Κανείς από εκείνους που μιλούσαν για το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους» δεν θα πει mea culpa για το κακό που έκαναν στον τόπο, διασπείροντας πρωτοφανείς κατηγορίες στα κοινοβουλευτικά χρονικά της χώρας που κλόνισαν το αίσθημα και τη σχέση εμπιστοσύνης των πολιτών με τους θεσμούς και το κράτος.

Είναι εξοργιστικό ότι δεν είπαν ούτε κουβέντα όταν εκδίδονταν οι αποφάσεις για τα 10 πολιτικά πρόσωπα με τις οποίες ένα προς ένα δικαιώνονταν θριαμβευτικά και απαλλάσσονταν από κάθε κατηγορία. Δεν είπαν ούτε κουβέντα ούτε όταν καταδικάστηκαν για τα αδικήματα της ψευδούς κατάθεσης και ψευδούς καταμήνυσης οι πρώην προστατευόμενοι μάρτυρες. Αν εξαιρέσεις μια ανακοίνωση-πετάω την μπάλα στην εξέδρα- του ΣΥΡΙΖΑ για το πλήγμα που δέχθηκε ο θεσμός του προσωπικού μάρτυρα στην Ελλάδα, τίποτα άλλο.

Εντάξει, κάποια στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας ψέλλισε κάτι για «ατυχή διαχείριση», λες και μιλούσε για κάποιο φάκελο που δεν αρχειοθέτησε σωστά. Ξεχνώντας πως έστησε δέκα κάλπες της ντροπής για δύο πρώην πρωθυπουργούς, έναν Ευρωπαίο επίτροπο, τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος και έξι υπουργούς! Να του θυμίσουμε επίσης πως από το βήμα της Βουλής έλεγε για τους τότε προστατευόμενους μάρτυρες πως «την αξιοπιστία τους θα την κρίνει η Δικαιοσύνη». Ε, η Δικαιοσύνη τους έκρινε λοιπόν, αλλά και πάλι δεν βρήκε ούτε μία κουβέντα να πει.

Είναι πραγματικά αδιανόητο πως ένα κόμμα που κάποτε κυβέρνησε, άρα εκπροσωπούσε έναν από τους σημαντικότερους θεσμούς του κράτους, την εκτελεστική εξουσία, δεν νοιάστηκε για το πλήγμα που προσπάθησε να καταφέρει στην ίδια τη δημοκρατία. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, που αναρωτιέται γιατί μόνο στην Ελλάδα το σκάνδαλο Νovartis έμεινε ανεξερεύνητο, η απάντηση είναι επειδή όταν κυβερνούσαν το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να εξοντώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους.