«Το μόνο που μου έδινε κουράγιο ήταν ότι δεν πρέπει να αφήσω ορφανά αυτά τα παιδιά. Σου βγαίνουν συναισθήματα που δεν μπορείς να διαχειριστείς, όπως το να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Το σκέφτηκα αστραπιαία, αλλά τα πάντα σκέφτεσαι», ανέφερε αρχικά σχετικά με την επιλόχειο κατάθλιψη στη διαδικτυακή εκπομπή «Leggit».

Η ίδια στάθηκε ιδιαίτερα στη βοήθεια της μητέρας της, που υπήρξε καθοριστική στα δύσκολα. «Είναι πολύ δύσκολο αυτό το κομμάτι, θέλει απίστευτη ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον, συμβαίνουν πράγματα χωρίς να το θες. Ο τρόπος αντιμετώπισης είναι πολύ σημαντικός και δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να έχεις πρόληψη. Ευτυχώς, είχα τη μαμά μου δίπλα, με βοήθησε πάρα πολύ. Αν δεν είχα τη μαμά μου, δεν ξέρω τι θα έκανα», σημείωσε, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για έμπιστο και υποστηρικτικό περιβάλλον.

Στις πιο σκοτεινές στιγμές, σωτήρια αποδείχτηκε η άσκηση, την οποία θεωρεί πηγή ζωής.

«Ήταν το πιο βαθύ σκοτάδι που έχω περάσει. Κράτησε περίπου δυόμιση μήνες. Βγήκα σιγά σιγά από αυτό, η άσκηση με βοήθησε πολύ, για μένα είναι πηγή ζωής, δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακόμα η νοοτροπία ότι το σώμα πρέπει να κινείται», κατέληξε.