Η περίοδος αναφέρεται στο ταραχώδες 1995, με εξεγέρσεις και νεκρούς σε πολλές φυλακές, και του έδωσε τη δυνατότητα να επανεξετάσει την εικόνα του για τον ανδρισμό.

«Μπήκα σε μια δύσκολη εποχή στη φυλακή, είχαν πολλές εξεγέρσεις το 1995, είχαν κάνει εξέγερση σε όλες τις ελληνικές φυλακές. Είχε νεκρούς στον Κορυδαλλό. Μπήκα στον Κορυδαλλό, μετά την Πάτρα, μετά στο Ναύπλιο. Έζησα ένα εργάκι, το οποίο συμπυκνωμένο μου έδειξε μια εικόνα αγριάδας. Μέσα από εκεί γνώρισα τον ανθρώπινο παράγοντα πολύ καλύτερα. Δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να βλέπεις πέντε φονιάδες μαζεμένους σε πέντε τετραγωνικά μέτρα. Δεν με τρόμαζαν όσα είδα στη φυλακή, θεώρησα τον εαυτό μου πολύ άντρα. Εκεί κατάλαβα τα όρια μου ως άντρας και δεν εννοώ ερωτικά, αλλά πόσο μάγκας και νταής είμαι, που κατάλαβα ότι δεν είμαι και πρέπει να ασχοληθώ με κάτι άλλο».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις παραβατικές του συμπεριφορές και στην ανάγκη του για αναγνώριση: «Αντιλαμβανόμουν ότι έβγαινα εκτός νόμου και όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη φυλάκιση, αλλά και την κοινωνία. Ήθελα να κεντρίσω και να κερδίσω την προσοχή όλων. Δεν ήμουν ποτέ ο άριστος μαθητής ή αθλητής, οπότε το έκανα με έναν άλλο τρόπο. Δεν μπορούσα να κλέψω και να κάνω απόλυτο κακό, δεν χτύπησα ποτέ άνθρωπο μαζί με κάποιον άλλον, ήμουν πάντα μόνος μου. Όταν χτυπούσα κάποιον δεν κοιμόμουν για ημέρες, δεν ήμουν τόσο μάγκας».