Στην ερωτική μας ζωή, μοιάζουμε περισσότερο με αυτά τα κοινωνικά, δεμένα μεταξύ τους μαγκούστα παρά με τους πρωτεύοντες συγγενείς μας, όπως δείχνει ένας «πίνακας κατάταξης» της μονογαμίας που συνέταξαν επιστήμονες.

Με ποσοστό 66% μονογαμίας, οι άνθρωποι σημειώνουν εντυπωσιακά υψηλή βαθμολογία, πολύ πάνω από τους χιμπαντζήδες και τους γορίλες – και στο ίδιο επίπεδο με τις σουρικάτες.

Ωστόσο, δεν είμαστε το πιο μονογαμικό πλάσμα. Την πρώτη θέση καταλαμβάνει το ποντίκι της Καλιφόρνιας, ένα τρωκτικό που σχηματίζει αχώριστους, ισόβιους δεσμούς.

Οι χιμπαντζήδες είναι εξαιρετικά κοινωνικά ζώα και δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς, αλλά έχουν πολύ διαφορετικές κοινωνικές δομές από τους ανθρώπους.

«Υπάρχει μια “πρέμιερ λιγκ” της μονογαμίας, στην οποία οι άνθρωποι βρίσκονται άνετα, ενώ η συντριπτική πλειονότητα των άλλων θηλαστικών ακολουθεί μια πολύ πιο ελεύθερη προσέγγιση στο ζευγάρωμα», δήλωσε ο δρ Μαρκ Ντάιμπλ από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ.

Στον ζωικό κόσμο όπως αναφέρει το BBC, η δημιουργία ζευγαριού έχει πλεονεκτήματα, γεγονός που ίσως εξηγεί γιατί εξελίχθηκε ανεξάρτητα σε πολλά είδη, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου. Οι ειδικοί έχουν προτείνει διάφορα οφέλη της λεγόμενης κοινωνικής μονογαμίας, όπου τα ζευγάρια ενώνονται τουλάχιστον για μια αναπαραγωγική περίοδο ώστε να φροντίσουν τα μικρά τους και να απομακρύνουν ανταγωνιστές.

Ο δρ Ντάιμπλ μελέτησε διάφορους ανθρώπινους πληθυσμούς σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, υπολογίζοντας το ποσοστό των πλήρων αδελφών – δηλαδή ατόμων με την ίδια μητέρα και τον ίδιο πατέρα – σε σύγκριση με τα ετεροθαλή αδέλφια, που μοιράζονται μόνο έναν γονέα. Αντίστοιχα δεδομένα συγκεντρώθηκαν για περισσότερα από 30 μονογαμικά και μη μονογαμικά θηλαστικά.

Οι άνθρωποι έχουν ποσοστό μονογαμίας 66% (πλήρη αδέλφια), πάνω από τις σουρικάτες (60%) αλλά κάτω από τους κάστορες (73%).

Αντίθετα, οι εξελικτικοί μας συγγενείς βρίσκονται στο τέλος της κατάταξης: οι γορίλες των βουνών μόλις στο 6%, ενώ οι χιμπαντζήδες στο 4% (μαζί με τα δελφίνια).

Στην τελευταία θέση βρίσκονται τα πρόβατα Soay της Σκωτίας, όπου τα θηλυκά ζευγαρώνουν με πολλούς αρσενικούς, με ποσοστό πλήρων αδελφών μόλις 0,6%. Στην κορυφή βρίσκεται το ποντίκι της Καλιφόρνιας με 100%.

Ωστόσο, το γεγονός ότι κατατασσόμαστε δίπλα σε σουρικάτες και κάστορες δεν σημαίνει ότι οι κοινωνίες μας είναι ίδιες – η ανθρώπινη κοινωνία διαφέρει ριζικά.

«Παρότι τα ποσοστά πλήρων αδελφών στους ανθρώπους μοιάζουν περισσότερο με εκείνα ειδών όπως οι σουρικάτες ή οι κάστορες, το κοινωνικό σύστημα των ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικό», δήλωσε ο δρ Ντάιμπλ στο BBC News.

«Τα περισσότερα από αυτά τα είδη ζουν σε αποικιακές κοινωνικές ομάδες ή σε μοναχικά ζευγάρια που κινούνται μαζί. Οι άνθρωποι είναι τελείως διαφορετικοί. Ζούμε σε αυτό που ονομάζουμε ομάδες πολλών αρσενικών και πολλών θηλυκών, μέσα στις οποίες υπάρχουν αυτές οι μονογαμικές ή δεσμευμένες σχέσεις ζευγαριών».

Ο δρ Κιτ Όπι από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, που δεν συμμετείχε στη μελέτη, δήλωσε ότι πρόκειται για ακόμη ένα κομμάτι στο παζλ σχετικά με το πώς προέκυψε η ανθρώπινη μονογαμία.

«Νομίζω ότι αυτή η μελέτη μας δείχνει ξεκάθαρα ότι, στον χρόνο και στον χώρο, οι άνθρωποι είναι μονογαμικοί», είπε.

«Η κοινωνία μας μοιάζει περισσότερο με εκείνη των χιμπαντζήδων και των μπονόμπο – απλώς έχουμε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο στο ζευγάρωμα».

Πού κατατάσσονται οι άνθρωποι στον πίνακα μονογαμίας

Πίνακας που δείχνει τη θέση των ανθρώπων στην κατάταξη της μονογαμίας.
Στην κορυφή βρίσκεται το ποντίκι-ελάφι της Καλιφόρνιας με 100%, ακολουθούν ο αφρικανικός άγριος σκύλος (85%), ο ευρασιατικός κάστορας (72,9%), οι άνθρωποι (66%), η σουρικάτα (59,9%), ο γκρίζος λύκος (46,2%), ο γορίλας των βουνών (6,2%), ο κοινός χιμπαντζής (4,1%), το ρινοδέλφινο (4,1%) και το πρόβατο Soay (0,6%).

Κοινή ονομασία – Ποσοστό πλήρων αδελφών

Ποντίκι-ελάφι Καλιφόρνιας (California deermouse): 100%

Αφρικανικός άγριος σκύλος: 85%

Ευρασιατικός κάστορας: 72,9%

Άνθρωποι: 66%

Σουρικάτα: 59,9%

Γκρίζος λύκος: 46,2%

Γορίλας των βουνών: 6,2%

Κοινός χιμπαντζής: 4,1%

Ρινοδέλφινο: 4,1%

Πρόβατο Soay: 0,6%

Η νέα μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Proceedings of the Royal Society: Biological Sciences.