Ο σύζυγος της 39χρονης γυναίκας που έχασε τη ζωή της σε τροχαίο στη Νέα Κίο, στην Αργολίδα, μίλησε για την ποινή του συνοδηγού και τον ανείπωτο πόνο που βιώνει η οικογένεια.

«Η απόφαση δεν απαλύνει τον πόνο, δεν γυρίζει τη Νάντια πίσω», ανέφερε ο κ. Καλογερόπουλος στο «Live News», εκφράζοντας την πεποίθηση ότι οι νόμοι πρέπει να γίνουν πιο αυστηροί. «Αυτοί σε 15 χρόνια θα βγουν, η Νάντια δεν γυρίζει», πρόσθεσε με συγκίνηση.

«Από την πλευρά της υπεράσπισης της κατηγορίας, ο ένας ο συνήγορος μας είπε ότι έπεσε η σύζυγος μου πάνω στους Ρομά και ότι θα μπορούσε να τους έχει αποφύγει, θα μπορούσε να είχε φρενάρει. Όταν πήγαινε με 180 και σε 2 δευτερόλεπτα είχε εμφανιστεί από το πουθενά τι να προλάβει να αποφύγει; Και το τελευταίο της υπόθεσης που μας είπε εκεί που εξοργιστήκαμε όλοι είναι ότι αν δεν υπήρχε το αμάξι της θανούσης στο συγκεκριμένο σημείο, δεν θα υπήρχε κίνδυνος να σκοτωθούν οι κατηγορούμενοι».

«Δικαίωση δεν θα υπάρχει ποτέ, η ποινή για κάποιους μπορεί να είναι αυστηρή για εμάς όποια και αν ήταν η ποινή, δεν απαλύνει τον πόνο μου. Τώρα ξεκινάμε, έχουμε συνέχεια από εδώ και πέρα. Αυτοί θέλουν να πάνε στο εφετείο τώρα, γιατί λένε, ισχυρίζονται για τον δεύτερο, τον συνοδηγό ότι δεν είχε υπαιτιότητα. Υπαιτιότητα είχε γιατί το αμάξι ήταν δικό του. Υπάρχει οργή, υπάρχει θυμός αλλά είναι και οι νόμοι τέτοιοι που δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Η ποινή κατά τα λεγόμενα των γύρω, γύρω λένε είναι αυστηρή. Για εμάς είναι χαμηλή, ο άνθρωπος δεν γυρίζει πίσω όσα χρόνια και να τρώγανε. Μακάρι να μην τρώγανε μια μέρα και να ήταν πίσω ο άνθρωπος μας.

»Προκάλεσαν ένα θανατηφόρο, τρέχανε σε μια επαρχιακή οδό που το όριο είναι 50 και τρέχανε με 180, ισχυρίζονται αυτοί χίλια δύο. Καλά που υπήρχαν τα βίντεο, υπήρχαν μαρτυρίες και μπορέσαμε τα αντικρούσαμε όλα αυτά. Άλλοι λένε ότι ο χρόνος απαλύνει τον πόνο, για εμάς ο χρόνος χειροτερεύει την κατάσταση, κάθε μέρα που περνάει είναι και πιο δύσκολα, μας πονάει και πιο πολύ, δυστυχώς. Εννιά είναι ο γιος και έντεκα είναι η κόρη. Τρέχουμε από την πρώτη στιγμή σε ψυχολόγους, δεν έχουμε σταματήσει και θα έχουμε ακόμα για πολλά χρόνια. Είναι απώλεια μάνας, που τα κυοφόρησε, τα γέννησε, τα μεγάλωνε», προσθέτει ο σύζυγος της γυναίκας. «Το είπαμε από την πρώτη στιγμή στα παιδιά και ξεκινήσαμε συνεδρίες με ψυχολόγο. Ο μικρός ήταν πιο δύσκολα, είχε τάσεις φυγής από το σχολείο. Τώρα είμαστε καλύτερα. Κάθε μέρα πονάμε και πιο πολύ εμείς».