Τα καλά νέα είναι ότι έχουμε συμφωνία. Τα κακά νέα είναι ότι καμία συμφωνία δεν μπορεί να είναι καλή, όταν συνέταιρος είναι ο Ντόναλντ Τραμπ. Αλλά όπως με κυνική σοφία επισημαίνουν κάποιοι, εκεί που περιμέναμε τυφώνα μάς ήρθε καταιγίδα. Πάλι καλά δηλαδή, αφού η εναλλακτική ήταν ένας εμπορικός πόλεμος, από τον οποίο κανείς Ευρωπαίος δεν θα έβγαινε νικητής.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Τραμπ ήθελε δασμούς στο 30%, οι Βρυξέλλες μηδενικό και τελικά τα βρήκαν στο 15%, τουλάχιστον για τα περισσότερα ευρωπαϊκά προϊόντα (στο αλουμίνιο παραμένει στο 50%). Η πορεία θα δείξει πώς θα αντιδράσουν οι αγορές, όμως ήδη αυτό που αναδείχθηκε είναι πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης παραμένει εντός της. Αρκεί να δει κανείς πώς και πόσο διαφορετικά υποδέχθηκαν τη συμφωνία οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Στιγμή για ανακούφιση, όχι για πανηγυρισμούς χαρακτήρισε την συμφωνία ο πρωθυπουργός του Βελγίου. Για εξαιρετική συμφωνία που απέτρεψε έναν εμπορικό πόλεμο (σ.σ: και την κατάρρευση της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας) έκανε λόγο ο καγκελάριος Μερτς. Για σκοτεινή ημέρα για την Ευρώπη που αναγκάζεται να υποταχθεί, μίλησε ο Γάλλος πρωθυπουργός Μπαϊρού. Εποικοδομητική προσπάθεια «αλλά χωρίς ενθουσιασμό», ήταν το σχόλιο του Ισπανού Σάντσεθ.

Η Ελλάδα για την ώρα παραμένει συγκρατημένα αισιόδοξη, αφού οι ελληνικές εξαγωγές προς τις ΗΠΑ αντιστοιχούν περίπου στο 5% του συνολικού όγκου εξαγωγών, δηλαδή σχετικά μικρό ποσοστό. Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει την επίδραση που μπορεί να έχουν οι δασμοί στην τσέπη των Ευρωπαίων καταναλωτών και κατ’ επέκταση στον ελληνικό τουρισμό. Ομως πριν φθάσουμε στα εμπόδια που βάζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ας δούμε τα αυτογκόλ που βάζουν οι «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» στην έδρα τους.

Οπως έγραψε ο Μάριο Ντράγκι στο περίφημο άρθρο του Φεβρουαρίου στους «Financial Times», τα εσωτερικά εμπόδια της Ευρώπης ισοδυναμούν με δασμούς 45% για τη μεταποίηση και 110% για τις υπηρεσίες! Ετσι οδηγούμαστε στο εξής παράδοξο: το εμπόριο μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. είναι λιγότερο από το μισό, σε σύγκριση με το αντίστοιχο μεταξύ των πολιτειών των ΗΠΑ.

Τα εμπόδια δεν αφορούν μόνο τα γερμανικά αυτοκίνητα ή την ελληνική φέτα. Αφορούν τον πιο δυναμικό και ραγδαία αναπτυσσόμενο κλάδο που υπάρχει: Τις ψηφιακές υπηρεσίες, την καινοτομία, όλο το οικοσύστημα των νεοφυών επιχειρήσεων. Οι παράλογα ασφυκτικοί ρυθμιστικοί κανόνες και η ανομοιογένεια του κανονιστικού πλαισίου μεταξύ των κρατών-μελών γίνονται βούτυρο στο ψωμί των ΗΠΑ, που «αρπάζουν» τους πιο ταλαντούχους και τους πιο ικανούς. Αυτή η ζημιά είναι μεγαλύτερη από τους δασμούς.