Το σπίτι ανήκε στον Αλ  Καπόνε, ο οποίος, μόλις στα 29 του χρόνια, ήταν επικεφαλής της Southside Outfit, της πιο αδίστακτης και ισχυρής εγκληματικής οργάνωσης στην Αμερική της Ποτοαπαγόρευσης. Οι εχθροί του Καπόνε είχαν την ατυχή συνήθεια να καταλήγουν στο νοσοκομείο, στο νεκροτομείο ή στον βυθό της λίμνης Μίσιγκαν. Το να τα βάλει κανείς μαζί του ήταν, πράγματι, πολύ ανόητο. Όμως, ο Καπόνε μπορούσε επίσης να ανατρέπει τις προσδοκίες – όπως ανακάλυψα ερευνώντας για το νέο μου βιβλίο, Notorious: History’s Villains and Why They Matter.

Κι ενώ οι δημοσιογράφοι στέκονταν εκεί, χτυπώντας τα πόδια τους από το κρύο, έμειναν έκπληκτοι όταν εμφανίστηκε μπροστά τους φορώντας παντόφλες και μια ροζ ποδιά, κρατώντας μια ξύλινη κουτάλα. Αφού τους προσκάλεσε μέσα, τους οδήγησε στην τραπεζαρία, όπου – κατά τη διάρκεια ενός πλούσιου γεύματος με εκλεκτά κρασιά και ζυμαρικά, μαγειρεμένα από τον ίδιο – ο αρχιμαφιόζος τους έκανε το τραπέζι.

Ο Καπόνε λάτρευε να μοιράζεται τις απόψεις του για θέματα τόσο διαφορετικά όσο το μπέιζμπολ, η όπερα, η μοίρα των φτωχών και ο ρόλος της «σωστής ιστορίας» στα δημόσια σχολεία. Μιλώντας σαν γνήσιος λαϊκιστής πολιτικός, δήλωνε πως δεν ήταν κανένας κακοποιός, αλλά ένας απλός άνθρωπος που προσέφερε στο κοινό αυτό που ήθελε, απέναντι σε έναν κακό νόμο.

Πάνω απ’ όλα, τόνιζε ότι δεν είχε χρόνο για τη βία, για τον απλό λόγο ότι ήταν κακή για τις δουλειές. Μέχρι τη στιγμή που οι δημοσιογράφοι παραπατώντας βγήκαν ξανά στον δρόμο, αρκετές ώρες αργότερα, ο Ουλής είχε μεταμορφωθεί – σαν τη Σταχτοπούτα – σε έναν πνευματώδη και εκλεπτυσμένο σύγχρονο Ρομπέν των Δασών. Αργότερα στη ζωή του, ο Καπόνε θα μετάνιωνε που είχε επιδιώξει τη δημοσιότητα και έτσι είχε κάνει το μοιραίο λάθος να τραβήξει την προσοχή πάνω του. Όμως, από εκείνη την αλλόκοτη συνέντευξη Τύπου του Ιανουαρίου του 1927, έγινε αβίαστα ο πιο διάσημος γκάνγκστερ στον κόσμο.

Ο απίστευτος πλούτος του Καπόνε του εξασφάλιζε τα καλύτερα ρούχα, κοσμήματα με διαμάντια, τη συντροφιά διάσημων τζαζ μουσικών και πολυτελείς κατοικίες. Μα πάνω απ’ όλα, του προσέφερε αυτό που οι γονείς του δεν μπορούσαν να αγγίξουν: το Αμερικανικό Όνειρο. Αναδείχθηκε μέσα από τη φτώχεια και έγινε κάποιος – με δύναμη και σεβασμό. Ήταν και οικογενειάρχης: λάτρευε τη σύζυγό του και τον γιο του, και πλήρωνε για την καλύτερη εκπαίδευση των μικρότερων αδελφών και των ανιψιών του. Δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε και επέστρεφε στην κοινότητα.

Ήταν γνωστός για τη γενναιοδωρία του, μοίραζε απλόχερα φιλοδωρήματα και, για τους φτωχούς του Σικάγο, ήταν κάτι σαν Άγιος Βασίλης. Μετά το κραχ του 1929, ίδρυσε τρία συσσίτια και ένα περίπτερο που μοίραζε δωρεάν καφέ και ντόνατς στους ανέργους. Την Ημέρα των Ευχαριστιών, διένειμε δωρεάν γαλοπούλες σε οικογένειες που δεν μπορούσαν να αγοράσουν δείπνο. Γνώριζε και την υποκρισία της κατάστασης, λέγοντας σε δημοσιογράφους: «Οι διεφθαρμένοι τραπεζίτες που παίρνουν τα χρήματα του κοσμάκη για μετοχές που ξέρουν πως δεν αξίζουν τίποτα, θα έπρεπε να είναι πιο κατάλληλοι για τις φυλακές από τον απλό άνθρωπο που κλέβει για να ζήσουν η γυναίκα και τα παιδιά του».

Ωστόσο, οι πνευματικές του ικανότητες επιδεινώνονταν ραγδαία και, όταν αποφυλακίστηκε τον Νοέμβριο του 1939, κρίθηκε ότι είχε πνευματική ηλικία 12 ετών. Αφού αποσύρθηκε στη Φλόριντα, πέρασε τα τελευταία του χρόνια ψαρεύοντας και πέθανε σε ηλικία μόλις 48 ετών, στις 25 Ιανουαρίου 1947, με τη στοργική σύζυγό του και μια νοσοκόμα στο πλευρό του.

Ο Αλ Καπόνε ήταν μια περίπλοκη προσωπικότητα. Αγαπητός από πολλούς, φόβητρο για άλλους και μισητός από όσους είδαν τη ζωή τους να καταστρέφεται από τις πράξεις του. Δεν ήταν ήρωας – αλλά ούτε και καρικατούρα κακού από κόμικς.

Ήταν ένα σύνθετο προϊόν της εποχής και του περιβάλλοντός του και εξακολουθεί να επηρεάζει τον πολιτισμικό χάρτη μέχρι και σήμερα. Μα πάνω απ’ όλα, μας υπενθυμίζει πως το Αμερικανικό Όνειρο είχε – και έχει – πάντα μια σκοτεινή πλευρά. Και πως όσοι επιδιώκουν τη δημοσιότητα, συχνά καταλήγουν και θύματά της.