Δεν είναι μόνο ή κυρίως οι «σκιές» των νέων κομμάτων, που θα δημιουργηθούν μέσα στους επόμενους μήνες και ασφαλώς θα οδηγήσουν σε ανακατατάξεις στον χώρο της αντιπολίτευσης. Κυρίως είναι η αποκρυστάλλωση των δυο «γραμμών» που υπάρχουν πλέον. Κάτι σαν παράφραση του συνθήματος του ΚΚΕ στη δεκαετία του ‘90, «πέντε κόμματα (τόσα ήταν τότε τα κοινοβουλευτικά κόμματα), δυο πολιτικές».

Κόκκινη γραμμή

Σήμερα τα κόμματα είναι σχεδόν διπλάσια, αλλά τα διαχωρίζει η κόκκινη γραμμή του ορθολογισμού και της υπευθυνότητας. Από τη μία πλευρά βρίσκεται μόνη η Ν.Δ. με μία πολιτική που έχει «παραδοτέα», έχει αρχή, μέση και τέλος. Εχει και λάθη, ολιγωρίες, αιφνιδιασμούς και στοιχεία αλαζονείας, αλλά είναι η μόνη επεξεργασμένη και συμπαγής πολιτική, η οποία οδηγεί σε πρόοδο, υπόσχεται σταθερότητα και προοπτική και δεν υποτιμά την κοινή λογική. Από την άλλη, υπάρχει σύσσωμη η αντιπολίτευση, η οποία συμπίπτει στο «όχι σε όλα», στον αρνητισμό, στο «εναντίον σε οτιδήποτε», ακόμα κι αν πρόκειται για το προφανές ή συμβατικές υποχρεώσεις της χώρας, ως μέλους της Ε.Ε.

Ο συνωστισμός στο «όχι σε όλα» προκαλείται από ετερόκλητες δυνάμεις και παράγει οξύμωρα. Οσο κι αν συμπίπτουν στον καταγγελτικό λόγο και τη μονίμως αρνητική στάση το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Πλεύση Ελευθερίας, η Ελληνική Λύση, το Μέρα25, το Κίνημα Δημοκρατίας, η Νέα Αριστερά και η Νίκη, δεν είναι το ίδιο ούτε έχουν το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο. Αλλά ποια σημασία έχει  αυτό, όταν η πλειοψηφία των πολιτών δεν ζητά μόνο «αντίσταση» και «όχι», αλλά πρόταση και αντιπρόταση. Δεν αρκεί πλέον τι δεν θα κάνει ένα κόμμα ή τι θα καταργήσει, αν δεν πει συγκεκριμένα τι και πώς θα κάνει και με τι ακριβώς θα αντικαταστήσει αυτό που θα καταργήσει. Γι’ αυτό και στο τέλος δεν μένει κάποια αντιπρόταση, αλλά μόνο το βουητό του «όχι σε όλα».

Μόνος αντίπαλος

Αρα στη μία πλευρά του τερέν υπάρχει η Ν.Δ. με μοναδικό αντίπαλο τον κακό εαυτό της. Και κυριαρχεί σε όλο το γήπεδο, όπως συμβαίνει αδιαλείπτως από το 2016 έως σήμερα. Γι’ αυτό υπάρχει τεράστια δυσκολία να βρεθεί ο «αντίπαλος» του Κ. Μητσοτάκη κι όπως φαίνεται, δεν θα βρεθεί ούτε έως τις επόμενες εκλογές. Δεν είναι τυχαίο π.χ. ότι όλες οι δημοσκοπήσεις έχουν εγκαταλείψει την περίφημη «παράσταση νίκης», η οποία δεν εμφανίζεται στις μετρήσεις μετά τις ευρωεκλογές.

Στην άλλη πλευρά του τερέν εκτός από την ετερόκλητη σύμπτωση στον μηδενισμό και τα οξύμωρα, όπως π.χ. το ΚΚΕ να πρωτοστατεί στο να δοθούν οι επιδοτήσεις στους αγρότες που προέρχονται από ευρωπαϊκά κονδύλια και ταυτοχρόνως να είναι υπέρ της εξόδου από την Ε.Ε., υπάρχει ουσιαστικά μόνο η μάχη της δεύτερης θέσης. Ακόμα και ο Ν. Ανδρουλάκης που κάνει λόγο για νίκη του ΠΑΣΟΚ «έστω με μία ψήφο», ξέρει πως το λέει για να έχει ένα κάποιο αφήγημα, το οποίο να μπορεί να τον πάει έως τις εκλογές ως αρχηγό.

Την ημέρα των εκλογών αυτό το αφήγημα γίνεται αυτομάτως μπούμερανγκ για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Στη μάχη της δεύτερης θέσης συμμετέχουν ένα υπαρκτό κόμμα (ΠΑΣΟΚ) και δυο υπό δημιουργία, το «κόμμα Τσίπρα» και το «κίνημα Καρυστιανού», που θα γίνει κόμμα. Κι εδώ υπάρχουν τα «μπλόκα» στον δρόμο για την κατάκτηση του προνομίου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το εγχείρημα της Μ. Καρυστιανού «κόβει οξυγόνο» περισσότερο από το κόμμα του Αλ. Τσίπρα, παρά από το ΠΑΣΟΚ. Αυτό δίνει μια ανάσα στη Χ. Τρικούπη να περάσει μπροστά από το κόμμα του τέως πρωθυπουργού, υπό μία απαράβατη όμως προϋπόθεση: Να μη βγει δεύτερη η Μ. Καρυστιανού. Το κόμμα της οποίας αναμένεται να λεηλατήσει τις ψήφους της Ελληνικής Λύσης και της Πλεύσης Ελευθερίας, έχοντας ήδη εξοντώσει τη Νίκη του Δ. Νατσιού.

Ο Τσίπρας

Ο Αλ. Τσίπρας, παρά την πολυδάπανη καμπάνια για την «Ιθάκη» και τη μεγάλη δημοσιότητα που κέρδισε, δεν κέρδισε τη δυνατότητα να μπορεί να μιλήσει στο Κέντρο, το οποίο δεν τον ακούει. Ποιο κοινό τού μένει; Ενα κομμάτι του ήδη μικρού ΣΥΡΙΖΑ, ένα τμήμα πρώην ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι μετά τη συντριβή του 2023 δεν πήγαν καν να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές και ίσως ένα μικρό ποσοστό ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, ο Γ. Βαρουφάκης και η παλιά «Ομπρέλα» που έχει μετακομίσει στη Νέα Αριστερά, μάλλον θα είναι οι πιο σκληροί επικριτές του εμπνευστή του «εξώστη του Παλλάς».

Η δεξαμενή των αναποφάσιστων

Κρίσιμη θα είναι η στάση των αναποφάσιστων, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους προέρχονται από τη Ν.Δ. και τους ενδιαφέρει η κυβερνησιμότητα της χώρας, όπως και η συμπεριφορά των ψηφοφόρων που σε παρόντα χρόνο στηρίζουν τα κόμματα δεξιά της Ν.Δ. Σε αυτόν τον χώρο η Ν.Δ. έχει περιθώρια με πολιτικές κινήσεις δεξιού προσανατολισμού, με αιχμή τα εθνικά θέματα, την άμυνα της χώρας και το μεταναστευτικό, χωρίς να διακινδυνεύσει τη σχέση της με το κεντρώο ακροατήριό της.