Για να θυμίζει ότι τα δημόσια κτίρια δεν διοικούνται από τις διοικήσεις τους, αλλά από τα συνδικαλιστικά όργανα που κάνουν ό,τι θέλουν. Αν το «μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ» δεν είναι αρκετό για να πείσει για τον χαρακτήρα του Κυριάκου Μητσοτάκη, υπάρχει το αυτοσχέδιο μνημείο στη μνήμη των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, που έχει στηθεί στην πλατεία Συντάγματος. Μπορεί οι θεωρίες συνωμοσίας από τους ειδικούς των ξυλολίων να πήγαν περίπατο. Το «μνημείο», όμως, ακόμα προσπαθεί να βοηθήσει την αντιπολίτευση μπας και μπορέσει να ρίξει τον Μητσοτάκη.

Τα δύο «μνημεία» έχουν ένα συμπέρασμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να είναι ένας επιτυχημένος διαχειριστής της εξουσίας, αλλά δεν είναι σταυροφόρος. Δεν πιστεύει ότι έχει κάποια θεία πολιτική αποστολή να μεταμορφώσει την Ελλάδα και αυτό φαίνεται στην πολιτική που ακολούθησε στα χρόνια της διακυβέρνησής του. Η οποία ξεκίνησε με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου και τους πανηγυρισμούς για τον νόμο για τον γάμο των ομοφύλων για να φτάσει στον Κωνσταντίνο Τασούλα και το «δύο είναι τα φύλα».

Οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ μπορούν να εξεταστούν μόνο υπό αυτό το πρίσμα. Του πολιτικού που αντιλαμβάνεται την πολιτική σαν evolution και όχι σαν revolution, όπως οι Βρετανοί αντιλαμβάνονται τη διαφορά ανάμεσα στην εξέλιξη και την επανάσταση. Ο λόγος του Κυριάκου Μητσοτάκη θα μπορεί να συγκριθεί με τον λόγο του αντιπάλου του στις δύο τελευταίες βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις. Του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος, πιεσμένος από τα συμφέροντα που τον στηρίζουν, παίρνει τον δρόμο της επιστροφής. Πιο σύντομα από ό,τι ο ίδιος, σύμφωνα με το πολιτικό του αισθητήριο και τη διάθεση για δουλειά, θα επιθυμούσε.

Το θέμα τώρα είναι τι μπορεί να υποσχεθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Μια επιστροφή στην κυβέρνηση του 2015 σε συνεργασία με τη Βενεζουέλα του Μαδούρο; Ενα ταξίδι του Λαφαζάνη στη Ρωσία για οικονομική βοήθεια; Κλείσιμο των τραπεζών από τον Γιάνη Βαρουφάκη; Ή επιστροφή της dream team του 2018, με τον Πάνο Καμμένο, τον Τέρενς Κουίκ και τον Φώτη Κουβέλη;

Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένα κόμμα με τους ίδιους προσανατολισμούς αλλά διαφορετικό ΑΦΜ και όνομα, όπως κάνουν οι ομάδες που πέφτουν κατηγορία και βαράνε κανόνι. Και κατά το «ένα, δύο, τρία, πολλά πολυτεχνεία», νέα και άφθονα μνημεία. Ανάλογα με την πολιτική που καλείται να υπηρετήσει.

Συμμορία ή μήπως θεσμικός παράγοντας;

Στην υπόθεση της σπείρας των Χανίων υπάρχουν κάποια στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν στη διαλεύκανση ανάλογων υποθέσεων. Πρώτον, ο τοπικός χαρακτήρας συμμοριών που τις κάνει γρανάζι της κοινωνίας. Μια ομάδα, που αποτελείται από σχεδόν 100 άτομα, πουλάει όπλα, ναρκωτικά και οικόπεδα, ασχολείται με την εκλογή του μητροπολίτη μιλώντας με τον πρώην αρχηγό κόμματος και πιστεύοντας ότι θα ασχοληθεί η πρέσβειρα της Αμερικής στην Ελλάδα, δεν είναι συμμορία αλλά θεσμικός παράγοντας. Ετσι αντιλαμβανόταν τον ρόλο της η συμμορία των Χανίων. Πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να τους ακουμπήσει, με αποτέλεσμα να μην ασχολούνται με το τι έλεγαν στα τηλέφωνα.

Πρέπει να είχαν δίκιο, αφού στο παρελθόν βρισκόντουσαν στο απυρόβλητο από τη διεύθυνση της αστυνομίας των Χανίων. Χρειάστηκε να πάνε αστυνομικοί από την Αττική, που δεν τους ήξεραν τα μέλη της συμμορίας, ώστε να γίνουν οι συλλήψεις.

Τέλος, μία απορία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, η υπόθεση της σπείρας των Χανίων εξιχνιάστηκε όταν απομακρύνθηκαν ανώτατοι αξιωματικοί. Το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πολύ καλά έκανε. Μόνο που τι έγιναν αυτοί οι αξιωματικοί; Τους ζητήθηκε η παραίτησή τους ή τους φόρτωσαν σε άλλη περιοχή για να συνεχίσουν το έργο τους;

ΦΟΒΙΕΣ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ…

Είναι έμφυτη η τάση που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι ζουν στις κρισιμότερες στιγμές της ανθρωπότητας. Στην πραγματικότητα, η κρισιμότητα κάθε περιόδου κρίνεται από την Ιστορία. Οχι αυτήν που γράφεται μερικούς μήνες μετά, αλλά μετά την παρέλευση εκατονταετιών. Εκείνη στην οποία αναφερόταν ο Τσου Εν Λάι, που όταν το 1972 είχε ερωτηθεί για τη σημασία της Γαλλικής Επανάστασης του 1789, είχε απαντήσει ότι είναι πολύ νωρίς για να εκφέρει γνώμη.

Είναι πολύ νωρίς για να εκφέρει κάποιος γνώμη για τη σημασία της συνάντησης αρχηγών κρατών στο Πεκίνο. Κάποια πράγματα, όμως, μπορούν να ειπωθούν. Η προοπτική μίας σούπερ συμμαχίας, που θα περιλαμβάνει την Κίνα, την Ινδία και ενδεχομένως τη Ρωσία, είναι φοβία της στιγμής, παρά ενδεχόμενη εξέλιξη. Δυνάμεις που θέλουν να γίνουν ηγέτιδες στην Ασία δεν πρόκειται να συμμαχήσουν. Ακόμα και αν το κάνουν, η συνεργασία θα είναι προσωρινή. Επίσης, η συνάντηση του Πεκίνου δεν είχε σαφή πολιτική κατεύθυνση. Μπορεί να συμμετείχαν η Ρωσία, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα, αλλά μαζί ήταν και η Σλοβακία, η Ζιμπάμπουε και η Κούβα.

Το μόνο που αποδείχθηκε ήταν η λατρεία των Κινέζων στο πρωτόκολλο. Με τους αρχηγούς των κρατών να προχωράνε χωρίς να περνάει ο ένας τον άλλον, σαν αυτοκίνητα της F1 όταν βγει η κίτρινη σημαία.