Ο Λ. Κηλαηδόνης, σε ανύποπτη στιγμή, είχε πει το περίφημο «φταίμε κι εμείς, φταίτε κι εσείς, φταίει και ο Χατζηπετρής». Ο στίχος αποδείχθηκε έξυπνα λυτρωτικός, γι’ αυτό κι έγινε μεγάλο σουξέ στην εποχή του. Οι περισσότεροι καταλάβαμε τότε, ότι τελικά έφταιγε κυρίως ο Χατζηπετρής, το φταίξιμο το δικό μας και των «άλλων» δεν ήταν τίποτα μπροστά στο φταίξιμο του ανύπαρκτου υπεύθυνου.

Κάπως έτσι και τώρα. Ανεξαρτήτως πολιτικών ή κομματικών προτιμήσεων, υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο οριζόντιο στρώμα, το οποίο θέλει να φταίει κυρίως κάποιος που συμβολίζει κάτι υπέρτερο και να κρατάει για τον εαυτό του, το μικρότερο φταίξιμο και σίγουρα το δικαίωμα να μιλάει κυρίως με το συναίσθημα. Αυτό το αμόλυντο θυμικό, το οποίο έχει μέσα του ταυτοχρόνως και την αλληλεγγύη και το αναφαίρετο δικαίωμα στον θυμό και την καταγγελία. Με ένα απλό τρόπο μειώνει το φταίξιμο το «δικό μας» και των «άλλων» και διογκώνει το φταίξιμο του Χατζηπετρή. Κι όλα καλά.

Ψάχνοντας όμως ποιος είναι αυτός ο ανύπαρκτος Χατζηπετρής, όλοι πέφτουν αναγκαστικά πάνω στο κράτος, στην κυβέρνηση και στο τέλος στον Μητσοτάκη. Είναι αυτός ουσιαστικά που όλοι απαιτούμε να λειτουργεί με τη λογική και να αναλαμβάνει τις ευθύνες, την ώρα που εμείς, οι κατά βάση «αθώοι», θα μπορούμε να μιλάμε συναισθηματικά, να χρησιμοποιούμε αυτήν τη χωρίς λέξεις γλώσσα, που μας κατατάσσει αυτομάτως στους «καλούς» και μερικοί να κουνάμε και το δάχτυλο. Κι ας έχουμε φοροδιαφύγει, ας έχουμε πάρει ένα επίδομα ή πολλές μη επιστρεπτέες χωρίς να τις δικαιούμαστε, ας έχουμε δηλώσει μερικά στρέμματα ή αιγοπρόβατα που δεν τα είχαμε ποτέ ή ας έχουμε εξαντλήσει τα «κονέ» μας για το πιο απίθανο ρουσφέτι που μπορεί να φανταστεί κανείς.

Ωραία όλα αυτά, λοιπόν, και σε μεγάλο βαθμό υπαρκτά. Μόνο που δεν κάνουν τη «δουλειά». Δεν αλλάζουν ένα σάπιο κράτος. Δεν διορθώνουν τους οργανισμούς που είναι ανεξάντλητες πηγές ανομίας και μίζας. Ούτε π.χ. τον ΟΠΕΚΕΠΕ ούτε τις Πολεοδομίες ούτε τις Αρχαιολογικές Υπηρεσίες ούτε τα σχολεία χωρίς αξιολογημένους δασκάλους και καθηγητές ούτε το ευρύτερο Δημόσιο με τους αναξιολόγητους και μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους.

Το μόνο παρήγορο μέσα σε όλα αυτά, είναι ότι εντέλει οι περισσότεροι από τους «συναισθηματικούς» καταλαβαίνουν κι επικροτούν τον λογικό που κάνει τη «δουλειά». Πέρασε η αξιολόγηση και ουσιαστικά δεν άνοιξε μύτη. Τέθηκε ανοιχτά η αναθεώρηση του άρθρου 103 για την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και η ΑΔΕΔΥ δεν έφερε τα πάνω-κάτω, καθώς ακόμα και η πλειοψηφία των Δ.Υ. συμφωνεί. Πέρασε ο νόμος Πιερρακάκη για τα μη κρατικά πανεπιστήμια και οι περιορισμένες αντιδράσεις ήταν από τη μικρή μειοψηφία, που έχει γίνει περιθωριακή. Κι όταν ψηφιστεί η αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, η επαναστατική γυμναστική θα κρατήσει λίγες μέρες.

Συμπερασματικά η κοινωνία έχει την «τρέλα», αλλά στο τέλος προσβλέπει στον Χατζηπετρή. Οχι για να φταίει, αλλά για να κάνει τη «δουλειά». Κι αυτό έχει σημασία και για το σήμερα και για το αύριο του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Σήμερα εξηγεί γιατί παρά τον διετή Γολγοθά που ανεβαίνει η κυβέρνηση εξ αιτίας δικών της λαθών, αλλά και της διεθνούς κρίσης, δεν υπάρχει σοβαρός και επικίνδυνος αντίπαλος για τον Κ. Μητσοτάκη. Για το αύριο θα το δούμε σε 1,5-2 χρόνια…

ΑΙΧΜΗ

ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ  

Το είπε και ο Π. Μαρινάκης: Αφού φοβάστε την «παραγραφή», γιατί αφήσατε να περάσουν 20 μέρες για να καταθέσετε πρόταση για τον ΟΠΕΚΕΠΕ; Απάντηση δεν πήρε. Και δεν την πήρε, γιατί δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί οι βραδυπορούντες γνωρίζουν ότι μετά την τελευταία συνταγματική αλλαγή δεν υπάρχει θέμα αποσβεστικής προθεσμίας. Δηλαδή, δεν υπάρχει θέμα παραγραφής. Αρα ήξεραν ότι δεν υπήρχε λόγος να βιαστούν. «Πέταξαν» όμως ένα κίνδυνο παραγραφής, έτσι για να υπάρχει και να έχουν να λένε κάτι, μέχρι να καταθέσουν πρόταση. Ξέροντάς το, τι να απαντήσουν; Οτι είπαμε ένα ψέμα ή ότι όντως δεν το γνωρίζαμε;

Εν προκειμένω το ψέμα είναι λιγότερο επικίνδυνο από το «δεν το ξέραμε». Κι όσο κι αν η αντιπολίτευση έχει πιαστεί αδιάβαστη ουκ ολίγες φορές, σε ένα τόσο σοβαρό θέμα, το οποίο δικαίως το αναδεικνύει πολύ, είναι προτιμότερο το ψέμα. Αλλά και το ψέμα, δεν παύει να είναι ψέμα. Οπότε για μια ακόμα φορά η αντιπολίτευση -σε όλες τις εκδοχές της- αντί να διεκδικήσει το θεμιτό μέγιστο πολιτικό όφελος, βρέθηκε πάλι στις συμπληγάδες του μικρότερου κακού.

Εκτός κι αν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κυβερνήσει, αισθάνονται αιχμάλωτοι των όσων έχουν κάνει κυβερνώντας και τα ξέρουν. Οπως ξέρουν όλοι πια, ότι τα τελευταία 30 χρόνια η χώρα έχει δεχθεί πρόστιμα 2,7 δισ. Αν π.χ. σκεφτεί κάποιος, τι θα μπορούσαν να σημαίνουν 2 δισ. κοινωνικών παροχών, αυτομάτως το 1998 -που ιδρύθηκε ο ΟΠΕΚΕΠΕ για να λειτουργήσει πλήρως το 2001, γιατί άραγε;- παύει να είναι «ανέκδοτο», όπως επιχειρείται να γίνει, απ’ όποιους έχουν να κρύψουν πομπές. Η «τεχνική λύση» για τα βοσκοτόπια είναι εύρημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα επεκτάθηκε το 2017 με Υπουργική Απόφαση. Να μη μάθουμε, ποιος, πώς και γιατί, όπως και το ποιοι ωφελήθηκαν; Γιατί για το σκάνδαλο του 2019-2025 μαθαίνουμε και θα μάθουμε κι άλλα, καθώς τα λαμόγια καλούνται ΑΦΜ προς ΑΦΜ να επιστρέψουν χρήματα που πήραν χωρίς να δικαιούνται…

Προφανώς δεν είναι τυχαίο ότι η Ν.Δ. ήταν η πρώτη που κατέθεσε πρόταση και το ΠΑΣΟΚ το τελευταίο…

Πώς βγαίνει άκρη με τον Τραμπ;

Ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του με τη βεβαιότητα ότι σε μια μέρα θα μπορούσε να τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία. Εκανε 2-3 κινήσεις από τις οποίες κατάλαβε ότι ο Β. Πούτιν είναι αλλού και ότι ο στόχος του είναι να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι να πάρει τα ουκρανικά εδάφη, που έχει σχεδιάσει να πάρει. Ούτε οι συναντήσεις ούτε τα πολύωρα τηλεφωνήματα μεταξύ Λ. Οίκου και Κρεμλίνου απέδωσαν. Ο Ντ. Τραμπ κατάλαβε ότι ο «φίλος» τον δούλευε κατά το κοινώς λεγόμενο. Ναι στα λόγια για ειρηνευτικές συνομιλίες, όχι όταν ερχόταν η στιγμή να γίνει πρακτική συζήτηση. Ως άλλο εκκρεμές ο Αμερικανός πρόεδρος δεν δίστασε να βρεθεί στο άλλο άκρο. Οχι μόνο άλλαξε την πολιτική του και φέρεται αποφασισμένος να δώσει και όπλα και χρήματα στην Ουκρανία, αλλά σύμφωνα με το δημοσίευμα των «Financial Times», ρώτησε στα ίσια τον Ζελένσκι, αν θα χτυπήσει τη Μόσχα, αν του δώσει πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς. Ο παγερός Πούτιν απάντησε εμμέσως ότι δεν ιδρώνει το αφτί του από τις απειλές του Αμερικανού προέδρου. Διέρρευσε ότι η Ρωσία είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να μη φοβάται τις στρατιωτικές απειλές του Ντ. Τραμπ, αλλά ούτε και τις σκληρές οικονομικές κυρώσεις. Με ανοιχτή ουσιαστικά την πληγή του πολέμου στη Μ. Ανατολή, αν και σε ύφεση ο πόλεμος του Ισραήλ με το Ιράν, όλος ο πλανήτης «κρέμεται» ουσιαστικά από τις αποφάσεις δύο καθεστωτικών ηγετών, οι οποίοι δεν τα πάνε καθόλου καλά ούτε με το Διεθνές Δίκαιο ούτε με την κοινή λογική…