιγμών.

Η Φρασουά της,  ένας φανταστικός χαρακτήρας αλλά και δάσκαλος ζωής, μας υπενθυμίζει ότι η αθανασία δεν κρύβεται σε μυστικά φίλτρα ή σε μαγικές ουσίες, αλλά στη συνειδητή απόλαυση του ενεστώτα χρόνου. Κάθε αναπνοή, κάθε στιγμή, έχει τη δύναμη να γίνει αιώνια μέσα στη μνήμη και στη συνείδησή μας.

_Η Θηρασιά, στο βιβλίο, μοιάζει να έχει παγώσει στον χρόνο. Τι σας γοήτευσε σε αυτόν τον τόπο ώστε να γίνει σκηνικό της ιστορίας;

Επέλεξα για κεντρικό σκηνικό τη Θηρασιά, για να τονίσω τις αντιθέσεις. Από τη μια έχουμε την εξαιρετικής ομορφιάς Σαντορίνη, πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες, και απέναντι ακριβώς τη φτωχή αδερφή της, τη Θηρασιά. Η ηρωίδα μου στα γεράματά της απομονώνεται στο ήρεμο νησί, ενώ απέναντί της η Σαντορίνη σφύζει από ζωή. Αυτό το πάγωμα στον χρόνο, σαν να είναι η Θηρασιά όπως ήταν η Σαντορίνη τη δεκαετία του ’50-’60, ήταν ιδεώδες για να στήσω την πλοκή και να δώσω την ατμόσφαιρα.

_Οι ήρωες βιώνουν εμπειρίες που ξεπερνούν τη λογική. Ποιος είναι ο ρόλος της φαντασίας στην κατανόηση της ζωής και του χρόνου;

Δεν είναι εφικτό να κατανοήσεις τη ζωή και τον χρόνο, χωρίς λογική. Για να φτάσεις όμως σε λογικά συμπεράσματα, θα περάσεις πρώτα από υποθέσεις και ερωτήματα που άπτονται της φαντασίας. Οι εμπειρίες των ηρώων ξεπερνούν τη λογική, ακριβώς επειδή αναζητούν απαντήσεις σε θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα. Υπερβαίνουν δηλαδή τον εαυτό τους έχοντας ανοιχτές τις κεραίες στη φαντασία και στην υπερβατικότητα.

_Πόσο σημαντική είναι η αίσθηση της ηρεμίας και της απομόνωσης για να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα μαγικού ρεαλισμού;

Μαγικός ρεαλισμός είναι η ποιητική άρνηση της πραγματικότητας, είχε γράψει ο βραβευμένος Αρτούρο Ουσλάρ Πιέτρι. Σε κάποια σημεία του βιβλίου υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να κυριαρχεί.

Γνωρίζουμε ότι το μυστήριο απαιτεί ειδικές συνθήκες για να δημιουργηθεί. Δεν γίνεται να αντιληφθείς ότι συμβαίνει κάτι παράξενο, όταν βρίσκεσαι, για παράδειγμα, στην κοσμοπολίτικη Σαντορίνη. Απέναντί της η Θηρασιά προσφέρεται για να αναδείξει το φανταστικό που γίνεται αληθοφανές. Είναι η σιγαλιά και το απόκοσμο του ενεργού ηφαιστείου, που σε καλούν να αφουγκραστείς τον εαυτό σου πρώτα για την κατανόηση του κόσμου.

Σε αυτό το βιβλίο, ο αφηγητής της ιστορίας, διερμηνέας Νίκος Καλογιάννης, παρότι έχει μια εσωτερικότητα, αδυνατεί να κατανοήσει το μυστήριο. Ισως τον μπερδεύουν ο ορθολογισμός του γιατρού που είναι πελάτης του και ο εύθυμος χαρακτήρας της υπεραιωνόβιας γριούλας που τους φιλοξενεί.

_Το φως, η θάλασσα και ο άνεμος γίνονται σχεδόν χαρακτήρες στο μυθιστόρημα. Πώς η φύση μιλάει μέσα από τη γραφή σας;

Οσοι είναι κοντά στη φύση, αντιλαμβάνονται διαφορετικά τον κόσμο σε σχέση με τους ανθρώπους της πόλης. Το βλέπουμε αυτό στα δημοτικά τραγούδια, στα λαϊκά παραμύθια, στους μύθους και θρύλους, σε κάθε πολιτισμό ή δραστηριότητα που αναπτύσσεται στην ύπαιθρο. Τα στοιχεία της φύσης έχουν το προνόμιο να ζωντανεύουν την αφήγηση και να δίνουν ατμόσφαιρα στη λογοτεχνία. Ετσι, ο άνεμος που φυσά δυνατά, παίρνει τα λόγια που δεν θέλει να ακούσει ο ήρωας, και η γριούλα μοιάζει να χάνεται στο βάθος του χρόνου στο λαγούμι που λέγεται ζωή σαν μια άλλη Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Τα παραπάνω δεν είναι αυθυποβολή ή φαντασιοπληξίες του αφηγητή, είναι ένας πλάγιος τρόπος για να πεις ότι η φύση συμπάσχει.

_Η Φρασουά μάς διδάσκει να ζούμε κάθε στιγμή σαν να είναι μοναδική. Αν μπορούσαμε να «κλέψουμε» λίγη από αυτή τη σοφία, ποιο μικρό θαύμα της καθημερινότητας θα κρατούσαμε για πάντα; Πώς μπορούμε να ζούμε με την ίδια ένταση στην καθημερινότητα;

Στην ουσία δεν μπορούμε να ζούμε δυνατά την κάθε μας στιγμή. Εχουμε την καθημερινότητα που μας αναγκάζει να σπαταλάμε όλη μας την ενέργεια επαναλαμβάνοντας τα ίδια και τα ίδια, επομένως πώς μπορούμε να το δούμε υπό άλλο πρίσμα; Είναι σαν να δουλεύεις σε εργοστάσιο και να πρέπει να κάνεις την ίδια κίνηση διαρκώς, δεν μπορείς να ξεφύγεις. Ακόμα κι αν αυτό είναι κάτι ευχάριστο, όπως το να διπλώνεις καραμέλες -έτσι θα πω στην τύχη-, η επανάληψη σκοτώνει τον ενθουσιασμό.

Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιήσεις πως ίσως το επόμενο δευτερόλεπτο μπορεί να μην υπάρχεις; Τότε ξαφνικά θα αρχίσεις να παράγεις με όλο σου το είναι -αν δεν πέσεις σε κατάθλιψη, γιατί υπάρχει και αυτή η εκδοχή. Εδώ η γριούλα Φρασουά του βιβλίου μπορεί να μην κατάφερε σπουδαία πράγματα στη ζωή της, αλλά κατέχει πώς να την φτιάξει ώστε να είναι ευτυχής: Το θαύμα της κάθε μας αναπνοής, της επιβεβαίωσης ότι υπάρχουμε, αυτό είναι το μυστικό της ευζωίας της. Ο,τι πιο αισιόδοξο αλλά όχι ουτοπία.