Η δοκιμή της  κυβέρνησης των ΗΠΑ, που κυκλοφόρησε αυτή την εβδομάδα, προβλέπει εγγυήσεις ασφαλείας, εκτός από την ένταξη στο ΝΑΤΟ, για να καθησυχάσει το Κίεβο μετά από μια ειρηνευτική συμφωνία. Αλλά τέτοιες δεσμεύσεις θα στερούνταν της νομικής ισχύος της ρήτρας συλλογικής άμυνας της συμμαχίας, θα αντιμετώπιζαν βαθύ σκεπτικισμό στην Ευρώπη και σχεδόν σίγουρα θα απορριφθούν από τη Ρωσία, σύμφωνα με  στρατιωτικούς αναλυτές.  Στην Ουάσινγκτον, θα εξαρτώνται επίσης από το αν οι μελλοντικές κυβερνήσεις θα επιλέξουν να τηρήσουν υποσχέσεις που το Κογκρέσο δεν έχει ποτέ επικυρώσει. Σε αυτό το πλαίσιο, προωθείται  το μοντέλο: της ένοπλης  μη δέσμευσης , ένα πλαίσιο που ανταλλάσσει επίσημες εγγυήσεις για μια στρατηγική αυτοάμυνας που υποστηρίζεται από διαρκή αλλά υπό όρους δυτική υποστήριξη

Οποιαδήποτε διαρκής διευθέτηση, υποστηρίζει, πρέπει να αντιμετωπίσει τον φόβο του Κιέβου για ανανεωμένη ρωσική επιθετικότητα, λαμβάνοντας παράλληλα υπόψη την αντίθεση της Μόσχας στην επέκταση του ΝΑΤΟ  στην Ουκρανία και τους πολιτικο-οικονομικούς  περιορισμούς  και πόρους που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη. Γιατί το «άρθρο 5-lite» αποτυγχάνει ;  Η Ρωσία είναι   πολύ πιθανό  να επιμείνει σε δύο κόκκινες γραμμές σε οποιαδήποτε διευθέτηση: καμία ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και καμία ξένη  δυτική δύναμη να σταθμεύει στο έδαφός της. Η προσφορά διαβεβαιώσεων τύπου ‘συμμαχίας χωρίς συμμαχία’,  κινδυνεύει να δημιουργήσει προσδοκίες που οι ΗΠΑ και η Ευρώπη δεν μπορούν να ικανοποιήσουν ,

«Η ένοπλη μη δέσμευση είναι η πιο εφικτή προσέγγιση για την μεταπολεμική ασφάλεια της Ουκρανίας, επειδή μπορεί να διασφαλίσει την ικανότητα της Ουκρανίας να αμυνθεί και να αποτρέψει την επιθετικότητα, αντιμετωπίζοντας παράλληλα τις ανησυχίες ασφαλείας της Ρωσίας και λαμβάνοντας υπόψη τους πολιτικούς και οικονομικούς περιορισμούς στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη», υποστηρίζει η έκθεση.  Σύμφωνα με την πρόταση, η Ουκρανία θα παρέμενε επίσημα εκτός του ΝΑΤΟ, αλλά κάθε άλλο παρά αποκομμένη. Οι στρατιωτικές ασκήσεις με δυτικούς εταίρους θα συνεχίζονται εκτός ουκρανικού εδάφους, παράλληλα με τη συνεργασία σε εκπαίδευση, πληροφορίες κα.

Στον πυρήνα του μοντέλου βρίσκεται μια στρατηγική αυτοάμυνας που βασίζεται στην άρνηση της εδαφικής ισορροπίας – που συχνά περιγράφεται ως «άμυνα τύπου «σκαντζόχοιρου». Η Ουκρανία θα επικεντρωθεί στο να καταστήσει οποιαδήποτε μελλοντική ρωσική προσπάθεια κατάληψης εδαφών αργή, δαπανηρή και απίθανο να επιτύχει. Μια μη ευθυγραμμισμένη Ουκρανία θα είναι υπεύθυνη για την άμυνά της.. Εάν η αποτροπή αποτύγχανε, ο στόχος θα μετατοπιζόταν σε φθορά: να αρνηθεί σε έναν επιτιθέμενο τους στόχους του αντί να υπολογίζει σε ταχεία κλιμάκωση ή αβέβαιη εξωτερική παρέμβαση.   Αντί για επίσημες εγγυήσεις ασφαλείας, υποστηρίζει πολυεπίπεδες δεσμεύσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη – ιδανικά κωδικοποιημένες από νομοθετικά σώματα ώστε να είναι πιο δύσκολο να ανατραπούν.

Είναι τέσσερις πυλώνες: στρατιωτική βοήθεια και χρηματοδότηση σε καιρό ειρήνης· προσυμφωνημένες αυξήσεις στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας σε περίπτωση ανανεωμένης επιθετικότητας, συμπεριλαμβανομένης της ενισχυμένης ανταλλαγής πληροφοριών· αποθέματα στρατηγικών όπλων που υποστηρίζονται από τη Δύση και κρατούνται εκτός Ουκρανίας· και αυτόματες κυρώσεις «snapback» αν η Ρωσία παραβιάσει μια διευθέτηση. Οι επικριτές  της μελέτης υποστηρίζουν ότι η μη δέσμευση ιστορικά σημαίνει τρωτότητα  αντιτείνει ότι ορισμένα αδέσμευτα κράτη – συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας και του Βιετνάμ – έχουν διατηρήσει ικανούς στρατούς και διαφοροποιημένες αμυντικές συνεργασίες.

Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν η Ουκρανία λαμβάνει υποσχέσεις τύπου ΝΑΤΟ, αλλά αν οι μεταπολεμικές ρυθμίσεις ασφαλείας βασίζονται σε εγγυήσεις που η Δύση δεν μπορεί να επιβάλει,  ή σε μια αμυντική στρατηγική που έχει σχεδιαστεί για να αντέξει τις μεταβαλλόμενες πολιτικές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.