Η τακτική είναι ψυχολογική και πραγματική. Στη δεύτερη περίπτωση, η απόφαση για το αν θα πάρει ψήφο εμπιστοσύνης θα εξαρτηθεί από το σύνολο των παρευρισκομένων, στη συνεδρίαση, βουλευτών κι όχι από τον συνολικό αριθμό τους στο Κοινοβούλιο.

Στην πρώτη περίπτωση, η τακτική αυτή σκοπεύει να δώσει τον πρώτο λόγο στην πολιτική ατζέντα στον ίδιο τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Δεν περιμένει, δηλαδή, ν’ απολογηθεί σε μια πρόταση μομφής, αλλά ζητά την εμπιστοσύνη των Γάλλων, βάζοντάς τους μπροστά στο δίλημμα: κάλυψη χρέους με περικοπές, αλλιώς έρχεται κατάρρευση της οικονομίας.

Ο ουσιαστικός κίνδυνος αυτής της πολιτικής κίνησης του Μπαϊρού είναι η πτώση της κυβέρνησής του. Μοιάζει να ’χει συνείδηση ο ίδιος αυτού του κινδύνου, γι’ αυτό και πήρε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα. Εάν καταψηφιστεί, τότε υποχρεώνονται σε παραίτηση ο ίδιος, η κυβέρνησή του και μένει στα χέρια του προέδρου Μακρόν η συνέχεια. Ποια είναι, λοιπόν, αυτή; Η πιο λογική είναι η προκήρυξη νέων κοινοβουλευτικών εκλογών. Μοιάζει, όμως, δύσκολη κι επικίνδυνη αυτή η εξίσωση.

Κι αυτό γιατί, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά του προεδρικού κόμματος είναι τόσο χαμηλά, ώστε, αν δεν γίνει κάποια εκλογική αλχημεία με άλλους πολιτικούς χώρους, μπορεί να βγάλει ελάχιστους βουλευτές στο Κοινοβούλιο. Κι αυτό θα περιπλέξει τα πράγματα. Γιατί θα υπάρχει πρόεδρος με όλο το Κοινοβούλιο αντίθετό του. Θα ’χει, με απλά λόγια, αδυναμία κοινοβουλευτικής διακυβέρνησης.

Μπορεί, βέβαια, να αποφασίζει μόνος του, αλλά κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε όλο τον λαό με εξεγέρσεις εναντίον του γύρω από το αίτημα «Μακρόν, παραιτήσου». Αν πάλι δεν κηρύξει εκλογές, τότε τι άλλο μπορεί να κάνει; Να διορίσει τεχνοκρατική κυβέρνηση. Θα βρει, όμως, εύκολα «προθύμους» που θα δεχτούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο, γνωρίζοντας ότι δεν θα έχουν την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο; Φαίνεται αρκετά δύσκολο. Αν και πάλι δεν σκεφτεί αυτήν τη λύση ο Γάλλος πρόεδρος, τι του μένει; Πρόκειται για το άρθρο του Συντάγματος που σε περίπτωση κρίσης δίνει στον πρόεδρο απόλυτη εξουσία διακυβέρνησης. Κάτι τέτοιο όμως θα μπορούσε να ιδωθεί από όλους σαν μια καλυμμένη δικτατορία. Και όλη η κοινωνία θα στρεφόταν εναντίον του. Θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα, με απρόσμενες συνέπειες.

Υπάρχει, βέβαια, και η περίπτωση να παραιτηθεί οικειοθελώς ο Μακρόν. Κάτι τέτοιο θα επέσπευδε τις προεδρικές εκλογές του 2027. Δεν φαίνεται, όμως, να θέλει να αφήσει τη «γλυκιά» εξουσία ο Γάλλος πρόεδρος. Ομως, η Γαλλία ξαναμπαίνει στη δίνη μίας ακόμα δυσάρεστης περιπέτειας. Με το χρέος όλο και να μεγαλώνει.

*Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής