Στην εκπομπή η Μαυρομάτη αναφέρθηκε στον θάνατο του πατέρα της και στον πρόσφατο θάνατο του αδελφού της, περιγράφοντας τις διαφορές στην προετοιμασία και στην ψυχολογική επεξεργασία κάθε περίπτωσης. Όπως είπε, ο θάνατος του πατέρα της συνέβη όταν εκείνη ήταν «30 κάτι» και υπήρξε χρόνος για συναισθηματική προετοιμασία, ενώ ο θάνατος του αδελφού της ήρθε απρόσμενα και την αιφνιδίασε. Κατά τη διάρκεια της τοποθέτησής της υπενθύμισε ότι οι απώλειες λειτουργούν επίσης ως κίνητρο για αναστοχασμό και αυτοεξέταση, αλλά υπογράμμισε την έντονη διαφορά ανάμεσα στο οξύ σοκ και στη μακρόχρονη διαδικασία του πένθους.

Στο σημείο αυτό η Μαυρομάτη παρέθεσε λόγια που περιγράφουν με ακρίβεια την εμπειρία της: «Ο πατέρας μου έφυγε όταν ήμουν 30 κάτι. Ο αδελφός μου δεν ήταν τόσο νέος όταν έφυγε. Πάντα οι απώλειες είναι ευκαιρίες για ενδοσκόπηση, για υπαρξιακή αναζήτηση, για διαχείριση συναισθημάτων. Ο θυμός φεύγει γρήγορα, το πένθος είναι πολύ πιο δύσκολο. Η απώλεια του αδελφού μου ήταν ξαφνική, δεν είχα χρόνο να προετοιμαστώ. Σε αντίθεση με τον μπαμπά μου που είχα χρόνο να προετοιμαστώ». Στη συνέχεια διευκρίνισε ότι, παρά την οξύτητα του αρχικού πόνου, η επεξεργασία των συναισθημάτων απαιτεί χρόνο και διαφορετικές πρακτικές ανά περίπτωση, όπως η σιωπή, η αναδρομή σε κοινές μνήμες και η συνομιλία με οικεία πρόσωπα.

Η συζήτηση επεκτάθηκε και σε επαγγελματικά θέματα: η Μαυρομάτη σημείωσε ότι στον χώρο της υποκριτικής υπάρχει επιφύλαξη απέναντι στα παιδιά ηθοποιών και πιο αυστηρή κριτική στην αρχή της πορείας τους. Σχολίασε επίσης τον ρόλο της οικογένειας στη διαμόρφωση αξιών και στάσεων, αναφέροντας για τη μητέρα της: «Το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς για τη μαμά μου είναι πως είναι δυναμική. Μέρα με τη μέρα ανακαλύπτω πως έχω επηρεαστεί πολύ. Στο ζήτημα της δικαιοσύνης, στην υπεράσπιση του καταπιεσμένου, στο να μην αδικείς, να είσαι ευγενής και να κάνεις καλό στην κοινωνία». Οι τοποθετήσεις της περιλάμβαναν αναφορές σε πρακτικές διαχείρισης του πένθους και στην ανάγκη για ειλικρινή συζήτηση γύρω από τις προσωπικές απώλειες, χωρίς να εισάγει αξιολογικές κρίσεις ή προτάσεις δημόσιας πολιτικής.

Κατά τη διάρκεια της παρουσίας της στο στούντιο, η Μαυρομάτη απάντησε σε ερωτήσεις που εστίασαν στην καθημερινότητα μετά τις απώλειες, στις σχέσεις με συγγενείς και συνεργάτες και στον τρόπο που αυτές οι εμπειρίες αντανακλώνται στο καλλιτεχνικό της έργο. Προσδιόρισε συγκεκριμένες συμπεριφορές ως εργαλεία επεξεργασίας του πόνου — την επιστροφή σε παλιές φωτογραφίες, την ανταλλαγή ιστοριών με οικεία πρόσωπα και την επιμονή στην εργασία — και ανέφερε πως η δημόσια έκθεση της ζωής της επιβάλλει προσεκτικές επιλογές σε σχέση με το πότε και πώς μιλά για προσωπικά ζητήματα.