Από το καθημερινό, δίχως κανένα ηθικό όριο, λεξιλόγιο του Τραμπ προς τους πολιτικούς αντιπάλους μέχρι την εισβολή των τύπων με τις ουρές κουναβιών στα κεφάλια στο Καπιτώλιο και τους τέσσερις νεκρούς, τα καμπανάκια χτυπούσαν. Μόνο που ο καθένας άκουγε ό,τι είχε προαποφασίσει νaα ακούσει. Οι ψηφοφόροι του Τραμπ άκουγαν χαρμόσυνες καμπάνες ενός κόσμου που θα γκρέμιζε τον παλιό, που ούτως ή άλλως τους είχε προδώσει. Και οι Δημοκρατικοί προσπαθούσαν να στριμώξουν την κατάρρευσή τους και την άνοδο του τραμπισμού στην αδυναμία, πολιτική και βιολογική, του Μπάιντεν. Μόνο που δεν ήταν καθόλου έτσι.

Είναι σαφές ότι μετά τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ πάνω από τις ΗΠΑ πλανώνται πολλά μαύρα σύννεφα με σενάρια για την πιθανή είσοδό τους σε μια πολύ επικίνδυνη φάση. Ακούγεται ακόμα και ο φόβος ότι βρίσκονται στα πρόθυρα «εμφυλίου πολέμου». Ο Ρεπουμπλικάνος πρώην πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Νιουτ Γκίνγκριτς, είπε κάτι πολύ εύστοχο, που όμως είναι η μισή αλήθεια: «Ούτως ή άλλως, έχουμε έναν πολιτισμικό εμφύλιο πόλεμο σε εξέλιξη».

Η στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση με την κάθοδο της πάνοπλης Πολιτοφυλακής σε διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ, προσωπική επιλογή του Τραμπ για την υπεράσπιση της ατζέντας του, προκάλεσε πολλά. Μεταξύ αυτών, έβαλε ακόμα ένα υποστύλωμα στην καθιέρωση της γλώσσας των όπλων. Την κοινωνική «κανονικοποίηση» των όπλων και της χρήσης τους. Κάτι που υποστήριζε με πάθος και ο δολοφονημένος Κερκ. Η ρητορική του μίσους που ο εκλιπών ανέπτυσσε και διέδιδε με όλες τις επιδραστικές του ικανότητες είναι σίγουρα ένας από τους λόγους που όχι μόνο όπλισε το χέρι του εκτελεστή του, αλλά και οδηγεί αυτήν την απρόβλεπτη και άκρως επικίνδυνη κούρσα.

Αυτό, όπως ήταν φυσικό, ήγειρε και στην ελληνική σοσιαλμιντιακή σφαίρα και απόψεις που δικαιολογούν τη δολοφονία, τύπου «καλά να πάθει ο ακροδεξιός ακτιβιστής». Είναι επικίνδυνα αυτά τα μονοπάτια. Οδηγούν σε λεωφόρους όπου η πολιτική βία νομιμοποιείται να δίνει τις δικές της λύσεις από και προς όλες τις πλευρές. Είναι η λογική των βίαιων άκρων. Το καθήκον του πολιτισμένου κόσμου ή ό,τι έχει απομείνει από αυτόν είναι να μην αφήσει τα άκρα να τον παρασύρουν στη σπειροειδή άβυσσο της βίας. «Οταν κοιτάς την άβυσσο, σε κοιτά κι εκείνη», όπως είχε πει και ο Νίτσε…