«Ποτέ δεν ξέρεις από αυτό το σκοτεινό κι ανώνυμο δικαστήριο του διαδικτύου τι θα σου προκύψει. Μπορεί να πέσεις σε κάποιον τρελό ή τρελή που θα πεις κάτι για τους δικούς του λόγους. Από την άλλη είναι τέτοια η διαδρομή που θα έλεγα ότι έχω περάσει κάτω από τα ραντάρ. Ποτέ δεν έβγαλα την προσωπική μου ζωή προς τα έξω. Μέχρι να πετάξεις τη λάσπη από επάνω σου σου έχει φύγει η μισή ψυχή. Πρέπει να πεις τι άλλο κομμάτι σάρκας θέλετε;»

Για την πορεία του στην υποκριτική, δήλωσε: «Σε όλη τη διαδρομή μου έχω ρισκάρει. Μου αρέσει να μεταμορφώνομαι και να τσαλακώνομαι. Εμπεριέχει την έννοια της δημιουργίας». Η τοποθέτηση του Βούρου, ανάμεσα στην υπεράσπιση του ατόμου και την κριτική για τα κακώς κείμενα, αναδεικνύει την ανάγκη για προσεκτικό και δίκαιο δημόσιο διάλογο, χωρίς να παραβλέπει την ευθύνη του χώρου του θεάτρου.