Όπως είπε, η πραγματική υποστήριξη απαιτεί θάρρος και δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη: «Υψώνω το ανάστημά μου, οι φωνές μας πρέπει να ακούγονται. Λίγοι άνθρωποι βοηθούν για να γίνει πραγματικότητα η αλλαγή που θέλουμε. Η αλληλεγγύη είναι στην κορυφή των αξιών για μένα. Η γυναικεία αλληλεγγύη δεν είναι δεδομένη. Οι γυναίκες ζούμε σε έναν πατριαρχικό κόσμο και είναι δύσκολο να διακρίνουμε τα κοινά μας σημεία».

Η Δούκα επισήμανε πως σε ένα ανδροκρατούμενο πλαίσιο πολλές γυναίκες αναγκάζονται να προσαρμοστούν για να επιβιώσουν, χάνοντας την αίσθηση συλλογικότητας. «Οι γυναίκες για να επιβιώσουμε έχουμε υιοθετήσει ανδρικά χαρακτηριστικά. Οι γυναίκες που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις, δεν φέρονται με υποστηρικτικό τρόπο σε άλλες γυναίκες. Οι γυναίκες που κατάφεραν να βρεθούν σε υψηλές θέσεις υιοθετούν χαρακτηριστικά κακομεταχείρισης επειδή έχουν κακοποιηθεί», τόνισε, περιγράφοντας την προσωπική της απογοήτευση.

Τέλος, αναγνώρισε το προσωπικό κόστος της δημόσιας στάσης της αλλά δεν το μετανιώνει: «Πλήρωσα το τίμημα του να μιλάς ανοιχτά. Όμως η ζωή προχωράει μπροστά. Στον αγώνα μου συνάντησα πολλούς “ισαποστάκηδες”, πολλές γυναίκες δεν μου στάθηκαν. Φοβάμαι τις γυναίκες που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους». Η τοποθέτηση λειτουργεί ως πρόσκληση για συλλογική αυτοκριτική και ενίσχυση της πραγματικής αλληλοστήριξης μεταξύ γυναικών.