Ο Αλέξης Τσίπρας είχε «φλερτάρει» με το Grexit. Με τα όσα έλεγε και έκανε πριν και μετά την 25η Ιανουαρίου του 2015. Με τον Βαρουφάκη, που σχεδίαζε το plan B για επιστροφή στη δραχμή. Με την ερώτηση προς τον Πούτιν για το αν η Ρωσία μπορούσε να δώσει κάποια λίγα δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα και να τυπώσει νέο νόμισμα.

ΣΤΗΝ ουσία έψαχνε να βρει το άλλοθι για να κάνει την περιβόητη κωλοτούμπα. Για να ολοκληρώσει την πολιτική εξαπάτηση των πολιτών, η οποία είχε ξεκινήσει από το 2012. Με το σκίσιμο των Μνημονίων με έναν νόμο και ένα άρθρο. Με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και των υπόλοιπων επώδυνων μέτρων. Με τη διαγραφή δημόσιου και ιδιωτικού χρέους. Με ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε. Και με τον τοξικό διχασμό της κοινωνίας σε «πατριώτες αντιμνημονιακούς» και «προδότες μενουμευρωπαίους».

ΟΛΑ αυτά δεν ξεχνιούνται. Ούτε σβήνονται. Ούτε ξαναγράφονται. Ούτε, βέβαια, παραγράφονται πολιτικά.

ΤΗΝ εξαπάτηση, άλλωστε, την ομολόγησε ο ίδιος, κυνικά, στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, δηλώνοντας πως «η ελληνική κοινωνία δεν πετάει στα σύννεφα. Εχει συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Δεν είμαστε πριν από τον Γενάρη του 2015». Και τολμάει να επιχειρεί rebranding κουνώντας το δάχτυλο;