«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μόνοι μας οι ηθοποιοί δικαιώσαμε την άποψη ότι το θέατρο είναι ένα μεγάλο κρεβάτι. Προς Θεού, δεν είναι η δουλειά μας ένα ατελείωτο κρεβάτι», είπε, απορρίπτοντας τη διάχυτη εικόνα που συνδέει υποχρεωτικά τις προσωπικές ζωές με τη σκηνική πράξη.

Στη συνέχεια ανέπτυξε τη σχέση της με τους συναδέλφους και το πώς αυτή καθόρισε την προσέγγισή της στην δουλειά. «Δεν έχω νιώσει απογοήτευση από τους ανθρώπους του χώρου, γιατί δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα πάρε δώσε», τόνισε, περιγράφοντας μια σταδιακή απόσταση που κράτησε τη δουλειά ξεχωριστή από την προσωπική ζωή.

Παράλληλα, μίλησε για την επαγγελματική της επιθυμία παρά το γεγονός ότι τα παιδιά της είναι πλέον ενήλικα: «Δεν θα ήθελα να σταματήσω να τρέχω για τη δουλειά μου, δεν θέλω να νιώσω παροπλισμένη». Αναφέρθηκε επίσης σε πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία της: «Αν δεν ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης στο δρόμο μου, δεν θα είχε συμβεί τίποτα. Με τον Ανδρέα Γεωργίου έχουμε μια αγαπησιάρικη σχέση. Θα ήθελα πάρα πολύ κάποια στιγμή να συνεργαστώ με τον Βασίλη Μπισμπίκη». Η τοποθέτησή της αποπνέει την ώριμη συνείδηση μιας ηθοποιού που υπερασπίζεται τα όρια της τέχνης και την έννοια της δημιουργίας χωρίς ιδιοτέλεια.