Στο επίκεντρο βρέθηκε η τελευταία συνάντηση του Άγγελου (Αλέξανδρος Πιεχόβιακ) με τον Οδυσσέα (Γιώργος Ζυγούρης). Λίγο πριν το ταξίδι του, ο Άγγελος τον καλεί να τον ακολουθήσει. Παρά την αρχική αμηχανία, ο Οδυσσέας βρίσκει την «Ιθάκη» του και τα 581 χιλιόμετρα από την Αθήνα έως τις Σέρρες μετατρέπονται σε μονοπάτι προς την ευτυχία. Μία από τις πιο φορτισμένες στιγμές εκτυλίχθηκε πάνω στη σκηνή του θεάτρου, όταν η «θεία Σταματίνα» απευθύνθηκε στον Άγγελο και μίλησε για τη μοναξιά και την απόκρυψη:

«Πρέπει να νιώθεις πολύ μόνος σου ε; Όχι, όταν ταξιδεύεις. Τώρα που μιλάμε. Πρέπει να νιώθεις πολύ μόνος σου. Εγώ είμαι intersex. Ξέρεις τι είναι; Μπράβο. Γιατί εγώ δεν ήξερα. Δεν μου εξήγησε κανείς και την έζησα πολύ μόνη μου τη ζωή μου. Πάντα ήμουν στο ανάμεσα. Σαν να ζούσα σε μια χαραμάδα. Αυτόν τον χώρο μου έδωσαν για να ζω. Ενώ εσύ… Κοίτα χώρο, κοίτα άπλα. Γιατί κάθεσαι μόνος σου στην τελευταία σειρά; Γιατί δεν είσαι με κάποιον που σε αγαπάει;»

Αυτόν τον χώρο μου έδωσαν να ζω μια..χαραμάδα
Θεία Σταματίνα σ αγαπώ ρε γμτο..#Serres pic.twitter.com/PKw0pO1Dd4

— η τσαουσα (@ergazake1) October 28, 2025

Η εξομολόγηση αυτή, ωμή και τρυφερή ταυτόχρονα, ανέδειξε το βάρος της ντροπής και την ανάγκη για ενημέρωση και αποδοχή.

Τα σχόλια στο Twitter ήταν αποθεωτικά — «Με διέλυσε» έγραψε κάποιος, ενώ άλλος σχολίασε: «Ανθρώπινες στιγμές, με όλη τη σημασία της λέξης ανθρώπινες. Το ζητούμενο».

Το φινάλε αφήνει πίσω του όχι μόνο μια ιστορία προσωπικής αναζήτησης αλλά και μια πρόσκληση για διάλογο γύρω από την ταυτότητα, τη μοναξιά και την κοινωνική ευθύνη.