Η πολύ συχνή και διαχρονική εκμετάλλευση των μειωμένης αντίληψης ατόμων σε τηλεοπτικές εκπομπές του παρελθόντος αποτελούσε το βασικό τροφείο και όχι μόνο για τους σιζιτόμενους από αυτήν την αθλιότητα συντελεστές των εκπομπών. Ακόμη και ανώτερα επιτελικά γραφεία καναλιών άρχισαν να ακολουθούν την ίδια συνταγή στα δελτία ειδήσεων και τις πολιτικού περιεχομένου εκπομπές, όπου η σύνθεση του πάνελ ήταν τα πρόσωπα που ήταν εξ αρχής δεδομένο πως στη διάρκεια της συζήτησης θα μετέτρεπαν το πλατό σε αρένα. Πρόσωπα που με τις κραυγές, τη γραφικότητα, τις ύβρεις στερέωσαν τις πολιτικές ή καλλιτεχνικές καριέρες τους.

Η ευκολία της διείσδυσης αυτής της όψης της τηλεόρασης και της επίδρασής της σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που αρέσκεται στην ευκολία και στο «ελαφρύ» και, οπωσδήποτε, σε κάτι συγκινητικό, κάτι κοινωνικό, σε συνδυασμό με τη δύναμη του Διαδικτύου, πυλώνα της αυθαίρετης και ανεπεξέργαστης είδησης, άνοιξε νέες εισόδους για την «ηρωοποίηση» προσώπων, τα οποία σε άλλες εποχές απασχολούσαν το αστυνομικό και δικαστικό ρεπορτάζ χωρίς καμία άλλη προσπάθεια και σύμπραξη των ειδικών. Η υπόθεση της Πισπιρίγκου δημιούργησε νέα λίστα καλεσμένων σε σωρεία εκπομπών. Ντετέκτιβ, απόστρατοι χαμηλόβαθμοι αστυνομικοί σε ρόλο αναλυτών, κοινωνιολόγοι, ιατροδικαστές, εγκληματολόγοι, δημοσιογράφοι, με απαραίτητη την παρουσία και των φίλων και γειτόνων. Της κυρίας Λίτσας, του κυρίου Αλέκου, της κομμώτριας. Ακόμη και του πνευματικού της ενορίας, όπου όλοι μαζί ανέλυαν τις ζωντανές ή μαγνητοφωνημένες συνεντεύξεις της πρωταγωνίστριας από το κρατητήριο ή και από τη φυλακή.

Ακόμη πιο ηχηρή -και απεχθής για πολλούς από εμάς- η συνεχής παρουσίαση και ανάλυση των γεγονότων από την πλευρά της ακόμη και σε δελτία ειδήσεων -γιατί η συνταγή Πισπιρίγου λειτούργησε επιτυχώς- της Ειρήνης Μουρτζούκου. Μιας νεαρής κοπέλας που από την αρχή είχε, εμφανώς, όλα, μα όλα τα χαρακτηριστικά μιας τραγικής, ασταθούς, εκ του αποτελέσματος επικίνδυνης, παντελώς εγκαταλελειμμένης από οικογένεια, τη γύρω κοινωνία και τις αρμόδιες πλευρές της Πολιτείας περίπτωσης.

Για το φιλοθεάμον κοινό, αρκεί με την εξέλιξη της υπόθεσης ως δικαιολογία για τη δική του συμμετοχή στην «ηρωοποίηση» η επαλήθευση της πρόβλεψης πως από την αρχή το είχε καταλάβει ότι αυτή τα σκότωσε τα παιδιά της και την αδελφούλα της, αλλά ήθελε να σιγουρευτεί, γι’ αυτό και δεν έχανε εκπομπή. Για τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα δεν υπάρχει κανένας λόγος δικαιολογίας για τον ενημερωτικό βομβαρδισμό «υπόθεση Μουρτζούκου». Αλλωστε, τα έξοδα για τη ζωντανή ή μαγνητοσκοπημένη παρουσία της, ταξί να την πηγαινοφέρνει, κομμώτρια, μακιγιάζ, φωτιστές, ρεπόρτερ, τηλεοπτικό συνεργείου, ηχολήπτης, τι να ήταν. Μικροποσά!