Τι θέλουν οι δύο αντίπαλοι; Κατ’ αρχάς οι αγρότες. Διαμαρτύρονται για τον θάνατο των ζώων τους σε σημείο ώστε ν’ αναρωτιούνται αν πραγματικά είναι άρρωστα ή αν οι «αρρώστιες» είναι πολιτική σκοπιμότητας των κυβερνήσεων για να τους αφήσουν χωρίς κεφάλαιο παραγωγής τα ζώα τους.

Διαμαρτύρονται επίσης για μια σειρά μέτρων και περιορισμών που τους μειώνει συνεχώς την αγροτική παραγωγή και τους την περιορίζει, με αποτέλεσμα χώρες που μπορούν να παράγουν κάτι λόγω φυσικής τους διαμόρφωσης (π.χ. λάδι) να αναγκάζονται να εισάγουν από αλλού λάδι. Διαμαρτύρονται επίσης γιατί μετά από κάθε «καταστροφή» τα χρήματα που τυπικά δικαιούνται φτάνουν μετά από ένα ή δύο χρόνια και αν, με αποτέλεσμα πολλοί νέοι αγρότες να μην έχουν να ζήσουν και να φεύγουν σε άλλες χώρες εγκαταλείποντας το επάγγελμά τους.

Διαμαρτύρονται ακόμη γιατί μέσα από τεράστια σκάνδαλα τις αγροτικές επιδοτήσεις παίρνουν κάποιοι απατεώνες που δεν είναι αγρότες και οι ίδιοι μένουν φτωχοί κι αβοήθητοι. Από την άλλη μεριά, η παγκοσμιοποίηση θέλει να ελαχιστοποιηθεί, ως να εξαφανιστεί η αγροτική ταυτότητα και να μετατραπούν οι εργάτες της γης σε μετανάστες που θα έχουν αποαστικοποιηθεί και θα έχουν μετατραπεί σε τεχνολογικούς πολίτες μιας παγκόσμιας δίχως έθνη τεχνοκοινωνίας. Γιατί αυτό;

Ο νέος καπιταλισμός ή, αν θέλετε, η παγκοσμιοποίηση θέλει να μετατρέψει την παραδοσιακά φιλελεύθερη οικονομία σε ανελεύθερη. Χρειάζεται λοιπόν πολίτες που δεν θα έχουν αυτήν την οργανική σχέση με τη γη που έχει ο αγρότης. Μειώνοντας λοιπόν σταδιακά αυτήν τη σχέση οργανικής ταυτότητας, θέλει να μειώσει αυτό που ονομάζουμε «γη-γενής». Θέλει να υποχρεώσει τους αγρότες να απογηγενοποιηθούν. Να τους ωθήσει στη μετανάστευση για ανεύρεση άλλων επαγγελμάτων ή να βρουν έτσι απλά άλλη δουλειά.

Το τέλος της «προαναγγελλόμενης» αγροτιάς και ταυτόχρονα η γένεση εργαστηριακών προϊόντων σημαίνει τη συνεχιζόμενη αποαστικοποίηση των πολιτών και τη σταδιακή μετατροπή τους σε πολίτες μιας τεχνολογικής κοινωνίας, ενός τεχνο-κόσμου όπου το ανθρώπινο στοιχείο δίνει την θέση του στο τεχνικό, ο άνθρωπος μετασχηματίζεται σε τεχνο-άνθρωπο ή σε μετα-άνθρωπο, όπως πλέον συνηθίζεται να λέγεται.

Είμαστε πλέον καθ’ οδόν για το τέλος του ανθρώπου, το τέλος της ανθρωπιάς και την απόλυτη κυριαρχία της ισχύος ως τη μόνη αποδεκτή και κατανοητή γλώσσα σήμερα. Το βλέπουμε γύρω μας στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις παγκοσμίως το βλέπουμε στις ανθρώπινες σχέσεις, το βλέπουμε στον θάνατο των αξιών, το βλέπουμε κοντολογίς στην καθημερινότητά μας, όπου όλο κι αποδεχόμαστε την «ανθρώπινη» ήττα μας δίχως να αντιδρούμε.