Στην ταινία, που άρχισε να προβάλλεται στη Γαλλία την Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου, η ηθοποιός αφηγείται πως πάλεψε με την κατάθλιψη σε όλη της τη ζωή, ακόμη και όταν βρισκόταν στο απόγειο της φήμης της. «Έπαιρνα τη ζωή μου, και σώθηκα από ένα θαύμα», δηλώνει η Μπαρντό χωρίς να παρέχει περαιτέρω λεπτομέρειες για τις συγκεκριμένες περιστάσεις.

Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να χαρτογραφήσει τη διαδρομή της από το κινηματογραφικό αστέρι της δεκαετίας του 1960 στην παλαιότερη φάση της ζωής της, αναδεικνύοντας τα ψυχικά σκιρτήματα που συνόδευσαν την καριέρα και τη δημόσια εικόνα της. Το φιλμ στηρίζεται σε συνεντεύξεις, αρχειακό υλικό και μαρτυρίες συνεργατών που επιχειρούν να φωτίσουν επιλογές και κρίσιμα επεισόδια της ζωής της.

Η Μπαρντό περιγράφει επίσης τη μοναξιά που βίωσε καθώς η φήμη της εκτοξεύθηκε και τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον τίτλο «σύμβολο του σεξ» τη δεκαετία του 1960. Στο «Bardot» εξηγεί ότι η κατάθλιψη με την οποία ήρθε αντιμέτωπη τότε είναι κάτι που εξακολουθεί να τη συνοδεύει μέχρι και σήμερα: «Κάθε πρωί ξυπνάω και είμαι λυπημένη», δηλώνει, σημειώνοντας ότι τα συναισθήματα της θλίψης δεν εξαφανίστηκαν παρά την επαγγελματική της επιτυχία.

Οι μαρτυρίες στην ταινία συνδυάζουν υλικό αρχείου, συνεντεύξεις και αποσπάσματα από τη ζωή της, επιχειρώντας να φωτίσουν την αντίφαση ανάμεσα στην εικόνα του λαμπερού ειδώλου και στην εσωτερική της πάλη. Συντελεστές του ντοκιμαντέρ επισημαίνουν πως η αφήγηση δεν αποκαλύπτει όλα τα περιστατικά που οδήγησαν στις απόπειρες αυτοκτονίας, αλλά καταγράφει την επίμονη παρουσία της κατάθλιψης στον βιογραφικό της χάρτη. Αναφέρεται επίσης στις πιέσεις που υπέστησαν οι προσωπικές της σχέσεις και στην επιμονή ενός απομονωμένου καθημερινού βίου, στοιχεία που σύμφωνα με την ταινία επιδείνωσαν την ψυχική της κατάσταση.

Στο ντοκιμαντέρ η Μπαρντό λέει επίσης ότι δεν την ενδιαφέρει η υστεροφημία και περιγράφει τη μετατόπιση προτεραιοτήτων στην τέταρτη ηλικία. «Όπως λέει, δεν την ενδιαφέρει η υστεροφημία. Αυτό που τη νοιάζει είναι να μην ξεχνούν οι άνθρωποι ότι οφείλουν να σέβονται τα ζώα», αναφέρεται στην ταινία, όπου η ίδια τονίζει τη σημασία της φροντίδας και της προστασίας των ζώων ως κεντρικό στοιχείο της δημόσιας παρουσίας της. Σε μία από τις πιο αφοπλιστικές της απαντήσεις σημειώνει: «Δεν με νοιάζει αν οι άνθρωποι με θυμούνται. Αυτό που πραγματικά θα ήθελα είναι να θυμούνται τον σεβασμό που οφείλουμε στα ζώα. Όσο προχωρώ στη ζωή μου, τόσο περισσότερο φοβάμαι τους ανθρώπους. Είμαι πιο πολύ ζώο παρά άνθρωπος».

Η ταινία παρουσιάζει επίσης στιγμιότυπα της δημόσιας δράσης της Μπαρντό για τα ζώα, που υπήρξε σταθερό στοιχείο της μεταγενέστερης ζωής της. Οι δημιουργοί του «Bardot» αναφέρουν ότι η ταινία επιχειρεί να συγκροτήσει μία διττή εικόνα: την ιστορία της κινηματογραφικής σταρ και την προσωπική της αγωνία, χωρίς να υπεισέρχεται σε στοιχεία ιατρικής φύσης ή κλινικής διάγνωσης, καταγράφοντας μαρτυρίες και αυτοβιογραφικά αποσπάσματα που περιγράφουν την επιμονή της κατάθλιψης και τις επιπτώσεις της στη μετέπειτα ζωή της.