Είπε ότι όταν βρισκόταν στην απομόνωση άρχισε να καταγράφει τους πρώτους στίχους και να ψάχνει τρόπο να βιοποριστεί μετά την αποφυλάκισή του, γεγονός που τον οδήγησε στο γράψιμο τραγουδιών μετά από εντατικό διάβασμα. Αναφέρθηκε επίσης στο πώς το διάβασμα έγινε εργαλείο επιβίωσης και μάθησης στιχουργίας, μελετώντας συγκεκριμένους συγγραφείς και ποιητές μέσα στο κελί, και εξήγησε ότι το γράψιμο αποτέλεσε πρακτική απασχόληση και επαγγελματική πρόκληση. Περιέγραψε την απομόνωση ως χρόνο αναστοχασμού και εργαστηρίου λέξεων, όπου η έλλειψη εξωτερικών ερεθισμάτων μετέτρεψε τη μουσική και τη μελωδία σε χώρο για δοκιμή φράσεων και εικόνων.

Ο στιχουργός τόνισε ότι τα περισσότερα κομμάτια του είναι βιωματικά. Μίλησε για το τραγούδι «Κρίση», που, όπως είπε, αναφέρεται σε πρώην σύντροφο η οποία τον επισκέφθηκε στη φυλακή και του ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος με το παιδί άλλου άντρα. Για τον «Έκπτωτο άγγελο» δήλωσε: «Ο “Έκπτωτος άγγελος” ήταν ιστορία από μία ημέρα κρατητηρίου, που έμεινα μέσα. Μπήκα στη διαδικασία αυτοκαταστροφής για να καταλάβω το λάθος και να το παραδεχτώ. Μπορείς να πάρεις μία ασχήμια και να την κάνεις ομορφιά.» Επεσήμανε ότι αυτή η μετατροπή της προσωπικής αδυναμίας σε αισθητικό αποτέλεσμα είναι κεντρική στη δουλειά του και ότι συχνά αναζητά σε απλές στιγμές την αφορμή για στίχους. Συζήτησε επίσης την έννοια της επιτυχίας, λέγοντας ότι για εκείνον επιτυχία είναι «να επιβιώσει ένα τραγούδι μία και δύο χρονιές», και ότι «ένα τραγούδι που μπορεί για ένα εξάμηνο να κάνει κάτι, δεν μου έδωσε χαρά και ικανοποίηση, ούτε και τα λεφτά που θα μου επέτρεπαν να ζήσω». Σημείωσε ότι «Εμείς οι στιχουργοί είμαστε οι φτωχοί συγγενείς του ελληνικού τραγουδιού».

Αναφερόμενος στην προφυλάκισή του υπενθύμισε ότι «30 χρόνια πριν, το 1995, υπήρξε μία προφυλάκιση, την οποία δεν θα την έλεγα άδικη, αλλά ήταν «πολύ» για εκείνο που είχε συμβεί εκείνη την εποχή». Από αυτή την προφυλάκιση, όπως είπε, «είδα μονοπάτι, δρόμο, πήρα χαμπάρι σιγά σιγά τον εαυτό μου». Περιέγραψε ότι έμεινε «15 μήνες στη φυλακή», και ότι τα Χριστούγεννα του 1995, μέσα στην απομόνωση, άρχισε να γράφει στίχους ακούγοντας τη μελωδία του τραγουδιού της Καίτης Γαρμπή «Θα μελαγχολήσω» χωρίς στίχους και τοποθετώντας πάνω της λόγια. «Άρχισα να εκπαιδεύομαι σαν στιχουργός», είπε, περιγράφοντας πως η απουσία εξωτερικών διεγέρσεων τον ώθησε στην ανάγνωση και την πρακτική άσκηση. Εξήγησε πως διάβαζε στη φυλακή Χρόνη Μίσσιο, Καρυωτάκη, Πολυδούρη, Ρίτσο ώστε να διαχειριστεί ψυχολογικά την κατάσταση, και πρόσθεσε: «Πρέπει με κάτι να ασχοληθείς. Ακούς μουσική, γυμνάζεσαι και διαβάζεις και κανένα βιβλίο». Διευκρίνισε ότι η διαδικασία αυτή κράτησε χρόνια και ότι η στιχουργία διαμορφώθηκε ως επάγγελμα μέσα από αργά βήματα και συστηματική προσπάθεια, όχι ως άμεση λύση επιβίωσης.