Ο υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας, Ράντεκ Σικόρσκι, παρομοίασε τη γεωπολιτική άνοδο της Ευρώπης με τις επιπτώσεις της επίθεσης της Ιαπωνίας τον Δεκέμβριο του 1941 στο Περλ Χάρμπορ στη Χαβάη μετά την οποία ένας Ιάπωνας ναύαρχος προειδοποίησε ότι «με την επίθεσή μας σκοτώσαμε έναν γίγαντα». Η οικονομία της Ρωσίας είναι μικρότερη από της Ιταλίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες κυρίως εξακολουθούν να βρίσκονται σε ειρηνική βάση, αλλά συνολικά ήδη ξοδεύουν δυόμισι φορές περισσότερο για την άμυνα από ό,τι η Ρωσία, που βρίσκεται σε πολεμική βάση, σημείωσε ο Σικόρσκι, προσθέτοντας ότι ο Πούτιν δεν έχει ιδέα πόσο δαπανηρό θα είναι αυτό.

Καθυστερημένα λοιπόν η Ευρώπη συγκεντρώνει τις δυνάμεις της. Οι χώρες που την καθοδηγούν είναι η η ομάδα «Ε-3», δηλαδή η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία, που συνεργάζονται στενά με την Πολωνία. Επιβιβάζεται στο πλοίο και η Ιταλία. Οι σκανδιναβικές και βαλτικές χώρες διαθέτουν ήδη μέσα. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το ΝΑΤΟ προχωρούν με συνεργασίες.

Η Ρωσία μπορεί να παραμείνει αδίστακτη για μία γενιά. Αλλά μόλις η Ευρώπη επανεξοπλιστεί και η πολιτική συνοχή της Ευρώπης αποκτήσει δυναμική, τότε η Ρωσία θα είναι απλά μία ενόχληση και όχι απειλή. Ακόμη και οι ταλαντεύσεις στη διατλαντική σχέση είναι διαχειρίσιμες. Αλλά τα περιγράμματα μιας νέας συναλλαγής της διατλαντικής σχέσης είναι ορατά.

Ωστόσο, όπως ένας άλλος Πολωνός, ο στρατηγός Στάνισλαβ Σοσαμπόσκι, προειδοποίησε τους Βρετανούς συμμάχους του πριν από την καταστροφική επίθεση του Aρνεμ στην Ολλανδία, το 1944, τα σχέδια είναι πολύ καλύτερα όταν λαμβάνουν επίσης υπόψη τον εχθρό. Τα πιο ανησυχητικά στοιχεία των συζητήσεων για την ευρωπαϊκή ασφάλεια γενικότερα αφορούν τους βραχυπρόθεσμους κινδύνους και όχι ένα παρήγορο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Με αποτέλεσμα, γιατί να περιμένει ο Βλαντιμίρ Πούτιν μέχρι να είναι έτοιμη η Ευρώπη; Αν η Ρωσία έχει οποιαδήποτε πιθανότητα να αντιστρέψει την αυξανόμενη επιρροή και αξιοπιστία της Ευρώπης, ο χρόνος για να το κάνει είναι πριν οι ενδιάμεσες αλλαγές φέρουν επιτυχίες. Μετά η Μόσχα θα έχει προβλήματα.

Διχόνοια

Το πρώτο στάδιο σε αυτό από πλευράς Ρωσίας είναι η μεγιστοποίηση της συμμαχικής διχόνοιας, κάτι που μια διατλαντική διαμάχη για μια κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία την καθιστά ανησυχητικά πιθανή. Στόχος της Ρωσίας θα ήταν να κάνει την Ουκρανία, με ευρωπαϊκή υποστήριξη, να απορρίψει μια κατάπαυση του πυρός που πρότεινε ο Αμερικανός πρόεδρος. Μια πολύ πιθανή απάντηση από τον Ντόναλντ Τραμπ θα ήταν να τερματίσει, ίσως απότομα, αυτό που θεωρεί ως στρατιωτική επιχορήγηση των ΗΠΑ για την ασφάλεια της Ευρώπης. Και μετά, τι;

Οι εκτιμήσεις των μυστικών υπηρεσιών, που λένε ότι η Ρωσία χρειάζεται δύο χρόνια ή περισσότερα για να ανασυστήσει τις δυνάμεις της για έναν πόλεμο με τις χώρες του ΝΑΤΟ, δεν είναι ξεκάθαρες.

Αυτό που έχει σημασία δεν είναι η απόλυτη, αλλά η σχετική δύναμη. Μια Ευρώπη, που ξαφνικά δεν έχει αμερικανικούς στρατιωτικούς πολλαπλασιαστές, όπως τα ηλεκτρονικά μάτια και αφτιά, και όπου (και πάλι, απόντες οι Αμερικανοί) οι μισές από τις 25 πραγματικά έτοιμες για μάχη ταξιαρχίες προέρχονται από μόλις δύο χώρες του ΝΑΤΟ (Φινλανδία 12 και Εσθονία τρεις) και σε μεγάλο βαθμό υπάρχει αδυναμία αντιμετώπισης αεροπορικών και πυραυλικών επιθέσεων, είναι ένας ανησυχητικός ήπιος στόχος.

Ο Πούτιν δεν χρειάζεται να κατακτήσει την Ευρώπη. Απλά πρέπει να την ταπεινώσει, με μια επιτυχημένη βάση, υποστηριζόμενη με απειλές κλιμάκωσης. Αυτό το τέχνασμα θα είναι ακόμη πιο αποτελεσματικό αν συμπίπτει με μια κρίση στην άλλη άκρη του κόσμου. Η πιθανή προσπάθεια εξαγοράς της Ταϊβάν από τον Κινέζο αυταρχικό ηγέτη Σι έχει επιπρόσθετες επικίνδυνες διαστάσεις και προεκτάσεις. Αυτό το εφιαλτικό σενάριο μοιάζει ακραίο, αλλά αρκετοί αναλυτές πιστεύουν ότι αξίζει να συζητηθεί.

Πλήγμα στο Κίεβο, αλλά οι Ουκρανοί επιμένουν

Η κυβέρνηση Τραμπ έχει απειλήσει επανειλημμένα να αποχωρήσει από την Ουκρανία αν δεν υπάρξει πρόοδος σε μια ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Αν και η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει στείλει ανάμικτα μηνύματα, η απειλή της δεν είναι κενή. Στις 3 Μαρτίου 2025, οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέστειλαν τη στρατιωτική βοήθεια και την παροχή πληροφοριών στην Ουκρανία, μετά από μια τεταμένη συνάντηση μεταξύ του Τραμπ και του Ζελένσκι στις 28 Φεβρουαρίου, απόφαση που τελικά ήρθη στις 11 Μαρτίου.

Μια αναστολή στρατιωτικής υποστήριξης από τις ΗΠΑ στην Ουκρανία θα ήταν ένα πλήγμα για το Κίεβο. Θα ήταν μοιραίο; Η αποφασιστικότητα της ίδιας της Ουκρανίας είναι τρομερή, ακόμη και μετά από τρία χρόνια πολέμου. Η Ευρώπη, η οποία ήδη παρέχει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε οικονομική και στρατιωτική βοήθεια, θα μπορούσε να διαδραματίσει ακόμη μεγαλύτερο ρόλο.

Μια πλήρης αποκοπή του στρατού και της βοήθειας των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ θα έβλαπτε σημαντικά την ικανότητα της Ουκρανίας να πολεμήσει τη Ρωσία, αλλά δεν θα οδηγούσε απαραίτητα σε άμεση ήττα. Οι πιο περιορισμένες περικοπές θα είχαν πιο περιορισμένες επιπτώσεις στην απόδοση στο πεδίο της μάχης. Αλλά ο ακριβής βαθμός στον οποίο μια αποκοπή των ΗΠΑ θα έβλαπτε την Ουκρανία εξαρτάται από την ικανότητα της Ευρώπης να καλύψει το κενό με τις δικές της δυνατότητες.

Η Ουκρανία βασίζεται επί του παρόντος σε μεγάλο βαθμό στα συστήματα των ΗΠΑ, την εκπαίδευση, τις πληροφορίες και την επιμελητεία. Παρόλο που η ευρωπαϊκή υποστήριξη και η αμυντική βιομηχανία της Ουκρανίας είναι σημαντικές και αναπτυσσόμενες, μέχρι στιγμής δεν μπορούν να αντικαταστήσουν πλήρως τις δυνατότητες των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στους τομείς της αεράμυνας και των πληροφοριών για στόχευση ακριβείας. Το αποτέλεσμα είναι ότι η συνεχιζόμενη βοήθεια των ΗΠΑ παραμένει εξαιρετικά σημαντική για τη μακροπρόθεσμη αποτελεσματικότητα της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης. Οι ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις μιας αποχώρησης των ΗΠΑ θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν τη Ρωσία και τους συμμάχους της, ενώ θα προκαλέσουν ρήγματα στην ατλαντική ενότητα.

Οι τύποι των όπλων

Η κατανόηση του πραγματικού αντίκτυπου μιας αποκοπής, ωστόσο, απαιτεί βαθύτερη κατανόηση των τύπων όπλων που εμπλέκονται, των ευρωπαϊκών και ουκρανικών δυνατοτήτων, όταν θα απουσιάζουν οι ΗΠΑ και πώς θα απαντούσαν η Κίνα και άλλοι σύμμαχοι της Ρωσίας. Οι απαντήσεις στις επτά παρακάτω ερωτήσεις καθορίζουν πάρα πολλά.

1. Τι είδους βοήθεια παρέχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στην Ουκρανία;

2. Πόσο εκτεταμένη θα ήταν μια διακοπή της βοήθειας από τις ΗΠΑ;

3. Θα μπορούσε η Ευρώπη να αναλάβει δράση;

4. Τι θα μπορούσε να παράγει η Ουκρανία μόνη της;

5. Ποιος θα ήταν ο αντίκτυπος στο ηθικό των Ουκρανών;

6. Πώς θα αντιδρούσαν οι σύμμαχοι της Ρωσίας;

7. Πώς θα άλλαζε μια διακοπή την ισορροπία δυνάμεων στην Ουκρανία;

Αυτές απεικονίζουν τον αντίκτυπο μιας αποκοπής, που ως ενέργεια δεν έχει αποκλείσει η κυβέρνηση Τραμπ, ενώ πολλά θα κριθούν στην προσεχή Σύνοδο Κρυφής του ΝΑΤΟ στα τέλη του επόμενου μήνα στη Χάγη.