Λίγες ώρες πριν την κυκλοφορία του βιβλίου «Ιθάκη» τη Δευτέρα 24 Νοεμβρίου ο Αλέξης Τσίπρας προχωρά σε μία – τελευταία – προδημοσίευση αποσπάσματος η οποία συνοδεύεται και από βίντεο με την ηχογράφηση για τις ανάγκες του audiobook καθώς θα κυκλοφορήσει και σε ακουστική μορφή από την πλατφόρμα της Bookvoice.

Το απόσπασμα είναι από το κεφάλαιο «Μύθοι και Αλήθειες» και αναφέρεται στο τρίτο μνημόνιο και όπως συνήθως δεν κάνει καμία αυτοκριτική  παρουσιάζοντας μια διαφορετική εικόνα από την πραγματικότητα. Ο Αλέξης Τσίπρας τονίζει ότι παρά τα δυσβάστακτα μνημονιακά και υφεσιακά μέτρα, το πρόγραμμα που εφάρμοσε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είχε κοινωνικά αντίβαρα και πως σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με τα δύο προηγούμενα.

Αναλυτικά το απόσπασμα με τον τίτλο «Μύθοι και αλήθειες»:

«Οι αντίπαλοι μας στην Ελλάδα, με πρωταγωνιστές τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας, αλλά και στο εξωτερικό, με πρωταγωνιστές τους επίδοξους διώκτες μας από την Ευρώπη, ισχυρίζονται πως η αντίσταση που προέβαλε και η διαπραγμάτευση που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν ζημιά στην ελληνική οικονομία από 20 έως 100 δις, αναλόγως ποιον ρωτάς. Οι πιο συχνά αναφερόμενοι αριθμοί κυμαίνονται στα 80 με 86 δις, όπως τα υπολόγισε ο Ρέγκλιν, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, φορέα δανεισμού της Ελλάδας στο τρίτο πρόγραμμα. Ο Ρέγκλιν, ο οποίος νυχθημερόν κατηγορούσε εμένα, τον Ολάντ, τη Μέρκελ και το Γιούνκερ, γιατί θέλαμε να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη.

Το ποσό, λοιπόν, στο οποίο αναφέρεται, προφανώς ταυτίζεται με τη χρηματοδότηση του Τρίτου Μνημονίου, 86 δις ευρώ. Άλλοι έχουν αναφερθεί σε κόστη που αφορούν στις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, 5 έως 15 δισ., ενώ άλλοι έχουν επιχειρήσει να υπολογίσουν τις έμμεσες απώλειες του ΑΕΠ, λόγω ύφεσης από την αβεβαιότητα για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.

Και οι πιο ευφάνταστοι στην Ελλάδα αθροίζουν και τις τρεις εκδοχές, ώστε να τους βγει ένα ακόμα πιο θεαματικό νούμερο. Εκτός όμως από την αριθμητική της πολιτικής εμπάθειας, υπάρχει και η αριθμητική της αλήθειας. Όσοι υπολογίζουν ως κόστος της διαπραγμάτευσης τον δανεισμό του Τρίτου Προγράμματος, ξεχνούν ή κάνουν ότι ξεχνούν, πως η Ελλάδα το Γενάρη του 2015, που αναλάβαμε τη διακυβέρνηση, ήταν με τη θηλιά του χρέους στο λαιμό, με άδεια ταμεία, εκτός αγορών και με το δεύτερο πρόγραμμα εκτροχιασμένο.

Έπρεπε συνεπώς να δανειστεί ούτως ή άλλως για να αποπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις. Και ούτε για τις υποχρεώσεις αυτές, ούτε για το χρέος, ούτε για τα άδεια ταμεία, είχε την παραμικρή ευθύνη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αν δεν ήμασταν σε μνημόνια, τα ποσά αυτά θα έπρεπε να αναζητηθούν στις διεθνείς χρηματαγορές, με επιτόκια πολύ υψηλότερα από αυτά που η δική μας διαπραγμάτευση πέτυχε στη Συμφωνία με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας.

Μήπως όμως υπήρχε η δυνατότητα να αποφύγουμε το πικρό ποτήρι, να ανακτήσει η χώρα την πρόσβαση στις αγορές και να μπορέσει έτσι, χωρίς πίεση και εκβιασμούς, να ανταποκριθεί στις δανειακές της υποχρεώσεις και να αποφύγει τη χρεοκοπία; Αυτό κανένα σοβαρός αναλυτής δεν το συζητά. Γιατί μιλάμε για μια χώρα που δεν είχε ολοκληρώσει καμία σοβαρή διαρθρωτική μεταρρύθμιση.

Μια χώρα που δεν κατάφερε να κλείσει την πέμπτη αξιολόγηση του δεύτερου συνεχόμενου προγράμματος στήριξης. Μια χώρα με απαγορευτικά επιτόκια δανεισμού. Ένα βουνό δημόσιο χρέος, περίπου στο 180% του ΑΕΠ και τεράστια ποσά σε αποπληρωμές δανείων μέσα στην επόμενη τριετία.

Όσοι πάλι με δημιουργική λογιστική ισχυρίζονται ότι το ΑΕΠ της χώρας θα είχε ανέβει θεαματικά αν είχαμε παραδοθεί χωρίς αντίσταση και στηρίζουν το επιχείρημά τους στις προβλέψεις του ΔΝΤ για την τριετία 2015-2018, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά στις αντίστοιχες προβλέψεις του ΔΝΤ για τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας από το 2010 μέχρι και το 2014. Θα διαπιστώσουν έτσι πόσο εξωπραγματικές, ερασιτεχνικές ή υποταγμένες σε σκοπιμότητες ήταν οι εκτιμήσεις τους. Τέλος, όσοι επιχειρούν να φορτώσουν σε εμάς το κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, αποσιωπούν ή αγνοούν ότι αυτή θα ήταν αδύνατον να αποφευχθεί ακόμη και αν δεν υπήρχαν οι αναταράξεις του 2015, αφού οι ελληνικές τράπεζες ήταν ήδη σε πολύ δύσκολη κατάσταση από το 2013-2014, με πάνω από το 45% των δανείων που είχαν χορηγήσει να είναι κόκκινα».

Σε άλλο σημείο προσθέτει: «Με όρους τεχνοκρατικού πραγματισμού, η σκληρή διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου του 2015, που οι πολιτικοί μας αντίπαλοι χαρακτήριζαν συγκρουσιακή, ορισμένοι ακόμα και τυχοδικωκτική, κατέληξε σε μια νέα συμφωνία, που τα κρίσιμα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ελάχιστη σχέση είχαν με τις δύο προηγούμενες και αποτυχημένες φάσεις της λεγόμενης προσαρμογής. Το τρίτο μνημόνιο περιέλαμβανε, χωρίς αμφιβολία, μια σειρά από μέτρα λιτότητας που δεν τα θέλαμε, αλλά υποχρεωθήκαμε να αποδεχθούμε και που τον υφεσιακό χαρακτήρα και την άδική τους επίδραση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία ούτε υποτίμησα ούτε έκρυψα. Από την άλλη, όμως, υποχρεώθηκε και η άλλη πλευρά, οι εταίροι, να αποδεχθούν μια σειρά από όρους “εκ των ων ουκ άνευ” για εμάς.

Καταρχάς, αναγνώρισαν ρητά την ανάγκη ελάφρυνσης του χρέους, για την οποία μέχρι τότε (6:18) ή αντέτασσαν κάθετη άρνηση ή πετούσαν την μπάλα στην εξέδρα. Αυτή ήταν μια από τις βασικές μας επιτυχίες (6:27) στις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της 12ης Ιουλίου 2015. Για πρώτη φορά οι θεσμοί παραδέχτηκαν χωρίς αστερίσκους ότι το ελληνικό χρέος ήταν μη βιώσιμο υπό τις παρούσες συνθήκες και δρομολόγησαν σταδιακά ουσιαστικά μέτρα ελάφρυνσης»