Αλλωστε, ο αντισημιτισμός της εποχής μας δεν φοράει τώρα πια «καφέ πουκάμισα», τα ανατριχιαστικά braun-hemden των Ταγμάτων Εφόδου, αλλά βαδίζει πάνω σε ψηλά τακούνια και παρελαύνει -έστω παρεισφρέοντας- και σε εκδηλώσεις ομάδων πολιτών που είχαν στο παρελθόν την ίδια ακριβώς μοίρα με τα 6 εκατομμύρια Εβραίους. Είναι η ακριβής περιγραφή εικόνων από την πολυπληθή και επιτυχημένη, μόλις την Κυριακή, παρέλαση του Athens Pride, που προκάλεσαν τους γνωρίζοντες και Ιστορία αλλά και τη σύγχρονη πραγματικότητα με την εμφάνιση μεγάλων πανό για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης, όμως χωρίς να διευκρινίζουν αν είναι μόνο από τα στρατεύματα του Ισραήλ ή και από τους αιμοσταγείς της δικτατορικής διακυβέρνησης Χαμάς, που «κυβερνά» από το 2016, χωρίς εκλογές, τη Λωρίδα της Γάζας.

Αν στέκομαι ειδικά σε αυτή την εικόνα είναι γιατί, έστω και εκ των υστέρων, καλό είναι να υπενθυμίσουμε σε όσους είχαν την ιδέα να «παλαιστινικοποιήσουν» τον αγώνα των LGBTQ πως ναι μεν χρησιμοποιούν εκεί τα τούνελ για την τρομοκρατική τους δράση, αλλά τις ταράτσες των δημοσίων κτιρίων τις χρησιμοποιούν, όποτε χρειαστεί, για να πετούν τους βλάσφημους κατά το Κοράνι ομοφυλόφιλους. Σε αντίθεση με το «προσφάτως αγαπησιάρικο» για μέλη γηρασμένων κομμουνιστικών και λοιπών νεοκομμουνιστικών οργανώσεων -τύπου ΣΕΚ- πως στο Ιράν για να μην ανεβαίνουν σε ταράτσες, όπου δεν έχει χώρους για θεατές, απλώς τους απαγχονίζουν σε πλατείες!

Ο αντισημιτισμός, όπως και να το κάνουμε, έχει κάνει έντονη την επανεμφάνισή του, αδιακρίτως δεδομένων, στοιχείων, εμπειριών, γεγονότων, αλλά και της λεγόμενης «πραγματικής πραγματικότητας». Δεν είναι της παρούσης για αναλύσεις γιατί πολύ πιο εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό πως, βασικά, σήμερα πια δεν έχει να κάνει με τις συνθήκες που επικρατούσαν στην τσαλαπατημένη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία και την ανόρθωση του ναζισμού. Εχει να κάνει με αυτό το βίαιο ρεύμα άγνοιας ιστορικών δεδομένων, την ευκολία «παραμορφώσεως» από το Διαδίκτυο και την επιβολή της «μόδας» της στιγμής που καταγράφεται, πάντα, από το κινητό και από ένα σύντομο πέρασμα από τα μεσημεριανάδικα της τηλεόρασης.

Κραυγαλέο παράδειγμα, που επιβεβαιώνει και τη ρήση του Μαρξ πως η Ιστορία τη δεύτερη φορά επαναλαμβάνεται σαν φάρσα ήταν ο κλαυσίγελος που δημιουργήθηκε με την ομάδα κρούσης -πολιτικών, ηθοποιών, επαγγελματιών συνοδοιπόρων και λοιπών, οι οποίοι, ακριβώς επειδή πάσχουν από την έλλειψη γνώσεων δεδομένων -οπωσδήποτε και διεθνών και διπλωματικών συσχετισμών- αποφάσισαν να ξεκινήσουν την Πορεία για τη Γάζα από την Αίγυπτο! Αποκλεισμός, συλλήψεις, παντούφλιασμα που συνηθίζεται στις αραβικές χώρες για τους ανεπιθύμητους, ταλαιπωρία, κλαψουρίσματα προς την ελληνική κυβέρνηση να τους «σώσει» και όλα αυτά γιατί δεν γνώριζαν αυτό που γνωρίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι της Γάζας τόσον καιρό. Πως τα σύνορα της Αιγύπτου είναι ερμητικά κλειστά για αυτούς, γιατί δεν αρκεί η κοινή θρησκεία και η συμπόνια για τους κατατρεγμένους, αλλά η εσωτερική ηρεμία!