ΤΟ νέο περιστατικό κατά την επίσκεψη του προέδρου της Νότιας Αφρικής στον Λευκό Οίκο ήρθε για να επιβεβαιώσει ότι το παγκόσμιο πολιτικό σκηνικό έχει εισέλθει σε μία νέα περίεργη εποχή. Οταν ένας Αμερικανός πρόεδρος δείχνει βίντεο και δημοσιεύματα για το τι συμβαίνει σε μία άλλη χώρα, επιχειρώντας να «συνετίσει» τον προσκεκλημένο ηγέτη αυτής της χώρας, τότε γίνεται αντιληπτό πως πρέπει να ξεχάσουμε όσα γνωρίζαμε από το παρελθόν.

Ο «τυφώνας Τραμπ» είναι μία από τις αιτίες, αλλά δεν είναι και η μόνη. Γιατί, όπως αποδεικνύεται, ακόμα και ο ίδιος ο Τραμπ, που ήρθε υποσχόμενος να αλλάξει τις ισορροπίες αμφιταλαντεύεται. Τη μία μέρα καβγαδίζει και λέει πως ο Ζελένσκι πρέπει να φύγει από την προεδρία της Ουκρανίας και την άλλη μέρα λέει πως είναι εξαιρετικός τύπος. Τη μία μέρα εκθειάζει τον Πούτιν και την άλλη τον απειλεί με νέες κυρώσεις.

ΤΑ ίδια συμβαίνουν και με τον εμπορικό πόλεμο. Από τη μία, ο Τραμπ επέβαλε δασμούς – ρεκόρ σε δεκάδες χώρες του κόσμου και μετά από λίγες εβδομάδες ανακοινώνει συμφωνίες με τους δασμούς να επιστρέφουν στα επίπεδα του παρελθόντος.

ΝΑΙ, δεν βγαίνει άκρη. Και όταν δεν μπορεί κανείς να βγάλει άκρη με όσα έχουν γίνει, τότε γίνεται κατανοητό πως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει αύριο το πρωί και ακόμα περισσότερο τι θα γίνει μακροπρόθεσμα.

ΣΕ όλο αυτό το παιχνίδι -για την ώρα- φαίνεται πως κερδισμένος βγαίνει ο Ερντογάν. Η Τουρκία του 2030 δεν έχει σχέση με την Τουρκία του 1980. Πλέον, είναι μία περιφερειακή υπερδύναμη πληθυσμιακά, οικονομικά, στρατιωτικά, ενώ έχει απλώσει τα πλοκάμια της στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Την ίδια ώρα, χαμένος από όλη αυτή την «ανακατανομή ισχύος» δείχνει να είναι ο Νετανιάχου, αλλά όχι και το Ισραήλ. Η πίεση των ΗΠΑ στη Γάζα αφορά τον πρωθυπουργό του Ισραήλ και όχι τη χώρα, για την οποία, έτσι κι αλλιώς, θα ήταν απίθανο να αποσύρει τη στήριξή της η Ουάσιγκτον.

ΜΕΣΑ σε όλο αυτό το πρωτοφανές σκηνικό, όπου κυριαρχούν αβεβαιότητες και κίνδυνοι, η αντιπολίτευση -αριστερά και δεξιά- επιτίθεται με μένος στην κυβέρνηση. Αλλοι την κατηγορούν γιατί δεν είναι «τραμπική», άλλοι γιατί δεν είναι «αντιτραμπική». Γιατί δεν αναζητούμε διαύλους με τη Ρωσία, γιατί διατηρούμε στενές σχέσεις με το Ισραήλ. Και, βέβαια, γιατί δεν πάμε να… πάρουμε την Πόλη. Ολοι αυτοί έχουν κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο για την εξωτερική πολιτική; Οχι. Απλά, μετά τα Τέμπη, επιχειρούν να εργαλειοποιήσουν και την μπαχαλοποίηση στον πλανήτη, για να πλήξουν την κυβέρνηση.

ΔΕΝ είναι ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά ότι δεν τους ενδιαφέρει πως σε έναν κόσμο όπου οι μεταβλητές παράμετροι αυξάνονται διαρκώς, η κυβέρνηση οφείλει να τηρεί τόσο τις στρατηγικές συμμαχίες όσο και τις λεπτές ισορροπίες, αλλά και να επιχειρεί να επιλύει καθημερινά δύσκολες γεωπολιτικές εξισώσεις.