Η αναβίωση των συμβόλων της απολυταρχίας και της έλξης που ασκεί η σύγχρονη αντιδημοκρατικά οργανωμένη νοσταλγία του νεοσταλινισμού. Το φαινόμενο έχει πολλές κοινωνικές και ψυχολογικές ρίζες. Είναι κάτι που -και εδώ στην Ελλάδα- γεφυρώνει την Αριστερά, που εδώ και δεκαετίες δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα και το τέλος των ψευδαισθήσεων με την Ακροδεξιά, καθώς και τις «ψεκασμένες» εκδοχές και των δύο.

Η αφήγηση που παρουσιάζει τη σοβιετική εποχή ως περίοδο «εθνικού μεγαλείου» και «νίκης επί του φασισμού» συνδέεται με την προσωπολατρία του Στάλιν, που προβάλλεται ως ηγέτης-σωτήρας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο Πούτιν έχει επαναφέρει με πολλούς τρόπους τη λατρεία του Στάλιν στη Ρωσία, στην προσπάθειά του να προσφέρει ιδεολογικά άλλοθι και σύμβολα εξευμενισμού και εκλογίκευσης της βαρβαρότητας που συντονίζει ο ίδιος στην Ουκρανία.

Οπως διαβάζουμε στο insidestory.gr (Κατερίνα Οικονομάκου): «Τα μνημεία στον Στάλιν μοιάζουν να ξεφυτρώνουν αυθόρμητα, ως έκφραση της αγάπης του λαού, εντελώς ανεξάρτητα από τη βούληση ή τις επιταγές της κεντρικής εξουσίας. Αλλά η πλήρης ιστορική αποκατάσταση του Στάλιν –που τυπικά έγινε από το Κ.Κ., αλλά αφορά συνολικά τη ρωσική δημόσια ζωή– είναι μία διαδικασία που ξεκίνησε και ολοκληρώνεται με την πρωτοβουλία και με βάση τη στρατηγική του Πούτιν». Το ρεπορτάζ σημειώνει, επίσης, ότι σε ολόκληρη τη χώρα είναι διασκορπισμένα 120 μνημεία για τον Στάλιν. «Σύμφωνα με το εξόριστο ρωσικό μέσο Mozhem Obyasnit, τα 105 από αυτά ανεγέρθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια, επί προεδρίας Πούτιν».

Καθώς το καλοκαίρι και μαζί του οι διακοπές έχουν ακόμα μέρες μέχρι να ξαναβουτήξουμε στις υποχρεώσεις του χειμώνα, μία βιβλιοπρόταση από τη στήλη. Αναζητήστε «Το φάντασμα του Στάλιν», του Martin Cruz Smith (εκδ. BELL). Το φάντασμα του Ιωσήφ Στάλιν εμφανίζεται σε έναν σταθμό του μετρό. Πλήθη συγκεντρώνονται για να το δουν και οι υποτιθέμενες εμφανίσεις τροφοδοτούν ένα ακόμα κύμα νεο-σταλινικής νοσταλγίας. Ο κεντρικός ήρωας, ο Αρκάντι Ρένκο, ερευνώντας, ανακαλύπτει ότι πίσω από τις «εμφανίσεις» κρύβονται σκοτεινές δυνάμεις που χειραγωγούν τη ρωσική κοινωνία: εθνικιστές, πολιτικοί, ολιγάρχες, αλλά και άνθρωποι των μυστικών υπηρεσιών. Διαφθορά, προπαγάνδα, σκοτεινοί μηχανισμοί. Στο βιβλίο καταδεικνύεται ότι o πραγματικός κίνδυνος δεν είναι το φάντασμα του Στάλιν. Είναι το πώς οι μηχανισμοί της προπαγάνδας χρησιμοποιούν το παρελθόν για να ελέγξουν το μέλλον. Αυτό είναι το θέμα…