Τους ξεριζωμένους και ταλαίπωρους μετανάστες δηλαδή, οι οποίοι δεν χωρούσαν στο ρατσιστικό σύμπαν τους. Τώρα το αφήγημα αλλάζει. Οι μπλούζες γράφουν «Free Palestine» και οι ομάδες έχουν άλλη αποστολή: να κηρύξουν ως ανεπιθύμητους τους Ισραηλινούς, στους οποίους χρεώνουν τον πόλεμο του Νετανιάχου. Εννοείται ότι στους Παλαιστινίους δεν χρεώνουν τους τρομοκράτες της Χαμάς. Θα τρελαθούμε!

Δεν γνωρίζω τι είδους ανθρωπισμός και αλληλεγγύη είναι αυτός που στοχοποιεί έναν ολόκληρο λαό και μία θρησκεία, για να υπερασπιστεί έναν άλλον λαό και μία άλλη θρησκεία. Για να μην το μπερδεύουμε, τα πράγματα είναι απλά: ούτε οι Παλαιστίνιοι φταίνε για τη Χαμάς ούτε οι Ισραηλινοί για τον Νετανιάχου. Αυτό δεν είναι τακτική ίσων αποστάσεων, είναι μία βασική ανθρώπινη αξία και, ταυτόχρονα, ξεκάθαρη άρνηση της έννοιας της συλλογικής ευθύνης, που μόνο τα ολοκληρωτικά και σκοτεινά καθεστώτα υιοθετούν.

Από την άλλη, θα πουν κάποιοι πως όταν γίνεται πόλεμος πρέπει να συνταχθείς με το μέρος του ενός ή του άλλου, δεν μπορεί να είσαι γενικά με τον άνθρωπο. Επειδή στο τέλος κινδυνεύεις να γίνεις ένας φανατικός πασιφιστής, που υπερασπίζεσαι την ειρήνη, αλλά όχι τους ανθρώπους. Αυτό είναι κατανοητό και όλοι έχουμε δικαίωμα -ενίοτε και υποχρέωση- να συνταχθούμε με όποια πλευρά της Ιστορίας θέλουμε. Υπό αυτήν την έννοια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμα κάποιων να είναι, π.χ., με την Ουκρανία ή με τη Ρωσία. Ομως, άλλο οι λαοί και άλλο οι ηγεσίες τους. Οσοι, για παράδειγμα, θεωρούν τον Πούτιν δολοφόνο, δεν σημαίνει ότι πρέπει να βγουν στους δρόμους και να ψάχνουν Ρώσους τουρίστες για να τους κηρύξουν ανεπιθύμητους.

Σε τελική ανάλυση, ζούμε σε μία ελεύθερη χώρα. Κανείς δεν καταδικάζεται για τις ιδέες του, αλλά για τις πράξεις του. Αυτή είναι η κόκκινη γραμμή που προστατεύει την ελευθερία από τον τραμπουκισμό, την ανεξιθρησκία από τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό και τη δημοκρατία από τον φασισμό.