Σύμφωνα με τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών και ειδικά της Στρατιωτικής Υπηρεσίας AMAN, όταν ξέσπασε ο πόλεμος τα χαράματα της Παρασκευής 13 Ιουνίου, το Ιράν διέθετε περίπου 3.000 πυραύλους εδάφους-εδάφους, ικανούς να πλήξουν στόχους σε ολόκληρο το Ισραήλ από το λιμάνι της Εϊλάτ στην Ερυθρά Θάλασσα μέχρι την Κιριάτ Σμόνα στα ευάλωτα σύνορα με το Λίβανο και τα κατεχόμενα υψώματα του Γκολάν.

Οπως ανέφερε ο εκπρόσωπος των IDF, οι δυνάμεις του έχουν πλήξει δραστικά την ιρανική αεράμυνα και τα πυραυλικά συστήματα σε τέτοιο σημείο που τα αεροπλάνα τους μπορούν πλέον να επιχειρούν πάνω από την Τεχεράνη χωρίς να αντιμετωπίζουν σημαντικές απειλές από τα αντιαεροπορικά συστήματα της ιρανικής αεράμυνας. Ετσι, το Ισραήλ ελέγχει πλέον τον ουρανό από το Δυτικό Ιράν, δηλαδή από τις περιοχές Αμπαντάν, Αχβάζ, Χουζεστάν, Λορεστάν, Χαμεντάν, Μαρκαζί Ιλάμ και Κερμανσάχ μέχρι την Τεχεράνη. Η μη απώλεια ισραηλινών μαχητικών αεροσκαφών (μέχρι σήμερα) και οι ανηλεείς βομβαρδισμοί της Τεχεράνης ενισχύουν τους ισχυρισμούς του Τελ Αβίβ.

Πάντως, όπως σημειώνει ο υποπτέραρχος ε.α. Αμος Γιάντλιν, πρώην επικεφαλής της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, «το Ιράν δεν μπορεί να νικήσει το Ισραήλ, αλλά ούτε και το Ισραήλ διαθέτει εκείνες τις δυνατότητες πλήρους καταστροφής του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος παρά την επιτευχθείσα αεροπορική κυριαρχία».

Το Ιράν διαθέτει μεγάλο μέρος πυραυλικού οπλοστασίου και αριθμό εκτοξευτών. Χωρίς τους βαλλιστικούς πυραύλους, το Ιράν δεν θα μπορούσε να χτυπήσει το Ισραήλ. Εχει αυξήσει τον τύπο και την ποιότητα αυτών των πυραύλων με την πάροδο των ετών. Μερικοί από αυτούς τους πυραύλους θα μπορούσαν επίσης να σταλούν σε πολιτοφυλακές που υποστηρίζονται από το Ιράν στο Ιράκ για να εκτοξευθούν στο Ισραήλ.

Ωστόσο, το Ιράν εξακολουθεί να διαθέτει περιορισμένο αριθμό πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Καθώς ορισμένες από τις αποθήκες και τα αποθέματα των πυραύλων καταστρέφονται, ο αριθμός τους μειώνεται. Το Ιράν διαθέτει επίσης στο οπλοστάσιό του drones για επιθέσεις στο Ισραήλ. Αυτά είναι σχετικά μικρά drones, τα οποία δεν φαίνεται να αποτελούν σημαντική απειλή. Τα περισσότερα ιρανικά drones έχουν καταρριφθεί καθοδόν προς το Ισραήλ.

Είναι πολύ δύσκολο να αμυνθεί απόλυτα το Ισραήλ ενάντια στους βαλλιστικούς πυραύλους. Δεν υπάρχει πολύς χρόνος μεταξύ εκτόξευσης και πρόσκρουσης και οι Ιρανοί επιτίθενται με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Οσο μεγαλύτερο είναι το βεληνεκές του πυραύλου τόσο πιο γρήγορα και πιο ψηλά πετάει. Ενας εισερχόμενος πύραυλος εμφανίζεται ως ένας μικρός, ταχέως κινούμενος στόχος και οι υπερασπιστές έχουν λίγο χρόνο για να αντιδράσουν.

Το Ισραήλ διαθέτει αναμφισβήτητα ένα από τα πιο αποτελεσματικά και δοκιμασμένα στη μάχη συστήματα αεράμυνας, σήμερα. Το σύστημα συχνά περιγράφεται στα ΜΜΕ ως ο «Σιδερένιος Θόλος» (Iron Dome). Οι αεράμυνες του Ισραήλ έχουν πολλά στρώματα, το καθένα σχεδιασμένο για την αντιμετώπιση απειλών που προέρχονται από διαφορετικά εύρη.

Στην ουσία, ο «Σιδερένιος Θόλος» αποτελείται από ένα δίκτυο εκπομπών ραντάρ, εγκαταστάσεις διοίκησης και ελέγχου, καθώς και αναχαιτιστές (ειδικούς πυραύλους εδάφους-αέρος). Το ραντάρ ανιχνεύει γρήγορα τις εισερχόμενες απειλές, τα στοιχεία διοίκησης και ελέγχου αποφασίζουν ποια είναι πιο πιεστικά και οι αναχαιτιστές στέλνονται για να καταστρέψουν τις εισερχόμενες ρουκέτες.

Οταν πρόκειται για βαλλιστικούς πυραύλους, το πλεονέκτημα βρίσκεται στον επιτιθέμενο. Οι βαλλιστικοί πύραυλοι μπορούν να μεταφέρουν μεγάλα εκρηκτικά ωφέλιμα φορτία (ή ακόμη και πυρηνικές κεφαλές), οπότε ακόμη και μια χούφτα πυραύλων που διαρρηγνύουν προηγμένα αμυντικά συστήματα μπορούν να προκαλέσουν σημαντικές ζημιές. Η αντιπυραυλική άμυνα του Ισραήλ είναι απίθανο να σταματήσει τους βαλλιστικούς πυραύλους. Συνήθως έχει επιτυχία κοντά στο 85%. Ωστόσο, επειδή οι επιθέσεις καταστρέφουν τα αποθέματα των αναχαιτιστικών, το σύστημα μπορεί να γίνει λιγότερο αποτελεσματικό.

Καθώς η σύγκρουση συνεχίζεται, μπορεί να γίνει ένας αγώνας δρόμου για να δούμε ποιος θα ξεμείνει πρώτος από όπλα. Θα είναι τα αποθέματα βαλλιστικών πυραύλων και μη επανδρωμένων αεροσκαφών του Ιράν ή οι αναχαιτιστές και τα αντιαεροπορικά πυρομαχικά του Ισραήλ, των ΗΠΑ και οποιονδήποτε άλλων υποστηρικτών;

Παρά την αποτελεσματικότητα του συστήματος, είναι απλώς θέμα χρόνου οι επιτιθέμενοι να αναπτύξουν τακτική ή να αποκτήσουν την τεχνολογία ώστε να ξεπεράσουν τον «Σιδερένιο Θόλο»…

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ

Η υποχώρηση της Συρίας και οι εναέριοι διάδρομοι

Η πραγματικότητα είναι ότι έπειτα από την ανατροπή του πρώην προέδρου της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ (συμμάχου του Ιράν), το καθεστώς Αλ Σάραα στερείται αεράμυνας, καθώς ένα μέρος της έχει καταστραφεί το τελευταίο πεντάμηνο από την ισραηλινή αεροπορία, ενώ δεν επιθυμεί την οποιαδήποτε στρατιωτική εμπλοκή με το εβραϊκό κράτος.

Επίσης, από το συριακό έδαφος έχουν αποχωρήσει με τον εναπομείναντα οπλισμό τους οι αντάρτες της Χεζμπολάχ. Συνεπώς, όταν απογειώνονται από τις κύριες ισραηλινές βάσεις (Νεβατίμ, Τελνόφ, Ραμ Νταβίντ, Παλμασίμ, Χατζερίμ κ.ά.) ίπτανται πάνω από το Γκολάν προς τη συροϊρακινή έρημο και τις πιο πολλές φορές πάνω από το Νότιο Ιράκ εισέρχονται από τη Νότια Μεσοποταμία προς τις ανωτέρω δυτικές επαρχίες της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν.

Προ ετών, λόγω διαφορετικών πολιτικών συνθηκών υπήρχαν απόρρητα σχέδια των IDF/IAF για πτήσεις ισραηλινών μαχητικών αεροσκαφών είτε μέσω Τουρκίας είτε μέσω Γεωργίας και Αζερμπαϊτζάν, δύο κρατών της Υπερκαυκασίας που διατηρούν υπολογίσιμες πολιτικές, οικονομικές, διπλωματικές και στρατιωτικές σχέσεις με το Τελ Αβιβ.

Βάσει αποκλειστικών πληροφοριών του υπογράφοντα, στις ισραηλινές αεροπορικές επιχειρήσεις τα αεροσκάφη F-35 δεν ανεφοδιάζονται στον αέρα, αλλά σε αυτά έχουν προστεθεί εξωτερικές δεξαμενές καυσίμων, ενώ στο ιρακινό έδαφος είναι σε πλήρη ετοιμότητα ισραηλινές Ειδικές Δυνάμεις στην νότια επαρχία Ραμάντι για παροχή άμεσης βοήθειας και έρευνας-διάσωσης, εφόσον παραστεί ανάγκη στα πληρώματα των αεροσκαφών, προκειμένου να μην πέσουν οι πιλότοι σε εχθρικά χέρια, αν τυχόν καταρριφθεί κάποιο αεροσκάφος.