Στη συζήτηση αναφέρθηκε στον θάνατο του αδερφού της και στο πώς αυτό επηρέασε την οικογένεια, αλλά και στις αποφάσεις που έκαναν τον δικό της βιογραφικό δρόμο διαφορετικό.

Σχετικά με την απώλεια είπε: «Η απώλεια του αδερφού μου ήταν ένα τεράστιο σοκ για τον πατέρα μου και τη γυναίκα του. Εγώ δεν πρόλαβα να το συνειδητοποιήσω, ένιωσα αμέσως την υποχρέωση να στηρίξω τον πατέρα μου. Εγώ τον πένθησα πάρα πολλά χρόνια μετά. Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, ο πατέρας μου άλλαξε προς το καλύτερο μετά από αυτό», δήλωσε η Άννα Αδριανού. Η μαρτυρία της αναδεικνύει πώς η προσωπική θλίψη μπορεί να μετασχηματιστεί σε φροντίδα και αναπροσαρμογή των σχέσεων.

Για τη σχέση της με τον σύζυγό της τόνισε την σταθερότητα και το πάθος που έχουν διατηρήσει: «Μετά από 30 χρόνια, η σπίθα του έρωτα με τον σύζυγό μου έχει γίνει μια τεράστια φωτιά. Δεν τον παίρνει άλλη. Αν ήταν να τον πάρει άλλη, τον… χαρίζω. Αν δεν είναι δικός μου εκ των πραγμάτων, αν ο ίδιος δεν το θέλει, δεν έχει νόημα να τον διεκδικήσω». Η τοποθέτησή της φέρνει στο προσκήνιο την ιδέα της επιλογής και του σεβασμού στις σχέσεις ως δύο όψεις της ίδιας συνέχειας.

Στην ερώτηση για τα παιδιά, ανέφερε με ειλικρίνεια: «Οικογένειά μου είναι ο άντρας και τα σκυλάκια μου. Εκτιμώ και θαυμάζω όσους έχουν, ας πούμε, τρία παιδιά αλλά εμένα προσωπικά δεν ήταν στο σχέδιο της ζωής μου». Η στάση της αντικατοπτρίζει μια προσωπική επιλογή που συνοδεύεται από αυτογνωσία και σεβασμό προς τις διαφορετικές ζωές των άλλων.