Ενας μεσοαστός πωλητής οδηγείται στην τρέλα μέσω μιας διεφθαρμένης ρητορικής. Αναδεικνύει μια ευρύτερη κοινωνική και ηθική «βλάβη». Η γλώσσα θεατρική, με πολύ ωραία δομημένους διαλόγους, δεν του λείπει όμως και η περιγραφική αφηγηματικότητα.

Τούνελ: Κλειστοφοβικό, ένας εκτροχιασμός από την καθημερινότητα. Το τούνελ και το σκοτάδι ως νέα γέννηση: για να έρθει κάτι νέο, πρέπει να καταστραφεί κάθε βεβαιότητα του παλιού. Πολύ ωραίος ρυθμός, ταιριαστός με το άγχος και την αγωνία που κορυφώνεται όσο προχωράει. Κλιμακωτή απόδοση του ανοίκειου χάους του σκοταδιού, του συμβολικού «τούνελ» της ζωής και της κοινωνίας.

Σκύλος: Είχα μια υποψία θρησκευτικής διάστασης. Ετσι, ψάχνοντας βιογραφικά στοιχεία του του συγγραφέα, έπεσα πάνω σε αυτό: «Κάποτε αποκάλεσε τον Χριστό “ίσως τον πρώτο θρησκευόμενο άθεo… που δεν αναζητούσε πλέον τον Θεό σε μεταφυσικές εικασίες αλλά μάλλον στον εαυτό του”» (Roger Alan Crockett, Understanding Friedrich Dürrenmatt). Γλώσσα αέρινη, αμφίβολη, με ήρωες που είναι και δεν είναι, γεγονότα που συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν. Μου άρεσε η σημειολογία των χρωμάτων και των επίπλων. Μου θύμισε λίγο Ντίλαν Τόμας. Εξαιρετικό.