Είναι τα σημαντικότερα από όσα είπε η Μ. Καρυστιανού σε τηλεοπτική της συνέντευξη (MEGA). Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με το δικαίωμα αυτού του ανθρώπου να κατέβει στον πολιτικό στίβο και να δοκιμαστεί, είτε από ηγετική θέση είτε από ένα συμμετοχικό πόστο; Το θέμα δεν είναι βατό, θα έλεγε κάποιος φιλόλογος παλαιάς κοπής.

Για τη Μ. Καρυστιανού έχουν ακουστεί και γραφτεί πολλά. Αλλα δίκαια, άλλα άδικα, ανάλογα με τα ερμηνευτικά εργαλεία που έχει ο καθένας μας για να εξηγεί τον κόσμο, την πολιτική, οικονομική, κοινωνική καθημερινότητα στην οποία ζει. Προφανώς, το ίδιο ισχύει και για τη γυναίκα αυτήν. Εχει κάθε δικαίωμα να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών και να την εξαργυρώσει σύμφωνα με τα όσα υπαγορεύουν η συνείδηση και η συγκρότησή της. Και ας μη λέμε τα ίδια συναισθηματικά και τετριμμένα, για τα κίνητρα της γυναίκας που η συγκλονιστικά τραγική μοίρα την έφερε στην επικαιρότητα, παραχωρώντας της το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει τη συνακόλουθη δημοσιότητα κατά το δοκούν.

Και, φυσικά, όταν η ίδια προετοιμάζει το έδαφος για το επόμενο -και τυπικά- πολιτικό της βήμα, γνωρίζει ότι θα κριθεί με τους ισχύοντες όρους και προϋποθέσεις με τους οποίους κρίνονται στην Ελλάδα όλοι όσοι εισέρχονται σε αυτό που λέγεται «πολιτική». Για άλλους είναι στόχος ζωής και ευλογία, για άλλους κρεατομηχανή. Ακούγονται ακόμα και οι τίτλοι του κόμματός της. «Οξυγόνο», «Δικαιοσύνη» είναι τα επικρατέστερα, λένε.

Αυτά είναι τα μέχρι στιγμής δεδομένα. Που δεν είναι ικανά να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα: Ποια είναι η διαφορά της αποτύπωσης στην κοινή γνώμη των δύο διαφορετικών της ρόλων; Της μητέρας, που έχασε το παιδί της στην εθνική τραγωδία των Τεμπών, και της εν δυνάμει πολιτικού, που θα προστεθεί στο πολιτικό σύστημα; Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ αυτών των δύο ρόλων. Ιδίως όταν, εντός του Κοινοβουλίου, μόνο η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ μπορούν -τυπικά- να συγκρίνουν προγραμματικό λόγο. Το υπόλοιπο σκηνικό αποτελείται από κόμματα διαμαρτυρίας, με προβληματική συνοχή και αβέβαιο μέλλον, αν κρίνει κανείς τουλάχιστον από την εικόνα που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η αλήθεια είναι ότι ο καιρός μας δεν προσφέρεται για προφητείες, πόσω μάλλον για πειράματα αποσταθεροποίησης που θα βασίζονται στην εκλογική νομιμοποίηση του αντισυστημισμού. Κάτι που η ελληνική κοινωνία το έχει ξαναζήσει και επέλεξε να μην το ξαναζήσει. Μπορεί σήμερα η δημοσκοπική ευεξία της κ. Καρυστιανού να κινείται στο 25% που θα έβλεπε «θετικά την κάθοδό της στην πολιτική». Σαφώς δημιουργεί κάποια νέα δεδομένα στον πολιτικό ορίζοντα, συνυπολογίζοντας ότι οι φήμες λένε πως βρισκόμαστε εν αναμονή της δημιουργίας και άλλων κομμάτων. Θα έχει ενδιαφέρον η συνέχεια.