Εχουν περάσει δεκαετίες από όταν εγκαταστάθηκαν στα πεζοδρόμιά μας οι μπλε κάδοι και ακόμη υπάρχουν πολλοί πολίτες οι οποίοι αδιαφορούν για τη χρήση τους, βασισμένοι στη συνήθη παραφιλολογία πως, τελικά, το περιεχόμενό τους καταλήγει και αυτό στη χωματερή. Εννοείται πως αυτή η παραφιλολογία δεν μπορεί να καταπολεμηθεί εύκολα, με δεδομένο το ότι οι χρήστες της συχνά είναι οι ίδιοι που επειδή βαριούνται να κάνουν τη διαλογή από το σπίτι τους, πετούν σε αυτούς τα υπολείμματα, αδιαφορώντας για την προσπάθεια που κάνουν οι άλλοι πολλοί και τους χρησιμοποιούν.

Οι συνήθως χωρίς πρακτική φαντασία ενημερωτικές καμπάνιες των δήμων δεν επαρκούν για την ανάδειξη της χρησιμότητας της ανακύκλωσης, όταν η πραγματικότητα έρχεται να ενισχύσει την αμφισβήτηση με σύμμαχο την ειδησεογραφία.

Μόλις τον Ιούλιο ήχησαν σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας «112», με τα οποία οι κάτοικοι κλήθηκαν να παραμείνουν στα ερμητικά κλειστά σπίτια τους λόγω τοξικού, άκρως επικίνδυνου για την υγεία τους, νέφους από την πυρκαγιά σε εγκαταστάσεις ανακύκλωσης.

7 και πλέον πυρκαγιές ξέσπασαν σε ομοειδείς εγκαταστάσεις -Σίνδος, Μόρια, Ασπρόπυργος, Αλεξανδρούπολη… οδηγώντας την ΠΟΕ-ΟΤΑ σε καταγγελίες για τα σοβαρά προβλήματα από αυτές τις εγκαταστάσεις. Η επιφανειακή αντιμετώπιση από τα ΜΜΕ αυτών των ειδήσεων συνέπεσε με καταστροφικές πυρκαγιές για τον δασικό πλούτο και τις περιουσίες -δυστυχώς δεν υποκαθίσταται εν συνεχεία με έρευνα για την αλήθεια, που είναι ντροπιαστική για ένα ευρωπαϊκό κράτος. Ολες αυτές οι πυρκαγιές δεν εκδηλώνονται στις 6-7 μεγάλες, σύγχρονες εγκαταστάσεις ή στα 32 επίσημα Κέντρα Διαλογής που συνεργάζονται με τον μπλε κάδο, αλλά στις πολλές εκατοντάδες παράνομες «μάντρες» που έχουν από χρόνια φυτρώσει παντού!

Συγκεντρώνοντας τεράστιες ποσότητες πλαστικού, παλαιών ηλεκτρικών συσκευών, λάστιχων αυτοκινήτου ή ό,τι τέλος βρουν -γιατί όλα τα σκουπίδια είναι θησαυρός -χρησιμοποιώντας δύσμοιρους σύγχρονους σκλάβους, που περιδιαβαίνουν λιπόσαρκοι τις γειτονιές με τα υπέρβαρα, στο τέλος, καροτσάκια τους- αν και χωρίς άδεια ή με λειψές άδειες, κερδοσκοπούν, μεταπωλώντας σε άλλες, νόμιμες εγκαταστάσεις ανακύκλωσης. Χρόνια τώρα.

Και εδώ είναι η ευθύνη των «υπευθύνων». Κάνοντας η ίδια έρευνα για τα αίτια της απαράδεκτης κατάστασης που διαιωνίζεται,  έπεσα πάλι στον γνωστό, νεοελληνικό τοίχο της… συναρμοδιότητας. Δεν υπάρχει ένας φορέας για τον έλεγχο. Η διαδικασία αδειοδότησης των μεγάλων επιχειρήσεων είναι πολύπλοκη  -δικαίως- αλλά ασφαλής.

Το πρόβλημα είναι η ανυπαρξία ελέγχου στις εκατοντάδες παράνομες ή με ελλιπείς άδειες μάντρες. Η αλόγιστη διασπορά τους σε χωράφια, κάμπους, βουνά της πατρίδας «καρφώνεται» μόνον εάν γίνει καταγγελία -λες και οι τοπικοί δήμοι δεν τις ορώσιν- ενώ η διαδικασία ελέγχου, έστω και μετά την καταγγελία δύσκολη πολύ, λόγω του… συνωστισμού που απαιτείται για τη διενέργεια του ελέγχου με κλιμάκιο περιβαλλοντικών, οικονομικών, πυροσβεστικών οργάνων κ.ά. Στις επαναλαμβανόμενες και, φέτος, αυξανόμενες περιπτώσεις πυρκαγιών σε παράνομες μάντρες δεν επαρκεί το «112». Γιατί η ασυδοσία, δυστυχώς, καταλήγει, αν δεν ελεγχθεί, σε ασθενοφόρα. Οπότε δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία!